Al in de vorige post schreef ik over hoe het Roots natuurpad dit jaar ons alternatief wordt voor de west naar oost wandeling door Schotland. Op dat moment was ik al aardig op weg met het organiseren van de wandeling. De laatste puntjes worden op de i gezet. Wat dan nog rest, is om nog wat kilometertjes te oefenen, maar eerst nog even wat over die puntjes. Op de i dus. Hoe doe je dat nou? Op onze instagram krijgen we toch met enige regelmaat vragen over hoe dat nou werkt met zo’n meerdaagse tocht. Hier wat uitleg over hoe ik het aanpak.
Okee. De TGO Challenge is nu officieel verzet naar juni/juli 2021. Dan kan Zuslief en dus ook ik niet. Ook onze twee medewandelaars kunnen/willen niet in die periode. Dat betekent dat de 3 weken die ik vrij ben in mei óf teruggegeven worden aan Baas of ik verzin -zoals eerder aangegeven- iets anders. 3 Weken teruggeven gaat hem niet blij maken. Ik kreeg eind 2020 al de opdracht om in 2021 vooral dagen op te maken omdat ik er teveel heb. Nu kun je het aan mij overlaten om een uitdaging te vinden. Dat kan ik in een split-second. En in een paar dagen kan ik het óók nog helemaal uitwerken. Maar hee Thé, waar gaat het nou eigenlijk over?
Afgelopen week verscheen een bericht op de Facebookpagina van de TGO Challenge:
Zelfs verzetten naar juni lijkt nog onzeker, omdat er ook in het Verenigd Koninkrijk voldoende versoepeling moet hebben plaatsgevonden. Ergens eind april, begin mei zal het duidelijker zijn. Maar ik ga ervan uit dat vliegen naar Schotland geen optie is voor een niet-gevaccineerde Nederlander. En dat ben ik. Want kijkend naar hoe snel er in NL gevaccineerd wordt -nu zitten we op 1,3 miljoen mensen, zal het voor mij wel even duren. Gezonde mensen in mijn leeftijdsgroep zijn (bijna) als laatste aan de beurt:
Tijdsschema vaccineren
Daarnaast is het zo dat Zuslief de maand juni al is ingeroosterd voor haar werk. Als reizen wel kan, zou ik in principe nog alleen kunnen gaan. Immers ook Glastonbury Festival is voor 2021 afgelast. Maar een van onze medewandelaars gaat niet in juni lopen vanwege de midges en zonder Zuslief zie ik het ook niet zitten. Toch anders.
Roots Natuurpad
Dat betekent dat we opnieuw alle boekingen kunnen gaan verzetten. Hopen dat het nog een keer lukt met de vluchten van KLM. En daarnaast kijken voor een alternatief. In de vorige post schreef ik al over de Dolomieten als alternatief. Mag reizen naar het buitenland niet, dan overwegen Zuslief en ik om het Roots Natuurpad te wandelen. Dat is zo ongeveer het langste pad van Nederland met 456 kilometers over overwegend wandelpaadjes. Uitgaande van gemiddeld ongeveer 25 kilometer per dag, zouden we over het hele pad zo’n 18 dagen doen. Die 25 per dag moet kunnen. We zullen immers niet hoeven klimmen.
Roots Natuurpad
Aangezien het laatste scenario het meest aannemelijke lijkt, ga ik de voorbereiding voor de TGO Challenge even laten voor wat het is. Wellicht stort ik me op een voorbereiding op het Roots Natuurpad in de plaats. Ik moet toch wat?
Het is bijna februari en covid is nog hier. Op dit moment zitten we in een lockdown met een avondklok. Zuslief ontving gisteren haar tweede Pfizer vaccinatie en kan er voorlopig tegen. Ze is als SEH-verpleegkundige essentieel en krijgt -terecht- voorrang. Ik ben eigenlijk best onbeduidend en mag achter aansluiten. Met het gestuntel van de EU in de deals met de farmaceutica in het achterhoofd, denk ik dat ik ergens tegen het eind van 2021 aan de beurt ben voor mijn vaccinatie.
