Geen idee wanneer het in de krant stond. Ze was er van onder de indruk en bewaarde het vanaf dat moment in haar portemonnee.
Ik ben beetje bij beetje bezig met het digitaliseren van het verleden en daar hoorde dit kleine vodje papier ook bij. Als ik het nu lees, weet ik precies waarom mijn moeder er zo van onder de indruk was.
Gedicht van de week Meer lezen »
Nog even en dan is het weer 15 februari.
9 jaar na 2004.
Op de foto: Me & My Dad, ergens in augustus 2003 in Portugal, vlak voor de chemo.
Van die koestermomentjes.
Ooit ben ik eens begonnen met het schrijven van de gebeurtenissen rondom het ziekzijn en overlijden van ma. Da’s een heel klein documentje geworden omdat ik het niet gelijk heb opgepakt en ik een hoop details ben vergeten. Toch bestaat het document nog op mijn harde schijf, wie weet ooit pak ik het weer op? Vandaag zag ik het en heb ik het geëxporteerd naar iAuthor. Een programma op de Mac waarmee je gemakkelijk een boek schrijft en redigeert.
Dat oorspronkelijke documentje stond in een map waarin ook de verzamelde gegevens over mijn ‘opa’ staan. De man die volgens zijn tweede vrouw ineens niet de vader van mijn moeder zou zijn en ons flabbergasted achterliet, terwijl ik net twee tickets Brits Columbia (ja, inderdaad: Canada) voor mij en mijn zusje had aangeschaft van mijn eerste echte salaris. Ik heb eerder geschreven over hoe lastig het soms is als een gedeelte van je roots niet toetsbaar is.
Het was lang geleden dat ik zijn naam gegoogled heb, maar ineens was daar de behoefte om te kijken wie er nog met die naam daar te vinden is. Wat schetst mijn verbazing: ik vond een nieuw adres, in een retirement-residence. Ik was nog even onzeker of hij het wel zou zijn. Maar er staan zelfs foto’s van hem op de promosite van het bejaardentehuis waarop hij te zien is met een naambordje op met zijn koosnaam erop. Kan niet missen, hij is het. Hij ziet er goed uit en het lijkt erop dat hij het daar goed heeft. Ik hoop dat zijn gezondheid nog goed is, hij is nu 92 jaar. En of hij nu wel of niet onze opa is, het is jammer dat mijn moeder dit niet kan meemaken. Ik zou haar zo graag willen vertellen wat ik vandaag ontdekt heb en dat ik hem op foto’s tegenkwam en haar de foto’s laten zien.
Jullie weten inmiddels wel hoe ik in elkaar steek, dus ik heb direct mijn tekstverwerkingsprogramma geopend en ben een brief gaan schrijven. In het Nederlands en in het Engels, ik weet niet welke taal op dit moment zijn voorkeur heeft. Ik heb er wat foto’s van hem in geplakt, van mijn moeder en oma en ik heb mijn woorden zorgvuldig gekozen. Hij is immers 92, wat gedaan is is gedaan en kan niet meer teruggedraaid worden. Mijn oma (zijn eerste vrouw) leeft niet meer en mijn moeder (waarschijnlijk zijn eerste kind) ook niet meer. Via deze weg kan ik hem in ieder geval laten weten dat zij overleden zijn, dan het ons goed gaat, dat ik hoop dat het hem en zijn familie ook goed gaat en wie weet, in het gunstigste geval reageert er iemand terug? Hij is gepost, ik wacht af.
Als extra heb ik een mail gestuurd naar de host van het retirement-residence met het verzoek mijn bericht aan hem door te geven, omdat mijn brief er even over zal duren daar te komen. Een bijzonder verzoek, dat realiseer ik me terdege. Maar hij is al 92 en iedere dag telt, dus ik hoop maar dat hij erop ingaat en ik hoop nog meer op een reactie vanuit de andere kant van die grote plas.
Lang leve internet Meer lezen »
Met de kleindochter van mijn buurvrouw had ik afgelopen woensdagmiddag een gesprek. Ze is 8 jaar en ik vind ‘r hartstikke wijs. Over haar oma die ziek was en zou gaan slapen, dat ze niet meer wakker zou worden en dood zou gaan. Over haar pappa die erg verdrietig was. Waarop ik zei dat ik dat heel goed kon begrijpen, want ieder mens heeft immers maar één moeder.
En ik dacht stiekem even aan die van mij. Om kwart voor zeven vanochtend was het tien jaar geleden dat ze stierf.
De scherpe kantjes gaan eraf, maar haar vergeten doe ik nooit. Een wijs iemand zei ooit:”Pas als je vergeten bent, ben je écht dood”.
En ja, zo is het.
10 jaar – een jubileum Meer lezen »
Ja, zo kun je het wel noemen. Het is ook zo verleidelijk gemakkelijk om even een klein en kort berichtje op Twitter en Facebook te zetten. Of even snel via een app een fotootje te plaatsen. Zo gemakkelijk dat dit blog er een beetje bij inschiet. Dus tijd voor een update!
Niet heel veel schokkends gebeurd in de afgelopen tijd. Ik zal me beperken tot de twee meest belangrijke zaken: het afronden van mijn opleiding tot intuïtieve coach en de vakantie naar New York. Met recht de twee prioriteiten. Natuurlijk kan ik genoeg vertellen over de zaken op het werk, maar dat doe ik lekker niet.
De opleiding: als eerste van de groep mijn eindgesprek nadat ik mijn eindverslag had ingeleverd. Spannend, spannend, maar eigenlijk liep alles gesmeerd. Het scheelde ook een berg dat ik me had voorgenomen dat dit het was. Dit moest het zijn. Zoals ik mezelf ben. This is it. Een nieuw motto dat me bij wijze van schrijven als een paar comfortabele pantoffels in de winter past. Ik was door, ik zou het certificaat in ontvangst mogen nemen. Ik heb er vanaf nu een nieuwe rol bij: die van intuïtieve coach. Blij!
En toen New York.
9 dagen struinen door de stad die nooit slaapt. Ik kan het iedereen die het zich kan veroorloven aanbevelen. Ga wat langer dan de gebruikelijke 4 of 5 dagen. Neem de tijd om zoveel mogelijk te zien, de stad en zijn bewoners in je op te nemen. Geniet en beleef het bewust in plaats van overal langs te vliegen. Weet je wel hoe heerlijk het is om ‘gewoon’ een hele dag door Brooklyn te wandelen en te eindigen met ‘Shrimps & Fries’ van Nathan’s op Coney Island?
Mijn maand juni stond dus in het teken van deze twee mijlpalen. Met recht.
20 mei 1966 maakt dat ze vandaag 46 jaar getrouwd zouden zijn. In een andere wereld zou dat een geweldig feestje geweest zijn.
Alsof het niks is.
Zomaar 9 jaar verder. Al 9 jaar zónder jou. 26 januari 2003 zag ik je voor het laatst in leven. Ik weet dat we hebben afgesproken dat je me een seintje zou geven als er meer was tussen hemel en aarde, voor zover ik in een hemel zou geloven. Dat seintje kwam er niet en dus nam ik automatisch aan dat er dan ook maar niets is. Als je dood bent, ben je dood en houdt alles op.
Ik zie je nog steeds in mijn dromen. Niet meer zo heel frequent, maar soms zomaar ineens ben je er weer. Fijne ontmoetingen. ‘Zie je wel dat ze je seintjes geeft’, zeggen mijn medecursisten in de opleiding die ik nu volg, ‘maar je moet ze wél zien natuurlijk!’.
