Hoewel het (nog steeds) erg moeilijk was om los te komen van het grote wandelavontuur, stonden daar eind in juni toch die twee festivals in mijn agenda. Te beginnen met Pinkpop. De line-up was voor een jubileumeditie naar mijn mening ietwat … meh.
…Festivalseizoen 2019 Meer lezen »
2016 was onze eerste keer. In 2017 waren we er voor de tweede keer en ook voor het laatst. In 2018 was er namelijk sprake van een ‘fallow’ year. Een jaar waarin en geen festival was. De gronden en de dorpen rondom het festivalterrein krijgen eens per zoveel jaar rust. Pas in 2019 is er weer een festival. Halsreikend wordt er door hele volksstammen uitgekeken naar het beleven van dit festival.
Glastonbury is my happy place.
Amelia Jane Bolam – Glasto Chat – besloten groep op Facebook
Somewhere I feel elated, truly myself and free.
It has a weird power over myself that I can’t explain (and I know many others).
I know that many think it is just a festival and that’s fine, but to me it’s so much more.
Met angst en beven echter ook naar de start van de verkoop van de tickets. Afgelopen donderdag gingen de eerste 35.000 tickets de deur uit. De tickets voor mensen die beloven dat ze met de bus naar het festivalterrein komen. Dat is voor ons geen optie omdat wij sowieso al met de auto en de boot komen. Gekkenhuis om dan ergens in het Verenigd Koninkrijk de auto neer te zetten, alle kampeerspullen uit te laden, in een bus te stappen en dan naar het festivalterrein te gaan. Neh. Geen optie.
Vandaag 7 oktober 2018 was het voor ons zover. Over de aantallen bestaat discussie, maar voor zover ik kan nagaan, ging het vandaag om zo’n 135.000 tickets. Allemaal op naam van van te voren geregistreerde geïnteresseerden. Mensen die dachten zich vandaag nog even in te schrijven grepen zeker mis. Registreren was sinds vorige week niet meer mogelijk. Het kan wel weer, maar pas na vandaag.
Aan mij steeds de schone taak om de kaartjes te scoren. Bij Glastonbury is het absoluut niet duidelijk of je enige invloed hebt op het koopproces, dus ik val altijd terug op een niet-wetenschappelijk onderbouwde, maar tot nu toe wel bewezen werkwijze. De avond ervoor zet ik zeker drie wekkers en leg alle Glastonbury-memorabilia op het bureau waaraan ik de volgende dag de kaartjes hoop te mogen kopen. Dat zijn de programmaboekjes, entreebewijzen, polsbandjes, theedoek (ja, echt! :-)). Alle devices die ik de volgende dag ga gebruiken, moeten leeg zijn. Geen open vensters, geen andere apps actief, helemaal niets. Berichtgevingen gaan uit (ik wil immers niet gestoord worden door een of andere pushmelding van een app) en alles gaat aan de oplader, want ze moeten een volle batterij hebben. Creditcard ligt klaar en notities staan open op onze registratiegegevens die we nodig hebben bij de koop. Op alle apparaten open ik alvast twee vensters in Safari:
Dat doe ik dus op de Mac, op de telefoon (s) en op de iPad(s). De Mac is bekabeld, de iPad draait op wifi (zonder Bluetooth), en de telefoon op 4G. Dan ga ik een onrustige nacht slapen. Zodra mijn eerste wekker gaat om 8 uur, ga ik eruit en check ik of ik nog ingelogd ben. Eerst koffie, later thee, dan kaartjes kopen en dan pas de rest. Om een minuut voor tien start ik met refreshen van alle pagina’s. Daar ga ik mee door tot ik (in dit geval na een minuut of 10) door ben naar het scherm waarop ik onze gegevens kan invullen. Op het moment dat de pagina dan vastloopt (omdat er misschien wel 300.000 mensen aan het refreshen zijn) moet ik geduldig zijn. Geduldig op ‘proceed’ drukken. En nog een keer, en nog een keer en nog een keer. Tot ik erdoor ben en de betaalgegevens kan invullen. Voorzichtig druk ik op de bevestigingsknop en JA! De kaarten zijn gekocht. Maar echt binnen zijn ze pas als de bevestigingsmail er is. En als die na 3 minuten ook in de in-box zit, durf ik een klein dansje te doen. We gaan opnieuw naar Glastonbury!