Post uit Newtonmore
Ali & Sue mailen regelmatig vanuit TGO headquarters met updates rondom de challenge. Ze vragen nog steeds mensen hun route in te zenden voor zover nog niet iedereen dat gedaan heeft. Maar ook bouwen ze een voorbehoud in. Het ziet er covid-wise ook niet zo goed uit voor mei. Er zijn Britse, Zuid-Afrikaanse en Braziliaanse varianten van het virus in omloop. En waar ik me ook zorgen over maak is dat het AstraZeneca vaccin, dat vooral in de UK gebruikt wordt, volgens het Robert Koch Instituut minder effect heeft bij mensen ouder dan 65 jaar. Uiteraard wordt dat in de UK, waar nu inmiddels zo’n 6 miljoen mensen zijn gevaccineerd, betwist. Geen idee of die effectiviteit nog van invloed zal zijn op het loslaten van de maatregelen te zijner tijd, we gaan het meemaken.
Wat de challenge betreft wordt er wel nagedacht over alternatieven. Natuurlijk kunnen we een jaar overslaan, maar liever niet. We kunnen de tocht ook verplaatsen naar juni of juli. Van Zuslief weet ik al dat zij in die periode niet kan. Een van onze Engelse medewandelaars zal dan ook niet meelopen en ik snap best waarom: midges. Hoe later in de zomer hoe meer dat er zullen zijn. Maar ja, alleen al het feit dat Zuslief niet later kan lopen, zal bij verplaatsen betekenen dat wij overslaan tot volgend jaar. Het zal toch in 2022 wel weer een beetje terug naar normaal zijn *doet schietgebedje*?
Deel van onze routesheet
Alternatieven
Koffiedik kijken. Want zo zien alternatieven er op dit moment uit. Maar, door een vage waas in de nabije toekomst kijkend, zouden we de volgende opties hebben:
Is de challenge afgelast, maar is reizen naar de UK en Schotland mogelijk, dan zou het kunnen zijn dat we de tocht alsnog gaan lopen. Dan maar niet georganiseerd, gewoon op eigen houtje. De vluchten zijn geboekt, de accomodaties tussendoor ook. Als die onverhoopt gesloten blijven, gaan we de hele tocht wildkamperen. Onze medewandelaars hebben al te kennen gegeven desnoods een keer naar de Hooglanden te rijden om her en der langs onze route eten te gaan verstoppen als herbevoorrading onderweg niet mogelijk is. In het allereerste geval zullen we eten voor twee weken moeten meenemen. Geen idee of dat realistisch is, maar ik gok dat dat niet nodig hoeft te zijn. We zullen vast ergens pakjes heen mogen sturen.
Gaat die hele tocht niet door omdat we niet naar de UK mogen reizen, maar wel elders binnen Europa, dan zou ik opnieuw naar de Dolomieten willen afreizen. Waarschijnlijk niet met Zuslief, maar wel met wederhelft. Hup de auto in en gaan met die banaan. Tentje mee om daar te kamperen en onderweg overnachten in de auto als een ander verblijf niet kan.
Kilometers maken
Met enige regelmaat maken Zuslief en ik wandelkilometers. Sinds kort ook weer met een volle rugzak om. Is het niet als training voor de challenge, dan wel om die coronakilo’s eraf te wandelen. Want ook nu weer geldt: alle kilo’s die er eerder af zijn, hoeven we niet mee te zeulen. Dat doen we in NL en als het even kan naar een gebied waar het niet al te druk is. Zo waren we laatst in het Mastbos in Breda en op de Amerongse Berg in de Utrechtse Heuvelrug. Beetje oppassen dat je niet op de hoofdpaden loopt. Kies je de kleinere paadjes, vooral die met veel modder, dan blijf je weg van de grootste meute. Het is een beetje behelpen. De Amerongse berg is met zijn 66 meter geenszins te vergelijken met Schotland. We kunnen nu de afstanden trainen, maar de hoogtes niet. Zodra het weer kan schieten we de Ardennen in, of de Eifel. Of pikken we een weekendje Dartmoor zoals in voorjaar 2020 eigenlijk al het plan was maar niet doorging. Ja, het is een beetje behelpen, maar we vermaken ons best.
Dag 6: Woensdag 19 mei 2021: Glen Mazeran – Aviemore, 27,7 km
Dit bericht is onderdeel van een aantal berichten die gaan over de wandeltocht die mijn zus en ik in mei 2021 gaan lopen. Met deze berichten probeer ik mezelf voor te bereiden op de tocht. Door de route stap voor stap uit te schrijven, zie ik welke bijzonderheden we onderweg tegen gaan komen en kan ik alvast een beetje inplannen waar we wanneer zullen aankomen. Daarnaast hoop ik dat het voor jou als lezer ook leuk is om mee te gaan in onze voorpret. Op zijn minst hoop ik dat er een klein beetje informatieve waarde zit in deze berichten. Schotland is immers een prachtig land!
