Coachingspraktijk
En daar is ‘ie dan. Hier te vinden.
Coachingspraktijk Meer lezen »
ambitie
Socio
Die cliënte die in een psychose onvrijwillig op een gesloten afdeling is opgenomen en denkt dat ik enige ben die ze kan vertrouwen en mij maar blijft sms-en. Een sms-je terug over grenzen bewaken ‘did the trick’. Ik heb medelijden met haar, ik wil haar met heel mijn hart helpen, maar ik ben niet de juiste persoon. Ik ben immers geen hulpverlener en mijn grenzen zijn rekbaar, maar er zit ook zeker een eind aan. Donderdag een reünie met oud collega’s en pensionados. Op vrijdag een avondje paella (jummie). Zaterdag een supergeweldige high-tea tijdens een reünie met de cursisten van de coachingopleiding en zojuist een feestje in Delft om te vieren dat een collega 50 jaar geworden is. Vastgesteld dat ik absoluut geen kroegtijger was en het ook zeker nooit zal worden (wat een takkeherrie met zoveel mensen in zo’n klein bruin café!).
Al met al een druk weekend vol met mensen. En dat brengt me op een opleidingskeus. Voor februari moet ik mijn manager vertellen of en welke opleiding ik graag wil doen. Superdankbaar voor de mogelijkheid die ik krijg, wil ik serieus na gaan denken over een volgende stap. Ik wil die kans met beide handen aangrijpen. Dus ik verzin me suf over de mogelijkheden die ik heb en wat die volgende stap moet zijn. Al eerder was ik bezig met het recept van wat ik wil worden als ik later groot ben. Hier had ik er toen over geschreven. Ik heb wel eens ergens gelezen: het beste dat je worden kunt, is je zelf. Het is fijn dat je aan het eind van je leven kunt bevestigen dat je vooral jezelf geworden bent. Tot die tijd (ik hoop dat ik nog even mag blijven) blijf ik ambitieus op zoek naar mezelf. En daarmee steeds op zoek naar ontwikkeling, dat zit in ieder geval in me, leergierig als ik ben. Ik heb iets gevonden dat me aanspreekt: een master Humanistiek aan de Universiteit voor Humanistiek. Alles wat daarin behandeld wordt, heeft mijn interesse. Probleem is wel dat de opleiding voltijds is en niet deeltijds. Misschien kan ik baas zover krijgen dat hij een opleiding (gedeeltelijk) vergoedt, maar een sabbatical van minimaal drie jaar zit er vast niet in…
Wederkerigheid
Met enige regelmaat probeer ik energielekken te dichten. Dat is niet gemakkelijk. Ik geef nu eenmaal graag mijn tijd aan al die het nodig hebben. Wat mij opvalt is dat ik er blijkbaar vooral ben om leed mee te delen. Begrijpelijk, dan is het ook fijn om een luisterend oor te vinden en eigenlijk is dat ook het lot van hetgeen ik misschien ooit wil worden als ik later groot ben: coach. Wennen blijft het echter wel dat als het mensen goed gaat, ze ook soort van weer uit je leven verdwijnen. En eigenlijk moet ik daar alleen maar blij om zijn.
Verwaarlozing
Ja, zo kun je het wel noemen. Het is ook zo verleidelijk gemakkelijk om even een klein en kort berichtje op Twitter en Facebook te zetten. Of even snel via een app een fotootje te plaatsen. Zo gemakkelijk dat dit blog er een beetje bij inschiet. Dus tijd voor een update!
Niet heel veel schokkends gebeurd in de afgelopen tijd. Ik zal me beperken tot de twee meest belangrijke zaken: het afronden van mijn opleiding tot intuïtieve coach en de vakantie naar New York. Met recht de twee prioriteiten. Natuurlijk kan ik genoeg vertellen over de zaken op het werk, maar dat doe ik lekker niet.