I
k kwam bij Rock Werchter toen het nog Torhout-Werchter was. In retrospectief zag ik toen geweldige bands waarvan ik me destijds niet eens bewust was: de Ramones bijvoorbeeld. Had ik weinig oog voor, want ik kwam voor U2. Tja, zo ging dat. Omdat Glastonbury dit jaar het ‘fallow-year’ heeft en er dus geen festival is, leek Rock Werchter ons een goed alternatief. Mooie lineup, goede headliners en goede weersvooruitzichten. Nieuwe tent, lichter en popup, lichtere matjes en zo wat minder gesjouw. Wel weer een partytent gekocht. Bij Pinkpop was het immers ook warm en misten we af en toe een beetje schaduw. Vol verwachting over de extra gekochte vierkante meters veld waarop onze tent mocht staan, kwamen we aan bij de festivalcamping.
Eerlijk is eerlijk: best goed geregeld daar. Het was warm en de deuren gingen ook hier gelukkig eerder open dan aangekondigd. Met de aankoop van onze extra vierkante meters kregen we voorrang tot ons stuk van de camping, welke ook nog eens eerder open bleek te gaan. Net als bij Pinkpop ligt de camping ook niet op het festivalterrein maar erbuiten. Op het veld aangekomen bleek 16 vierkante meter helemaal niet zoveel te zijn en we hebben even moeten puzzelen om de twee tenten en de partytent op zijn plek te krijgen. Maar het lukte. Niet bij iedereen.
Afijn, met niet zo heel veel moeite stond de boel en hebben we op ons gemak het terrein kunnen verkennen. En nogmaals: best goed geregeld. Wat wel anders was,was dat er op nog geen 100 meter van ons vandaan een grote tent was waar tot vroeg in de ochtend dj’s muziek maakten. Niets wat een oordop niet tegenhield, maar wel even wennen als je camping C van Pinkpop gewend bent, haha! Alle gekheid op een stokje: mooi festival, geweldige muziek en topweer. Als het Glastonbury niet in de weg zit, zou ik zo weer gaan.
Festivalseizoen – Rock Werchter 2018 Meer lezen »
Z
o, de zomer zit er bijna weer op. Ook dit jaar waren de omstandigheden zo dat een echte grote vakantie er helaas niet in zit. Ik klaag niet, want met én Pinkpop én Rock Werchter kaartjes op zak beloofde het een prima zomer te worden. En wát voor zomer! Prachtig weer, mooier dan iemand van te voren kon bedenken. Bijna mediterraan, lange zwoele avonden, heerlijk. Maar laten we bij het begin beginnen: Pinkpop 2018. De voorpret was groot. Zoals ieder jaar gingen we weer vroeg op pad en ook dit keer verliep de reis voorspoedig. Op naar camping C. Dat blijft wel onze favoriete camping. Nou ja, camping. Eigenlijk is het de rest van het jaar gewoon een weiland. Met zette er wat mobiele toiletten en douches op, wat portakabins en een hek eromheen en voilá, daar is de camping. Camping C heeft geen campingtainment. Tegen een uur of drie ’s nachts valt over het algemeen de rust in en op de basbonken van camping A in de verte, -waar dus wel een dj tot in de vroege uurtjes draait-, vallen de meeste mensen voor een paar uurtjes in slaap. Heerlijk. Auto dicht bij de ingang en je gelooft het of niet, dit jaar waren we de eersten. Echt waar. Zo’n tien minuten voor de camping openging stonden we daar. En dus konden we ook als eersten een plekje uitzoeken. Heel erg prettig. Voordeel van zo vroeg aankomen is dat je lekker naar al die mensen kan kijken die nog allemaal hun tentje moeten opzetten 🙂
Het programma was top. Mensen vragen vaak voor welke bands ik naar zo’n festival ga. Er zijn headliners die natuurlijk geweldig zijn. Zo waren er dit jaar Pearl Jam, Snow Patrol en Foo Fighters. Helemaal top, maar de sfeer, de mensen, gewoon daar zijn is al helemaal goed. En bands zien en beluisteren die blijven hangen. Zo was daar Nothing But Thieves die ik graag nog eens terug zou zien. Of Oscar and the Wolf uit België. Het weer bleef geweldig en we hebben heerlijke dagen gehad. Op de zondag hebben vaak al een hoop mensen hun tent ingepakt en alvast in de auto gelegd zodat ze, als het festivalterrein sluit, ze direct naar huis kunnen. Je moet maar genoodzaakt zijn of dat persé willen. Ik moet er persoonlijk niet aan denken. Op het gemak nog die laatste nacht daar en dan ‘s-morgens opbreken en vertrekken. Zo doen wij dat.
