Herinneringen

…
Verwerken is
Met de tranen in je ogen
Omzien zonder spijt

“…In de afgelopen periode is uw familielid in het hospice opgenomen geweest en daar ook overleden. Daarmee kwam een eind aan een vaak moeilijke periode van ziek zijn. Voor u als familie is daarmee nog geen periode afgesloten. ook de tijd na het overlijden vraagt nog de nodige aandacht en energie.

Vanuit het hospice willen wij een herdenkingsbijeenkomst organiseren, welke op 10 juni om 19:30 uur plaatsvindt.

Tijdens de herdenkingsbijeenkomst willen wij een kaars aansteken voor iedere bewoner van het hospice, die in de afgelopen periode is overleden. Als u of een ander familielid dat zou willen doen, stellen we dat zeer zeker op prijs. Tijdens de herdenkingsbijeenkomst zullen wij een foto van de overledene neerzetten als herinnering…”

Even diep ademhalen. Wat moet dat moet…

mijn tranen stoppen niet meer
ik ben zo verdrietig
ik wil je hier,
niet daar

niemand heeft het in de gaten
de wereld draait door
maar ik mis je zo

zo heel erg
het doet zo’n pijn
en het wordt steeds erger

Al sinds jaar en dag zijn mijn ouders mijn steun en toeverlaat. Heel trots ben ik ook op de relatie die ik met ze had.

Vooral mijn moeder was superenthousiast en vol energie. Had ik een idee, dan had zij het bij wijze van spreken al uitgevoerd, of Pa opdracht gegeven. Of andersom. Vanaf het moment dat ik het huis uit ging, probeerden ze me de zaken vooral zelfstandig te laten doen. Ik weet dat ze met kromme tenen zaten omdat ze zich er zo graag tegenaan bemoeid zouden hebben.

Ze hielden zich in.
Want altijd kwam dan dat moment waarop ik hulp vroeg en/of uiteindelijk wilde weten wat zij ervan vonden en hen erbij betrok.
Daar genoten ze van en ik ook. Als ik blij was met iets, dan waren zij bij wijze van spreken dubbel blij. Enthousiast en trots.

Vandaag heb ik na het hele wit-gebeuren mijn huiskamer helemaal aan kant gemaakt. Écht alles is schoon, álles! Je kunt hier nu warempel van de vloer eten. Het is waanzinnig. Alles wit en lekker schoon. Alle meubels verschoven en ineens lijkt de huiskamer een balzaal!
Ik ben trots en blij en ik wil het aan iedereen laten zien.

Vandaag heb ik de sleutel van ons ouderlijk huis ingeleverd (zie in de linkerkantlijn onder “Mijn grootste verdriet”). Vanaf vandaag zijn we die gemeenschappelijke plek kwijt, onze herinneringen, onze jeugd, ‘balletje trap’, verstoppertje spelen.
Hoe moeilijk zal het worden; niet meer daarheen met verjaardagen, feestdagen…..die plek waar zíj altijd waren en waar wij altijd binnen konden vallen…

ik woonde hier
vijfentwintig jaar
ik was er al weg
maar wat laat ik daar

gedaan is gedaan
tijd tikt niet terug
slechts vooruit kan ik gaan
met gestrekte rug

vanaf vandaag is die plek
niet meer van ons
definitief afscheid
tijd -ik haat je soms!

Alles gaat door je handen en dan kom je ineens je verleden tegen:

Ik weet het dat ge mijn zijt – mijn alleen –
Ik weet het – en ik peins het wonder na
en kan het niet bevatten – hoe ik peins.
Mijn is uw lach en de opslag uwer ogen,
mijn is uw ziel – uw ganse, diepe ziel.

Zal ik het straks begrijpen, als ge komt,
als gij uw hand mij zo vertrouwend reikt,
het hoofdje half gebogen, als in weemoed?
Zal ik het lezen in een lange blik,
het horen in de daling uwer stem?

Ik weet het wél – het zal mij droevig zijn
als wie gevangen ’t verre zonlicht ziet,
en tranen zullen komen, daar mijn ziel
’t geheimnis onzer liefde niet begrijpt.

(Frederik van Eeden, 1860 – 1932)

Gisteren werd ik door iemand geattendeerd op het feit dat het vanavond een week geleden was dat mijn vader overleed. Dat ging zo van: “Morgen heb je weer een moeilijke dag?”, waarop mijn hersenen direct op 100% gingen…”Wat was er ook al weer…oja….”. Die ander heeft niets gemerkt van mijn harde denken, maar toch….het blijft dan knagen en -onterecht misschien- verwijt ik mezelf dat ik er geen rekening mee houd.

Natúúrlijk ben ik niet vergeten dat het een week geleden is dat mijn vader overleed, maar vandaag voelt dat écht niet anders dan morgen en hém vergeten doe ik zeker niet. Ik mis hem (net als mijn moeder) iedere dag evenveel. Alleen verwachten sommige mensen dat ik hier met een altaar zit te wachten op iedere mijlpaal…een week, een maand, een jaar???

Toch schijnt dat bij mensen verschillend te zijn, gelukkig doen we het niet allemaal op dezelfde manier….maar het zette me wel aan het denken….

Hoe doe jij dat óf…wat vind jij ervan?