Mèr op missie

Zuslief is weer veilig en wel in Nederland.
Een zushi-dag is alweer achter de rug! 🙂

Niet donderdag, maar woensdag komt ze alweer terug. Nog maar een paar daagjes volhouden, meid!

Nee, ze heeft geen last van eeltpitten en eksterogen. Ze behándelt ze. Ze is (onder andere) de nieuwe lokale pedicure op KAF (Kandahar AirField). Bij gebrek aan gewonden moet je jezelf toch ergens mee bezig houden? Op een raketalarm 2 x per week na, gebeurt er niet zo veel bijzonders. Gelukkig maar toch? Voor haar betekent het wel dat de dagen lang duren. Vrij ben je er eigenlijk nooit, dus je bent constant aan het wachten op wat niet gebeurt. Of met wachten op de post. Ik heb wel tig pakketjes naar daar verstuurd. Sommigen kwamen jammergenoeg niet in één keer aan. Net als in de passagiersvliegtuigen mag ik ook geen vloeistoffen naar Kandahar sturen, dus blijf je beperkt tot negerzoenen (verkeerde woord ik weet ’t), oude kaas, snoep en koekjes. Het doosje met de tube mayonaise kwam linea recta retour. Dat vinden ‘ze’ vloeistof. Het bakje palingsalade kwam daarentegen wel aan. Kapot en door het hele doosje heen, dat dan weer wel. Ach. Nog even en dan is ze gelukkig thuis.

“Hier nog steeds best rustig. Af en toe voor het spreekuur van de dokter is het iets drukker, maar nog niet echt heel erg. Heb vandaag maar weer een keer gesport. Eerst een kwartier op de crosstrainer, daarna wat met gewichten gestoeid. En daarna met de jongens van de Cougar een potje meegevoetbald. Ze kwamen een iemand tekort, omdat die weer aan het werk moest. Dus heb ik mijn voetbalkunsten (die ik natuurlijk niet heb) even laten zien. Wel een paar keer gescoord (gewoon geluk dus).”

Zuslief heeft het goed, maar verveelt zich. Het weer is er goed: regelmatig zon en in de zon is het lekker. ’s Avonds en ’s nachts een stuk kouder. Het is tijd dat er actie komt. Vanaf 1 januari kan ze meevliegen met de Amerikanen. Spannend dus en afwachten maar. Voorlopig heb ik het druk met het zenden van dozen vol boeken, snoep, koekjes, beschuiten, kaas, chippies en nootjes.

Op de mail van zus van gisteren:

…”Druk met overname en voorgesteld worden aan Amerikanen, Canadezen, enz. Ik ga toch medevac’s vliegen met de Amerikanen. Het is wel allemaal afgedekt en het zijn maar 2 dagen per week standby staan. Ik krijg van hun ook eerst wat training en oefening voor ik ga meevliegen. Daarnaast ook een dag of twee mee werken bij de Canadezen en de rest hier bij M. en J.

Het is overdag goed toeven hier. Temperatuur is heerlijk in het zonnetje. Vanmiddag nog bij de Australiers langs voor het rooster van de medevac en dan is het verpleegkundige gedeelte geheel overgedragen. Morgen gaan onze voorgangers terug richting Kabul. En dan kunnen we het zelf gaan doen.”…

Op de teletekst gisteren & vandaag:

Links wil uitleg over Kandahar – De fracties van PvdA,SP en GroenLinks willen opheldering van minister Kamp van Defensie over de Nederlandse deelname aan een NAVO-operatie in de Afghaanse provincie Kandahar. Nederland heeft voor die missie enkele vliegtuigen en helikopters beschikbaar gesteld, en wil ook grondtroepen laten meevechten. De NAVO probeert de Taliban in het centrum van hun militaire macht aan te pakken, door ze te verdrijven of te doden. Daarmee krijgt volgens de drie partijen de oorspronkelijke wederopbouwstrategie in Afghanistan steeds meer het karakter van een vechtmissie.

Wat mij betreft mag die NAVO-operatie nog wel even wachten.
Een week of 7 bijvoorbeeld! 😀

Ben eindelijk op Kandahar aangekomen. We zijn vanmiddag om 14.00 uur hier op de vliegbasis geland na een vluchtje met de de Cougar. Alles is goed, al ben ik wel kapot en toe aan een lange warme douche en een lekker bedje.”

Hehe, gelukkig alles goed.

Ik heb ‘r ook nog even aan de telefoon gehad, maar daar moeten we wat op verzinnen, want telefoneren van en naar een Nederlandse mobiel in Afghanistan is bizar duur (zo’n € 2,- per minuut!). Er schijnt wel een welfare telefoon tezijn, waar ze wellicht gebruik van kan maken, dus daar moeten we het maar even mee doen. En gelukkig hebben we altijd email nog. Maarreh…als iemand nog suggesties heeft? Graag!

Anyway, wordt vervolgd.

Update: Na aankomst op Kabul blijkt het hoe-en-wat met betrekking tot de doorreis naar Kandahar ietwat onduidelijk. Na anderhalf uur slapen in de slaap-portacabin en een etentje bij de lokale Thai (!) blijkt het volgende: Morgenochtend wordt hun team van twee mensen (de dokter en de pleeg -zuslief) uit elkaar gehaald. De dokter vliegt morgenochtend met de eerste Amerikaanse Hercules naar Tarin Kowt (in militaire vaktermen aangeduid als TK) en zuslief mag met het tweede vliegtuig mee. De indeling wie-in-welk-vliegtuig-zit schijnt op alfabetische volgorde gemaakt te zijn, waarbij géén rekening is gehouden met de teams. Het protest loopt echter nog, dus ik hoop maar dat ze toch samen kunnen reizen, zodat ze er niet helemaal alleen voor komen te staan. Enfin, morgen voor haar dus een niet gepland vertrek naar Tarin Kowt (overigens gewoon uit te spreken als Tarin Kot – zonder w). Wannneer de uiteindelijke reis naar wel-gepland Kandahar plaats gaat vinden, is nog niet bekend.

Wordt vervolgd.

Update: Ze verveelt zich tijdens een tussenlanding op Fujairah. Over een uur of twee vliegen ze door naar Kabul en van daaruit weer naar Kandahar. Ze zijn met zo’n 120 man/vrouw, een flinke groep dus. In Fujairah is het nu nacht en zo’n 21 graden. In Kabul schijnt het te sneeuwen, de overgang zal heftig zijn. Wordt vervolgd.

Het is zover, ze is op weg ernaar toe. Duimen jullie mee dat het allemaal goed gaat daar?