Dag 6. Vandaag lopen we aan de andere kant van River Findhorn. Aan het eind van deze dag zullen de weersomstandigheden bepalend zijn voor hoe en wanneer we verder gaan na vandaag. Maar daarover later meer.
Carn Ruighe Shamrhaigh – track south of Carn an Ailean – the Old Military Road – Sluggan – continue with the OMR to Kinveachy Lodge then head S on forest tracks to NH889 140, then into Aviemore High Range Lodge Hotel (phone-in + resupply).
Dag 6: woensdag 19 mei 2021: Glen Mazeran – Aviemore, 27,7 km
Commentaar van de Vetter
Onze ‘vetters’ schreven over vandaag: First of all I would suggest placing a rest day at Aviemore so if you do run across any problems you have some time to play catchup. A better route into Aviemore is to continue with the OMR to Kinveachy Lodge then head S on forest tracks to NH889 140, then into Aviemore.
Foul Weather Alternative: I would suggest carrying on to Aviemore where you will be able to get a forecast for the next few days and make your decision then. I would want a 48 hour clear window for your proposed route over Cairn Gorm so if the weather forecast is poor for 20th you could remain in Aviemore and take a rest day. If the weather is to clear for the 20/21th, you have plenty of time in hand on your originally proposed route; which is of course what I am working from. If the forecast for 20/21th is not good then you can move on without delay.
Tja, Corona-zomer 2020 – het vervolg. Wat te doen in drie vrije weken? Zoals eerder gemeld waren de plannen: weekje klussen, weekje met mijn betere helft en een klein weekje met Zuslief naar Zwitserland. Wonder boven wonder werd die oude Peugeot van ons gekeurd en hij kan er weer een jaartje mee door. Er staat nu zo’n 330.000 kilometer op de teller. We verwachten binnenkort een bloemetje van Peugeot om ons te feliciteren met het feit dat het ding nog steeds naar behoren draait. De parkeersensoren doen het niet meer en de airco moet nagekeken, maar los van dat doet ‘ie het nog steeds prima. Hij mag nog een rondje mee.
Eerste weekje vakantie
Klussen, dat stond die week op de agenda. Het dakterras moest voorzien worden van een nieuwe vlonder en er moesten nog wat kleine dingetjes in de tuin gedaan worden. Het was mooi weer. Ik had het helaas te druk om te gaan wandelen. Het Roots-pad blijft dus een uitdaging voor een andere keer.
Buurmeisje S. is hier niet meer weg te slaan. Onder de overkapping chillen, met de katten spelen en kroelen, het kan niet op. “Wat eten jullie?” vraagt ze aan ons. En aan haar ouders: “En wat eten jullie?” Om vervolgens daar te eten waar het lekkerst wordt gegeten. Geef haar eens ongelijk. Met haar ging ik naar de pluktuin, waar we prachtige bossen bloemen plukten.
Ook moesten we plannen maken voor de tweede week van de vakantie. Maar wat wilden we gaan doen? De auto deed het, dus vliegen hoefde niet. Maar kamperen is meer iets voor mij en niet voor wederhelft en hetzelfde geldt voor langeafstandswandelen.
Tweede weekje vakantie
We wilden er wel even helemaal uit. Vooral ook omdat ik voor een drukke periode stond: afscheid nemen van de ene job en voorbereiden op de andere. Op de een of andere manier kan ik ook echt pas aan iets nieuws beginnen als ik daar klaar voor ben. Dat maakte dat we besloten naar Duitsland te gaan. Buurmeisje S. zorgde met veel plezier voor de katten en had zo ineens ons huis, onze televisie en de wifi voor haar alleen.
Via AirBnb boekte ik een appartement in Sankt Goar. Een klein gehucht waar ons appartement één rijtje huizen en een provinciale weg van de Rijn af lag. Dus niet de Moezel en ook niet de Eifel dit keer. De eigenaar beloofde een contactloos verblijf: de sleutels werden vrijgegeven via een sleutelkluisje. Helemaal corona-proof.
