“Zullen we nog eens een oefenrondje doen? Er wordt regen opgegeven”.
Want ja, omdat het in Schotland regelmatig regent -understatement- is het handig om ook dat eens te ervaren. Daarnaast was het wel weer eens tijd om een paar kilometertjes met de rugzak om te wandelen. Omdat ik in toenemende mate blaren loop in mijn ‘gebruikelijke’ wandelschoenen (Hanwag Tatra Lady volledig leer), leek het me goed eens nieuwe schoenen uit te proberen.
Nou ja, uitproberen. Van Zwerfkei, supermooie winkel, kreeg ik 6 (of 8?) weken de tijd om de schoenen uit te proberen. Maar dan moest ik ze wel alleen binnen dragen. Tja, dat is lastig uitproberen. Maar, in de winkel zaten ze als pantoffels, lelijkere schoenen vond ik niet (ja, echt erg) en omdat comfort doorslaggevend was, ging ik akkoord met deze niet zo mooie grijs/blauwe La Sportiva’s. Met Gore-tex, volledig waterproof en nog eens extra Nik-waterproofing. Als ik daar het Schotse weer niet mee zou doorstaan…?!
Nat, regen, kou en asfalt
Enfin. De planning was een rondje Dordt van huis naar het uiterst zuidelijke puntje van Dordt bij de Moerdijkbrug, daar waar vroeger ‘MC Laveloos‘ zat. Of nog zit, maar dat weet ik eigenlijk niet. De naam staat in ieder geval niet meer groot op de bunker en verder ben ik niet zo op de hoogte van motorclubs.
Helaas loop je in Dordrecht van noord naar zuid door veel bebouwing. Zomaar het groen inlopen is er niet bij. Stedelijk, huizen, rondweg, echt heel veel meer is het niet. Vanuit onze wijk liepen we naar de binnenstad waar we vast nog iets bij Zuslief moesten ophalen. Daarna gingen we onder het spoor door via de kinderboerderij richting A16. Het miezerde. Thuis hadden we de regenhoes al om de rugzak gedaan, zodat alles daarin niet nat zou worden. Zelf waren we voorzien van ons regenjack en we hadden voor de gelegenheid de gaiters aangedaan. Zuslief dacht dat het handig was om dit keer een de trekkinglegging uit te proberen.
Het Postiljon-hotel naderden we tijdens lunch, dus maar direct gelijk de gelegenheid gepakt om daar te lunchen en te plassen. Zo moeten we dat immers straks in Schotland ook doen: daar waar we de gelegenheid hebben om iets te eten of te drinken, moeten we dat ook zeker niet nalaten.
Na de lunch deden we de rugzak weer om en liepen verder. Richting viaduct bij de tolhuisjes van de Kiltunnel. Daar ongeveer -op de Rijsstraatweg- begon de regen met bakken uit de hemel te komen. Daar liepen we dan: Hepie en Hepie, De Hoogland Hikers (note to self: best een leuke alternatieve insta-naam :-)) Automobilisten hielden òf helemaal geen rekening met ons en reden ons bijna omver òf stopten juist om te vragen of ze ons een lift konden geven naar de Camping. Van het ene uiterste naar het andere. Die lift konden we uiteraard niet aannemen, maar toch supervriendelijk.
Waterproof?
Het regende zo lang en zo hard dat er een soort van vaag schuim ontstond op onze waterproof-jas, waarvan niet te googelen is wat dat is. Is het de waterproofing die zo schuimt?? Niemand die het weet. Ook bij de winkel waar de jas vandaan komt wisten ze het niet. Zuslief was bovendien extra niet-blij. De regen liep via haar trekkinglegging zo haar schoenen in. Ha! Ik had behalve mijn reguliere outdoorbroek ook nieuwe waterproof schoenen. Mijn voeten kon niets gebeuren.
Dacht ik.
Niet dus. Heel langzaam werden de tenen van mijn rechtervoet nat en daarna die van mijn linkervoet. ook natte voeten dus. In mijn nieuwe Gore-tex La Sportiva’s, die -“Echt mevrouw, hier kunt u mee door beken en stroompjes lopen en dan worden uw voeten niet nat“- schoenen.
Zo ongeveer bij de bunker van MC Laveloos besloten we om te keren en namen we -nog steeds in de stromende regen- een kijkje in de nieuwe wijk Wilgenwende die pal tegen de N3 ligt. Ondertussen waren we flink afgekoeld door de regen. Omdat we niet slim waren, hadden we niet bedacht om handschoenen of wanten mee te nemen. Dat lag ook niet voor de hand, want zo heel koud was het niet. Maar als je een hele tijd met je handen in de regen loopt, worden die vanzelf wel koud. Nog erger: je kunt bijna niet voorkomen dat de mouwen van je shirt nat worden en dat betekent nóg kouder. We leren, elke keer weer.
Een soort van berg, maar dan anders. 
Bewoner van de kinderboerderij 
Nat, regen, kou, asfalt. 
Kinderboerderij 
Noordendijk. Toepasselijke sticker. 
Nat, regen, kou, asfalt. Beter werd het niet.
Natte voeten, natte handen, koud gezicht….zodra Hotel van der Valk in zicht kwam en we er 26,5 kilometer op hadden zitten, vonden we het welletjes. Rillend van de kou zijn we er naar binnen gegaan. We hebben een waterballet gemaakt met onze kletsnatte spullen, het thuisfront gebeld om ons op te komen halen en ondertussen alle verloren calorieën maar direct gecompenseerd met een dubbele choco met slagroom.
De route
De schoenen
Wat de schoenen betreft: na contact met Zwerfkei bleek dat zij helemaal niet moeilijk deden over mijn klacht over dat de schoenen na één dag in de regen zeiknat waren geworden. Ik mocht ze terugbrengen en andere uitzoeken. Er bleek ook een light-versie van de Tatra’s te zijn die ik nu aan het uitproberen ben. Vooralsnog zitten die vertrouwd, zoals mijn oude schoenen, maar ze schelen wel bijna een pond in gewicht en dat is toch ook iets waard, denk ik dan. De tijd zal het me leren. En ondertussen zijn we lekker bezig.