De opleiding: als eerste van de groep mijn eindgesprek nadat ik mijn eindverslag had ingeleverd. Spannend, spannend, maar eigenlijk liep alles gesmeerd. Het scheelde ook een berg dat ik me had voorgenomen dat dit het was. Dit moest het zijn. Zoals ik mezelf ben. This is it. Een nieuw motto dat me bij wijze van schrijven als een paar comfortabele pantoffels in de winter past. Ik was door, ik zou het certificaat in ontvangst mogen nemen. Ik heb er vanaf nu een nieuwe rol bij: die van intuïtieve coach. Blij!
En toen New York.
9 dagen struinen door de stad die nooit slaapt. Ik kan het iedereen die het zich kan veroorloven aanbevelen. Ga wat langer dan de gebruikelijke 4 of 5 dagen. Neem de tijd om zoveel mogelijk te zien, de stad en zijn bewoners in je op te nemen. Geniet en beleef het bewust in plaats van overal langs te vliegen. Weet je wel hoe heerlijk het is om ‘gewoon’ een hele dag door Brooklyn te wandelen en te eindigen met ‘Shrimps & Fries’ van Nathan’s op Coney Island?
Mijn maand juni stond dus in het teken van deze twee mijlpalen. Met recht.
Intuïtief
De open dag eerder in Hilversum bij de opleiding Intuïtieve Coaching was eigenlijk doorslaggevend. Ik heb het lekker de zomer door laten borrelen en uiteindelijk de knoop doorgehakt. Ik heb me aangemeld.
“Heb je nog naar alternatieven gekeken?”, werd me afgelopen vrijdag tijdens het intakegesprek gevraagd. Nee, eigenlijk niet en mijn argument: “Nee, dit voelde goed”, klonk net zo zweverig als het idee dat ik voordien van die hele opleiding had. En zo komt het uiteindelijk weer bij elkaar.
Een nieuwe uitdaging, ik denk dat ik er wel aan toe ben. Ik heb nog geen idee wat ik ermee ga doen, óf ik er ooit iets mee ga doen, maar het voelt (opnieuw intuïtief) als een waardevolle aanvulling op hetgeen ik tot nu toe gedaan heb. En dat voelt dus goed. Daarnaast ‘rommelt’ het bij Baas. Niet in mijn functie, daar blijven ze er maar te weinig (ervaren) van vinden. Maar toch. Dit is een opleiding die goed past bij de rest in mijn rugzak en die me in mijn huidige werk zeker van pas zal komen. En wie weet, zodra Baas écht in de problemen komt -en ik daardoor ook-, geeft het me voor de toekomst mogelijkheden voor het werken als zelfstandige.
Recept voor wat ik worden wil als ik later groot ben:
- 1 opleiding ‘Zuster’
- 1 opleiding Personeel en Arbeid
- 1 opleiding Organisatiepsychologie
- 1 opleiding ‘Professional Sociale Zekerheid’ – of iets dergelijks 🙂
- 1 opleiding Intuïtieve Coaching
Mix dit met flink wat jaren werkervaring, schud alles flink door elkaar en laat het een tijdje sudderen, maar wacht niet te lang, het is slechts een beperkte tijd op z’n best!
De start van de opleiding is in oktober, locatie: ergens in de Brabantse Kempen. Steeds blokken van twee studiedagen per maand en van Baas mag ik daar in het hotel overnachten (ook érg fijn). En bij deze leg ik dan ook nog maar eens vast dat ik -ondanks al mijn gemekker af en toe- dan toch weer erg blij ben met Baas, die mij ‘gewoon’ in de gelegenheid stelt om deze opleiding te volgen.
Coaching
Zonder valse beloftes en met het voorbehoud dat ik vast geen enkele invloed kan uitoefenen op de enorme problemen die ze hebben, heb ik naar ze geluisterd en ze hopelijk de weg gewezen naar mensen die hen wel kunnen helpen. En vandaag ontving ik dit kaartje. Lief en een opsteker waar ik weer een tijdje mee voort kan. Het zit ‘m soms in van die kleine dingetjes.