Het appartement bleek prima, eigenlijk iets te groot voor ons met zijn tweetjes, maar van alle gemakken voorzien; zelfs een wasmachine. We hebben, wandelend over diverse wandelroutes, flinke kilometers gemaakt. De mensen zijn er erg aardig, iedereen hield zich keurig aan de corona-regels. Het leven is er ook goedkoop; voor diesel betaal je er nog geen euro.
Samengevat
Loreley, Rheinsteig, kastelen, Koblenz (mét kabelbaan), de best wel snel stromende Rijn, (lelijke) campercampings, de veerpont naar de overkant, mondmaskers, lekker oubollig Rijnreisje *, halve liters bier per keer, vers fruit zomaar van vrijstaande bomen plukken, de mooiste uitzichtpunten, de Geierlay-brug met eenrichtingsverkeer, Traumschleifen, met de lokale trein, prachtig weer, een gevaarlijke klim en pittige afdalingen over gladde leibrokken.
We hebben een heerlijke week in ons buurland gehad en het bleek een mooie oefening voor week 3 van de vakantie. Zelfs bij mijn betere helft is een wandelvlammetje gaan branden. Hij nam met plezier mijn nieuwe snel-bij-Decathlon-Koblenz-gescoorde-want-vergeten wandelstokken over. Op zondag kwamen we terug thuis.
* Tijdens dat Rijnreisje kreeg ik het voor elkaar om mijn camera (Sony DSC RX100-m IV) op de boot te laten liggen. Gewoon, in het tasje met de schouderband om de stoel waarin ik had gezeten. Ik kwam er pas achter toen we de volgende ochtend weer op pad gingen. In eerste instantie dacht ik: reisverzekering. In tweede instantie belde ik de rederij en wat bleek: de camera hing er nog gewoon en ik kon hem ophalen. Wat een gelukkie! Niks reisverzekering.
Derde weekje vakantie
Met Zuslief hàd ik gepland om naar Arolla in Zwitserland te gaan. We wilden gaan kamperen en wandelen. Meer basic dus dan het weekje in Duitsland. Ondanks rugpijnklachten van Zuslief, zouden we op dinsdagavond vertrekken. Op dinsdagavond omdat we allebei tot dan toe druk waren met afspraken. Echter in de loop van dinsdag bleek dat de weersvooruitzichten voor Arolla niet al te best waren, er werd eigenlijk alleen maar regen voorspeld. Wat te doen? We hebben zo’n beetje van elk bergdorp en campinglocatie de weersverwachting bekeken en alleen aan de andere kant van de Alpen leek het redelijk mooi weer te gaan worden, richting Bolzano dus.
Arolla, links in het rood. Onze nieuwe bestemming rechts in het grijs.
Zwitserland werd Italië
We besloten op dat moment Arolla in Zwitserland te bewaren voor een volgende keer en voor nu te hopen op een paar dagen mooi weer in Italië. Jammer van het vignet wel. Handig van kamperen met een tentje is dat het (bijna) altijd op de bonnefooi kan. We hadden niets gereserveerd en hoefden dus ook niets te annuleren. Dus huppetee: op dinsdagavond laat de rugzakken in de auto en op weg via Duitsland, Oostenrijk (oh sjips, 100 kilometer na de grens kwamen we er achter dat ook in Oostenrijk het rijden met een vignet verplicht is) naar Italië. Onderweg bespraken we de mogelijkheid om eventueel af te sluiten met Venetië. Dat ligt immers op steenworp afstand van de regio waar we naartoe reden.
Posh-camping
At the foot of Alpe di Siusi/Seiser Alm, the largest high alp in Europe, in the middle of the Dolomites UNESCO World Heritage
In de ochtend blijkt de speld die we geplaatst hebben op Waze ons een dorpje in te leiden waar geen camping is. Echter op een paar kilometer afstand en tig haarspeldbochten verder vinden we, op de laatste benzinedampen, een benzinepomp en een camping. Dat blijkt echt een posh-camping te zijn: Camping Seiser-Alm. Prachtig gelegen, voorzien van alle luxe en daarbij ook nog eens een fenomenaal uitzicht op de Seiser-Alm. Dit is Italiaans gebied, maar de Duitse taal heeft de voorkeur. In de winter wordt hier volop geskied.
Foto van de website van de camping
De camping is niet goedkoop, maar ligt prachtig. Het was er overigens retedruk. Veel vaste seizoensplaatsen, maar ook heel veel campers. Op een aparte weide was plek voor een aantal tentjes. Op een paar minuten rijden van de camping is er de kabelbaan naar de Seiser-Alm of Alpi di Siusi. Daar zijn we, na het opzetten van de tentjes, direct een kijkje gaan nemen. Tegen 19 uur moesten we terug omdat de kabelbaan sloot.
