Alles gaat door je handen en dan kom je ineens je verleden tegen:
Ik weet het dat ge mijn zijt – mijn alleen –
Ik weet het – en ik peins het wonder na
en kan het niet bevatten – hoe ik peins.
Mijn is uw lach en de opslag uwer ogen,
mijn is uw ziel – uw ganse, diepe ziel.
Zal ik het straks begrijpen, als ge komt,
als gij uw hand mij zo vertrouwend reikt,
het hoofdje half gebogen, als in weemoed?
Zal ik het lezen in een lange blik,
het horen in de daling uwer stem?
Ik weet het wél – het zal mij droevig zijn
als wie gevangen ’t verre zonlicht ziet,
en tranen zullen komen, daar mijn ziel
’t geheimnis onzer liefde niet begrijpt.
(Frederik van Eeden, 1860 – 1932)
Prachtig gedichtje van Frederik van Eeden…. Van de Koele Meren des Doods een der mooiste Nederlandse films ooit….
@ Memorabele: Ik had het boek eerder gelezen (verplichte kost op school) en ik was daar al van onder de indruk. Het boek is inderdaad heel goed verfilmd!
Indrukwekkende foto. (Als het je eigen grootouders zijn (?)) Kan me Van De Koele Meren des Doods niet zo veel meer herinneren. Maar vond het zoals meestal met Rene Schoutendijk, een mooi gemaakte film.
*Over*grootouders! 🙂
En ja, echt die van ons! Op zolder gevonden in een doos die vol zit met oude foto’s.
Ik vind ook wel duidelijk te zien dat jij familie bent van deze mensen! 🙂
Liefs van Irene.