Helaas ging dat dit keer niet helemaal goed. Tegen een uur of kwart over 5 in de ochtend werd ik wakker van een sms van Zuslief die mij vroeg of wij ok waren omdat een auto op Pinkpopbezoekers was ingereden. Wàt?! Direct wakker natuurlijk. De rest van de campinggasten bleek nog in diepe rust, mijn wederhelft en onze festivalvriend eveneens. Ik heb Zuslief gemeld dat wij ok waren en ben toch maar mijn tent uitgegaan toen ik de traumaheli over hoorde gaan. De campingcrew wist in eerste instantie ook niet meer dan ik, maar kon wel melden dat -zolang een en ander nog niet helemaal duidelijk was-, zij de opdracht hadden gekregen de camping af te sluiten. Niemand mocht in- of uit. Gaandeweg werd duidelijk welk drama zich had afgespeeld bij Camping A, waar ook een collega van mij verbleef. Zij bleek gelukkig ongedeerd. Wij mochten uiteindelijk tegen een uur of 9 vertrekken, mijn collega pas tegen het eind van de ochtend, toen wij aan ons traditionele delifrance-broodje ter afsluiting zaten. Het was een geweldig festival, maar wat een verdrietig eind.
Festivalseizoen – Pinkpop 2018 Meer lezen »
Tja, waar zal ik eens beginnen? Worthy Farm is één week per jaar de plek waar misschien wel het grootste openluchtfestival gehouden wordt. Wat Glastonbury zo uniek maakt, voor mij althans, is dat je op het festivalterrein zelf kunt kamperen. Als je zou willen, maar dan moet je er vroeg bij zijn, zou je bij wijze van spreken je tentje op het veld vóór het Pyramid-stage kunnen zetten en vanuit je tentje naar de grootste headliners ooit kijken. Daar heengaan en verblijven vraagt zeker wat voorbereiding. Lees over het festival, kijk op de site, download tijdig de app.
Kijk naar de line-up, welke bands of acts wil je persé zien. Er zullen ongetwijfeld clashes zijn, dus je zult moeten kiezen. Lees vooral dit uitgebreide document, als je het hier niet kunt vinden. En volg vooral ook @Glastowatch op twitter. Het festival krijgt ook steeds meer bekendheid bij Nederlanders die er in toenemende mate te spotten zijn. En of het nu je eerste of tigste keer is dat je er naar toe zou gaan, er zijn een paar zaken waar je rekening mee kunt houden om er zeker van te zijn dat je er alles aan hebt gedaan om het ook supergeweldig te hebben. Het zou tenslotte jammer zijn dat je op de spoedeisende hulp terecht komt omdat je al op de woensdag in het donker op weg naar een van de toiletten geen licht hebt: telefoonbatterij leeg en zaklamp vergeten.
Ik begin met de meest praktische info en tips en linkjes, want naast het hoognodige is het ook fijn om uit te kunnen zoeken hoe het zit met naar welke bands je wil gaan, hoe je je telefoon kunt opladen en -stel dat je die hebt meegenomen- waar je je waardevolle spullen laat. Dit zal een dynamische blogpost zijn, waar ik af en toe weer wat extra info op zal zetten zodra me dat te binnen schiet. Als je geïnteresseerd bent in dit festival, is het dus handig om af en toe nog eens hier terug te komen om te zien of er nieuwe tips zijn bijgekomen.
Waar is het en wanneer:
In Glastonbury natuurlijk! Nou, niet helemaal. Het festivalterrein ligt namelijk in Groot Brittanië bij Worthy Farm, een heuvelachtig landschap gelegen tussen de dorpjes Pilton en Pylle, negen kilometer ten oosten van Glastonbury (Somerset, Engeland). Een deel van de lokale bevolking noemt het nog steeds het ‘Pilton Pop Festival’, de naam die het festival droeg toen het voor het eerst in 1970 op Worthy Farm werd gehouden. Glastonbury festival wordt van oudsher gepland rondom de zomerwende, de langste dag, dus rond 21 juni.
Hoe kom je er?