Bärenfalle
De volgende dag hebben we een heel stuk over de Bärenfalle-route gewandeld richting het Schlern plateau. Door de rugklachten van Zuslief durfden we het niet aan het hele stuk naar het plateau te lopen, maar we hebben best een aantal kilometers gewandeld en opnieuw prachtige uitzichten gezien.
The Bärenfalle trail (= bear’s trap) is one of the more strenuous hikes to the Schlern plateau. It starts at around 1200m and tops out at 2563m thus covering an elevation gain of 1300m, which with ups and downs will amount to roughly 1600m overall. It is a very steep trail and thus is very hard to descend. Bärenfalle is a narrow gorge on brittle ground and in its middle section a system of bridges and staircases has been set up to protect it.
Basic camping
Terug bij de camping aangekomen, besloten we op te breken en op zoek te gaan naar een camping die meer bij ons past: meer basic en…alvast een beetje richting Venetië. We vonden een camping bij Forno di Zoldo: Camping le Bocole. Ook hier zijn vooral seizoensplaatsen waarvan de meeste eigenaren niet aanwezig waren. Er was een trekkersveldje voor de tentjes waar wij alleen stonden. We hebben onszelf in de avond beziggehouden met ‘lichtschrijven‘ met de camera. De volgende dag hebben we een pittige wandeling gemaakt over een pad (sentiero 531) dat waarschijnlijk de afgelopen 15 jaar niet is onderhouden. Vastgelopen bij te snel stromend water en opnieuw terug onder en over omgevallen bomen. Met de nodige krassen en schrammen kwamen we terug op de camping.
Venetië
De volgende dag vroeg op weg naar Venetië. Wat een gekke gewaarwording om een vrij leeg Venetië te zien. Uiteraard hebben we de lokale economie gespekt en hebben we ons laten varen met een gondel. Ook de inwoners van Venetië kunnen wel een steuntje in de rug gebruiken nu er geen cruiseschepen en bussen met hordes toeristen komen. Het water was er superschoon en de stad stinkt niet. Elk nadeel heb z’n voordeel, denk ik dan maar. Tegen een uur of 3 op de zaterdagmiddag vonden we het welletjes en zijn we ingestapt en op huis aangereden. Het was goed zo. De vakantie was -ondanks al het corona-gedoe- eigenlijk gewoon super. Wat rest zijn de herinneringen en de beelden hieronder.
Je knippert met je ogen en het is alweer eind augustus. Covid-19 waart nog immer rond. Er is nog geen vaccin en wanneer het komt en of het dan werkt weet ook nog niemand. Grote groepen mensen denken dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen en dat er sprake is van een hoax. Ze hebben schijt aan de regels en houden feestjes en gaan lekker op vakantie naar Ibiza. We vrezen een tweede golf, maar ergens lijkt ook die uit te blijven. Inschatten hoe het is, blijft moeilijk. Dit voorjaar werd er niemand getest en hadden we een hoop zieken/opnames. Nu wordt er meer getest en zijn er minder zieken/opnames. Ik ga ervan uit dat de meerderheid van de mensen zich tot enigszins aan de regels houdt.
Vakantiegeld bij geen vakantie
Wandeltocht Schotland, festivals en concerten verdwenen uit de agenda. Onze plannen voor een vakantie naar Japan aan het eind van 2020 vielen in duigen en werden nog afgezegd voordat er ook maar een afspraak gemaakt werd. Alles op de lange baan. Om het vakantiegeld toch een goede bestemming te geven, besloten we het in de tuin en het huis te investeren. Na 20 jaar mocht de achtertuin 15 centimeter omhoog en kwam er een nieuwe schutting en overkapping.
Zoals het was
Kleinere vijver
Dode hedera links
Nieuwe schutting links
De overkapping by night
Werk
Op het werk zijn er wat ontwikkelingen. Ik besloot te reageren op een vacature nadat die al twee keer aan de borden hing. Nog steeds met reserves, maar ik vond het tijd voor verandering. Ze willen me. Ook niet onbelangrijk. Dat betekent dat ik uit de uitvoering ga en er een beetje ‘boven kom te hangen’. Uiteraard gedoe rondom mijn aanstelling en belachelijk hoe ik niet gemist kan worden. Daardoor wordt het pas echt in oktober. Nou ja, komt goed. Mijn flexibiliteit is vast een van de redenen dat ze me willen. Of omdat er verder niemand anders was waarschijnlijk, maar dat klinkt weer zo rot.