Vanmiddag was ik op de open dag van de intuïtieve coaching-opleiding die een tijdje terug mijn nieuwsgierigheid prikkelde. Op naar Hilversum, naar een heerlijk in bosrijk gebied gelegen conferentieoord. Wat me bij is gebleven van deze middag: rust, ontspanning, aandacht, gevoel, openheid, vertrouwen, mens, hart, mooi. Voor het woord ‘zweverig’ heb ik een substituut kunnen vinden in ‘onbekend’ en daarmee direct de drempel geslecht die ik voor mezelf had opgeworpen.
Zonder er van bewust te zijn was ik aan het rubriceren geslagen en heb ik (ten onrechte, denk ik nu) geoordeeld dat zweverig niets voor mij is en werp ik daardoor die drempel voor mezelf op. Het ‘onbekende’ daarentegen is voor mij een trigger om actie te ondernemen en om de uitdaging aan te gaan het onbekende te onderzoeken, nieuwsgierig te zijn en me te verwonderen over allerlei nieuwe dingen.
Ik ga het nog even laten bezinken, de opleiding begint ergens in oktober, dus ik heb nog heel even de tijd om een beslissing te nemen. Maar ik denk wel dat ik me ga inschrijven. Het past immers goed bij mijn huidige werk en ik ben er ook van overtuigd dat het past bij het werk dat ik ga doen als ik later groot ben! 😀
Omstandigheden die het werk (bijna) onmogelijk maken
Zojuist een hele post over mijn werk geschreven, maar ook weer weggemikt. Alleen de titel mag blijven. In plaats van de tekst een Polaroid waarop, met betrekking tot mijn werk, vaag op de darkslide een mogelijk nastrevenswaardige opdracht staat:
Omstandigheden die het werk (bijna) onmogelijk maken Meer lezen »
Als je later…
Heerlijk anderhalve week vrij. Parijs in het vooruitzicht maakt het helemaal goed. Ik zit nog midden in mijn inwerkperiode, maar toch. Even er tussenuit is heerlijk, terwijl ik het reuze naar mijn zin heb op mijn nieuwe werkplek. Ik moest wel even wennen aan de mensen, aan de cliënten, het soort problematiek én de oplossingen die ervoor gevonden worden. Jonge mensen en over het geheel genomen gemotiveerde mensen. Die tegen zaken aanlopen, beperkingen van allerlei aard ervaren. Wat kunnen ze en wat willen ze? In een netwerk van allerlei instanties proberen we ze stuk voor stuk een plekje op de arbeidsmarkt te geven en daar waar werken het écht niet mogelijk is, in ieder geval een zinvolle dagbesteding. Want arbeidsmarktparticipatie voor iedereen (vrouwen, ouderen, mensen met een beperking) staat hier in Nederland hoog op de agenda.
Ik schreef al eerder dat ik me vaak afvraag wat mensen motiveert en beweegt. Wat is de drive om te doen wat je doet? In een aantal gevallen is het duidelijk, maar in een aantal gevallen ook niet. Keuzes worden gemaakt en bewust of onbewust raak je van dat oorspronkelijke pad af. Ik riep als klein meisje dat ik dokter wilde worden. Ik werk nu nauw samen met artsen en met mensen die ziek zijn/waren. Heel ver weg van de oorsprong ligt het niet, maar dat is niet bij iedereen zo. Sommige mensen wilden vroeger iets heel anders doen dan dat ze nu doen en soms liggen ze daardoor met zichzelf (of hun werkgever) in conflict. Zou een mens zoveel gelukkiger zijn als hij datgene doet dat dicht bij ‘m ligt? Waarin ‘ie de dingen kan doen waar hij goed in is? Het zo héél graag willen, staat dat dan ook gelijk aan kunnen?
En jij? Wat wil jij doen als je later groot bent?