Juni 2016 stond voor ons in het teken van de grote festivals.
Als eerste was daar Pinkpop. Het was opnieuw geweldig. De line-up was wellicht wat minder spectatucalair, maar het weer zat mee (behalve de zondag dan) en de sfeer was gewoon weer top. Hebben we alles gezien wat we wilden zien? Nee. Zo gaat het steeds. Zo’n festival laat zich -ondanks appjes en zorgvuldige planning- niet echt sturen. Bandjes gezien die niet op de planning stonden, maar hartstikke leuk bleken en andere bandjes niet gezien omdat we stonden te schuilen voor een wolkbreuk. Red Hot Chili Peppers waren leuk, Rammstein indrukwekkend en Paul Mc Cartney was gewoon Paul Mc Cartney. Skunk Anansie was super (mee op de foto gegaan!), Lionel Richie gezellig, John Newman top. En nog veel meer. Hier de officiële aftermovie om een impressie te krijgen:
De zondag was dus qua weer wel een beetje prut. Er waren al een paar fikse buien geweest. We hadden poncho’s bij en op het festivalterrein was er eigenlijk niets aan de hand; regen is maar vocht en dat is echt niet erg. Op de plekken waar veel mensen liepen werd het wel wat drassig en daarna toch goed modderig. Zo ook op de camping. Omdat er veel mensen in de loop van de zondag vertrokken en dus ook al hun spullen pakten, was het terrein aardig modderig geworden. Gelukkig stonden we op een plek dichtbij de uitgang. Opnieuw hebben we ervoor gekozen om pas op maandagochtend te vertrekken en die laatste nacht nog gewoon op de camping door te brengen. Relaxed, op het gemak en weet je, je wordt toch vroeg wakker. In alle rust ’s morgens de spullen gepakt en op weg. Helaas zat een van ons met de auto vast en kon pas weg met behulp van een tractor. Toch ook wel weer wat om eens die hele modderige kant van zo’n festival te zien. HAHAHA. Wisten wij veel wat ons in Glastonbury te wachten stond!
Ja. Glastonbury dus.
Met een megavolgepakte auto op de dinsdag naar Duinkerken en door naar Dover. Vandaar uurtje of 3,5 naar Glastonbury. Tot dan toe lekker soepel verlopen reis. Maar dan Glastonbury. Wat een logistieke bende was dat zeg! Nog nooit zoiets meegemaakt. Alle wegen rondom Glastonbury vol en verkeer vast. Alles werd veroorzaakt door campers die vastliepen op de drassige weilanden. Want ja, ook in het Verenigd Koninkrijk was de nodige regen gevallen voorafgaand aan het festival. Weet je nog van die planning bij Pinkpop? Nou, daar kwam ook hier helemaal niets van terecht. Van te voren hadden we bedacht waar we wilden parkeren en waar we wilden kamperen. Denk je dat dat gelukt is? Nee. Op de dinsdagavond toen eindelijk de parkeerweilanden open gingen zijn we -omdat we het echt even niet meer wisten- op de dichtstbijzijnde parkeerplaats gaan staan. Vol hoop dat we de goede keuze maakten, dicht bij een toegangspoort die pas de volgende morgen om 8 uur zou open gaan, maar totaal onwetend hoe dan verder. Mensen gingen uitpakken en in de rij staan. En het ging regenen. Wat?! Nee toch? Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Een nacht lang in de regen wachten tot de poorten opengaan? We besloten dat dat gekkenwerk was en wij bleven in de overvolgepakte auto overnachten. Nee, dat was een strak plan 😀 !!!
Ennieweej. Vroeg in de ochtend brak die auto uit, het hoogstnoodzakelijke mee in de bolderkar (tenten / grondzeilen) en in de rij. Die inmiddels gegroeid was tot duizenden mensen. Ja echt. Te bedenken dat dit nog maar een van de toegangspoorten was. Kan ook niet anders met een festival waar wel 180.000 mensen op af komen.
Door de regen ’s nachts stonden al die mensen inmiddels tot hun enkels in de modder. En wij dus ook. Maar het regende niet meer. Gelukkig besloot de organisatie de poorten een uur eerder te openen en hoewel de rij met mensen oneindig leek, waren we toch relatief gezien een van de eersten die het terrein op konden. Met 180.000 bezoekers ben je al snel éen van de eersten, ook al ben je nummer 24576 ofzo. De eerste de beste ‘ hoge’ kampeerplek die we tegen kwamen ingepikt. Binnen no time de tenten gezet en de rest van de spullen gehaald. Hehe. We waren er!
De woensdag stond in het teken van het binnenkomen, oriënteren, bijkomen en verkennen. De donderdag -na een heerlijke nacht geslapen te hebben- met frisse moed de andere helft van het terrein verkend. We vervielen van de ene verbazing in de andere. Het is ook bijna niet in woorden te vatten hoeveel er te zien en te beleven is. Zoveel ‘wijken’ op het terrein en allemaal met hun eigen sfeer en podia. Gewoon bijna onvoorstelbaar als je er niet bent geweest. En zelfs als je er bent teveel bijna om in je op te nemen en teveel ook om in die vijf dagen te bezoeken. De modder was een dingetje. Later werd door Michael Eavis gezegd dat het de modderigste ooit was. Nou, daar waren wij dus bij. 😀
We hebben genoten van de muziek, de mensen, de optredens. De grote, maar ook de kleine artiesten. De sfeer, het eten, alles was geweldig. En van onze kap (gummi-) laarzen. Niets anders aan onze voeten gehad. Uiteindelijk konden we zelfs sommige moddersoorten meer waarderen als de andere (wat kunnen we toch goed relativeren!). Het was boven verwachting en zeer geslaagd.
Onder de belofte ook hier volgend jaar weer terug te keren, zijn we op de maandag vertrokken. In Folkstone hebben we nog een nachtje slaap bijgetankt in het meest foute maar goedkope hotel dat er te vinden was. De ferry en terugreis verliep voorspoedig en tot op vandaag verwerken onze hersenen de indruk die dit festival heeft achtergelaten. Het was top!
https://www.instagram.com/p/BHHgHfghIJA/
Pingback: Glastonbury Tips ’n Tricks – Smarts Blogt