Covid-19 maakte wel dat de wereld om me heen kleiner werd. Ik ben sinds de straffe maatregelen 2x op mijn werkplek in Rotterdam geweest. Met de trein, metro mèt mondmasker. De rest van mijn tijd werk ik vanuit huis waar de grenzen tussen werk en privé steeds schimmiger worden. In mijn nieuwe functie heb ik waarschijnlijk geen vaste werkplek meer, dus deze periode is een prelude op het loslaten van een vaste werkstek. Alhoewel ik denk dat helaas Nederland in het zelfde schuitje zit. Post-Covid-19, mocht dat er ooit komen, zijn er zeker en vast een hoop vaste kantoorwerkplekken verdwenen.
Vriendschappen
Onlangs stond er een artikel in NRC: Vriendschap Corona zorgt ervoor dat we bewuster bezig zijn met onze vriendschappen: vertonen ze scheuren of zijn ze juist sterker dan ooit? In mijn omgeving zie ik hetzelfde gebeuren. De band die ik had met sommige vrienden pre-Covid-19 zijn anders dan nu. Er zijn mensen die ik voorheen wekelijks zag of sprak, terwijl ik die sinds de uitbraak nog maar 1 x heb gezien of gesproken en dan eigenlijk alleen omdat ik er naartoe ging. Anderen zie ik nu dagelijks; we eten bij elkaar, we brengen avonden met elkaar door, hun kinderen blijven logeren en we doen spelletjes in de tuin. Maf, wat een gekke tijd is dit.
Wandelen
Toen het allemaal weer een beetje corona-veilig leek, bedachten Zuslief en ik om naar Schotland te gaan en een paar TGO-wandelaars te ontmoeten tijdens een wandeling aldaar. Maar net toen we een vlucht wilden boeken ging het Verenigd Koninkrijk weer op slot voor Nederlanders. Jammerdebammer. En zonder grote wandelvakantie in het vooruitzicht blijken Zuslief en ik helaas structuurloos. Bovendien neemt haar onregelmatige werk andere dagen in haar agenda dan mijn werk in de mijne in beslag. Dan komt er van wandelen vrij weinig. Zo gaat dat.
Af en toe doe ik een poging tot wandelen en probeer mijn kilometertjes te maken. Een van mijn schoenen heeft een opknapbeurt gehad met een reparatie en een verzoling. Ik probeer ondertussen mijn uitrusting wel op peil te houden en vervang met enige regelmaat wat zwaardere zaken voor iets lichters, daar waar (vooral financieel) mogelijk. Soms vergt dat enige handenarbeid. Zoals het maken van ultralichtgewicht etuitjes en portemonneetjes.
Met de nieuwe tuin en overkapping, is ook slapen in eigen tuin weer een van de mogelijkheden. Voorwaarde is wel dat ik dan een tent heb die uit zichzelf kan blijven staan en niet afhankelijk is van haringen. Het internet afstruinend vond ik een superaanbieding van een MSR Hubba Hubba NX (de solo versie). Niet veel lichter dan onze cheap-ass Chinese supermarkttent die voor de thru-hikes nog echt wel voldoet en zeker kleiner wat inhoud betreft, maar hij is vrijstaand. Ben er blij mee en hoop ‘m snel uit te kunnen proberen.
Maar nu eerst vakantie. Afgelopen vrijdag heb ik de computer en mijn werktelefoon uitgezet. Ik had ernstig behoefte aan even geen werk. Deze week is de week van klusjes afmaken in huis, genieten van de tuin, mijn Japanse zomerhuiswerk afmaken, het kattenblad opleveren en een oude auto die ge-apk’t moet worden. Heel misschien trek ik de wandelschoenen aan en vul ik mijn rugzak om een deel van het roots-pad te gaan lopen. De week is al begonnen, dus lang zal het niet worden, maar twee of drie nachtjes kamperen moet te doen zijn.
Zwitserland
We hebben dan geen thru-hike in de planning, maar we gaan wel even naar de bergen. Als de omstandigheden het toelaten, hopen Zuslief en ik de tweede week van september naar Arolla in Zwitserland te rijden. Daar willen we gaan kamperen en wandelen. De camping ligt op 1900 meter hoog en er zijn tal van wandelroutes.
