Mèr op missie

Weet je nog: binnenkort gaat het gebeuren. Als achterblijver kreeg ik vandaag van Onze Luchtmacht een lunch aangeboden. Zodat ik als achterblijver nog even al mijn vragen kon stellen aan de Commandant, mijn zorgen kon uiten, kennis kon maken met haar buddy. Maar omdat het niet de eerste keer is en wij alletwee erg stoer zijn, was het aardig bedoeld, maar ach…een mailtje was ook goed geweest. We gaan er van uit dat er geen rare dingen gebeuren (*slaat kruisje*) en dat we zoveel kunnen mailen en bellen als we willen. Nevertheless kreeg ik nu wel de kans om haar ‘room with a view’ (met gratis geluid van opstijgende DC-10’s) te bewonderen en haar woestijngecamoufleerde uitrusting. De camo-kleuren zijn niet echt nodig want je ziet zo al niet meer wie er onder die gevechtshelm schuilgaat. En dan heeft ze niet eens haar vliegerhelm of gasmasker op!

Zuslief heeft haar ‘aanwijzing’ gekregen; ze is aangewezen om te gaan. Naar Afghanistan, waar ze als een soort van Hotlips 😉 paraat staat in een MASH-achtige vijandige omgeving. Ja, natuurlijk wisten we dat dat er aan zat te komen. En ja, als je voor defensie kiest, dan weet je dat dit er ook aan vast zit. Maar toch. Tis wel Afghanistan. En bij het ontbreken van een vader en moeder, mag ik -grote (in leeftijd, niet in lengte) zus- de “als’ -gesprekken met haar voeren. Want als het misgaat, moeten er dingen geregeld zijn. En dus moeten we voorbereidingen treffen.

[wish-mode] Maar natuurlijk gebeurt er niets als zij daar zit, want zij verblijft daar in een (maar dat blijkt achteraf) ontzettend rustige periode. [/wish-mode]

…”Tijdens de praktische training wordt getraind op ontsnappingen en overleven in moeilijke omstandigheden. Onderdeel van het programma is een overlevingstocht in Duitsland waarbij men een week alleen in de bossen wordt gedropt zonder eten en drinken. Doel is om op eigen kracht te overleven en terug te keren naar het basiskamp.”…

Ik heb een stoere zus. Niet zomaar stoer, nee écht stoer. Ze werkt bij defensie. De luchtmacht welteverstaan. Als verpleegkundige. Maar omdat verpleegkundigen bij de luchtmacht ook in oorlogssituaties terechtkomen, moet ze leren hoe ze kan overleven, hoe ze zich ongezien kan verplaatsen, hoe ze uit handen van de vijand kan blijven en ervaren hoe het is om krijgsgevangene te zijn. Als je je bedenkt dat ze tijdens de afgelopen week wel helemaal één forelletje en een aardappel kreeg, haar vuurtje aan moest zien te houden en haar thee van dennenaalden moest maken, dan kun je je wellicht enigszins voorstellen hoe zwaar dat is. De eerste twee weken zijn achter de rug, één in de bossen van Gilze en één in de bossen van Duitsland. En het is nog niet klaar. Volgende week opnieuw Duitsland in om haar weg terug te vinden zonder gezien te worden om dan uiteindelijk tóch opgepakt te worden. En dan zullen ze proberen haar mentaal te breken. En het enige wat ze mag zeggen is naam, rang en registratienummer. Zwaar dus. Maar ze doet het toch maar. En ik ben trots op d’r.