Camping Arolla
Volgende week wordt een week waarin ik hopelijk met mijn betere helft een weekje op pad ga met de auto met tent en barbecue achterin en we zien waar de weg ons brengt. Eerst maar eens kijken of we die oude auto weer op gang krijgen met minimale inzet.
Met verbazing liep ik gisteren in de supermarkt om te aanschouwen hoe leeg de vakken van het toiletpapier, brood, groenten en conserven waren. Alsof het de laatste boodschappen zijn die men de komen de zes maanden kan kopen. Waarom zou je in je up 5 x 16-rollenpakken toiletpapier inslaan. Waarom? Ik begrijp er helemaal niets van. Eten inslaan kan ik begrijpen. Maar toiletpapier in een land waar het water zo uit de kraan loopt? Begrijp ik echt niets van. Onvoorstelbaar hoe iedereen met zichzelf bezig is. Het leven lijkt tot stilstand gekomen, iedereen trekt zich terug en we zitten het uit. Tenminste, degenen die geen andere verplichtingen hebben en die de keuze hebben om lekker in te slaan en thuis te zitten. Je zal maar in de zorg werken…
Zo was ik druk in de voorbereidingen op onze grote wandeltocht straks in mei. Ik wil weer heel graag dag voor dag gaan beschrijven hoe ons aanstaand grote wandelavontuur eruit gaat zien, maar om de hoek loert een hele grote spelbreker: Covid-19. Natuurlijk is Schotland ruim en onherbergzaam. Wandelen daar is al bijna social distancing op zich. Daarin zit volgens mij ook niet echt ons probleem. Zelfs als de héle TGOC zou worden afgelast, zie ik nog wel oplossingen: we kunnen op eigen houtje daarheen gaan en de tocht alsnog lopen. Dan maar geen penbadge, t-shirt en certificaat aan het eind in ontvangst nemen.
Het grootste probleem doet zich echter voor als het Verenigd Koninkrijk zou besluiten dat er geen inkomend personenverkeer meer zou mogen zijn en haar luchtruim sluit. Want de vlucht hebben we immers al geregeld. Als we het land niet in mogen, gaan we gewoon helemaal nergens heen. Dat zou op zijn minst k*t zijn, alhoewel ons aller gezondheid natuurlijk voorgaat. Geld is weer aan te vullen, dat komt wel, maar als we kunnen voorkomen dat iedereen besmet raakt door bewegend personenverkeer in te dammen, kunnen we daar alleen maar gehoor aan geven.
Het blijft nog even onzeker hoe de nabije toekomst eruit gaat zien. Met mijn werk heb ik kunnen regelen om voorlopig even thuis te werken, gelukkig ben ik in de gelegenheid om dat te doen. Even geen OV meer. Met zuslief ga ik voorzichtig het kamperen oppakken in de goede hoop dat alles goed zal komen en we hoe dan ook goed voorbereid moeten zijn als het onverhoopt wel door kan gaan. Bovendien is kamperen een goed excuus om er even uit te zijn en onze nieuwe slaapzak uit te proberen.
Voor latere zorg zijn de concerten (Foals in Afas Live op 14 april) en de festivals: Pinkpop (19-21 juni) en Glastonbury (24-28 juni). Spannend allemaal. Ik wens jullie allemaal heel veel gezondheid!
Ik heb bij de start 12,7 kilo ingecheckt in het vliegtuig en dat is exclusief camera met batterijen, telefoon, powerbank en kabels, paspoort, pasjes, geld, gas en water. Dat is best netjes voor 13 dagen wandelen. Maarrrrr…2 kilo daarvan waren alleen al van de rugzak. Nu ik achteraf blauwe plekken heb van de rugzak, moet ik bij mezelf te rade gaan of die wel goed was en of die niet lichter kan.
Hello Marty and Meriora, Peter says your route is fine now – you just have to come and walk it in May…..Best wishes, Sue and Ali
Na wat aanpassingen op onze laatste routesheet, hebben we op 8 december een mail gekregen met daarin de mededeling dat onze route is goedgekeurd. Yay! Of ik van te voren weer zo’n uitgebreid onderzoek ga doen naar onze route, weet ik nog niet. Maar voor nu is het fijn te weten dat we verder kunnen. Later meer!