Wij rijden met de auto eigenlijk steeds naar Duinkerken, waar we de ferry naar Dover pakken. Die gaat lekker vaak, de overtocht is zo goed als het kortst en aangekomen in Groot Brittanië is het dan nog een uur of 4 rijden naar het festivalterrein. Wij proberen de ferry eigenlijk altijd mooi op tijd te nemen, rond het middaguur. Dan hebben we het zo uitgekiend dat we tegen 18 uur in de buurt van het festivalterrein zijn, je weet immers niet hoe lang de files naar de parkeervelden zijn. Ben je er vroeg, dan zou je in een van de dorpen nog wat boodschappen kunnen doen. Het advies is om goed te kijken waar je wilt parkeren en je aanrijdroute daar op te berekenen. Omdat wij graag op of in de buurt van kampeerveldje Bushy Ground kamperen, willen we het liefst ook in de buurt van PassengersGate D parkeren. Dat betekent dat we vanuit zuidelijke richting moeten aanrijden.
Hoe groot is het terrein?
Groot. Niets kan je voorbereiden op de enorme omvang van Glastonbury. Het is een tweeënhalve kilometer van de boerderij aan het noordelijke uiteinde naar de Stone Circle in het zuiden en het duurt een goed uur om van het ene einde naar het andere te lopen, zeker als het vol is en er meer dan 200.000 mensen voor je voeten lopen. Het is ook meer dan anderhalve kilometer van de oostkant naar westkant. Daarnaast nog eens tenminste anderhalve kilometer extra in elke richting van de voetgangerstoegangspoorten naar de verste uithoeken van de parkeerplaatsen.
Kijk naar de afbeelding hiernaast waarop een extra laag van het festivalterrein geplaatst is op een kaartje van de binnenstad van Dordrecht. Zo krijg je een idee van hoe groot het festival is. Dit is overigens nog maar het hoofdgedeelte van het terrein. Hierin zijn de parkeerplaatsen, campervanvelden, de Worthy View boerderij of een van de personeelcampings die buiten het hek liggen nog niet meegenomen.
…
Glastonbury Tips ’n Tricks Meer lezen »
Als je hier net begint met lezen over onze ervaringen met Glastonbury 2017, kun je beter eerst hier en dan hier klikken. Dan hou je een beetje de chronologische volgorde van het festival aan. En oja, als je denkt dat je zo door deze post bent; fout! Tis een heel verhaal 🙂
Met de eerste twee dagen achter ons, stond de vrijdag in het teken van het verwelkomen van onze vriend die door omstandigheden later kwam (zie vorige posts). De planning was dat hij ergens halverwege de middag zou arriveren. Omdat het festival van uitslapen houdt, start alles pas tegen het middaguur. Lekker chill. Tot die tijd is het heerlijk struinen over het festival terrein, beetje shoppen, lekker lunchen. Het eten op Glastonbury is overigens supergoed. Ik weet niet of het ergens beter, diverser en uitgebreider kan dan hier.
De grote podia hadden vanaf vandaag hun programmering. We keken even bij de Pretenders, die kenden we. Chrissie Hynde zag er nog steeds goed uit en klonk alsof er geen tijd verstreken is sinds ze voor het eerst Stand By Me zong. Maar met 100+ podia was er natuurlijk maar een handvol bands die wij kenden. En dan kun je regelmatig verrast zijn door wat je ziet of hoort. Zo was er op die vrijdag de band Bo Ningen, een noise-rock band uit Japan. Die gingen he-le-maal uit hun stekker met een retegoed optreden en het publiek ging dus ook mee uit hun stekker. Degenen die mij kennen weten dat ik hier wel van hou: beetje herrie. Geweldig!
Verder struinend kwamen we bij een nieuw gedeelte: Cineramageddon. Een grote openlucht drive-in bioscoop, maar dan net een beetje anders. En ja: “Glastonbury is the only place in rain soaked Brexit Britain where an outdoor post apocalyptic drive-in cinema can possibly work.” (Julien Temple, de bedenker). Het was maar goed dat het beter weer was dan vorig jaar. Ik weet niet of het anders zo’n goed idee was geweest.
Je boekt een auto voor een film, dat is je stoel. Vanuit je auto kijk je naar dat grote filmscherm. De meeste auto’s zijn zo gepimpt dat ze zo uit een Mad Max film lijken te komen. Cineramageddon zou officieel geïntroduceerd worden door Johnny Depp. Helaas lukte het ons niet om van te voren een auto te reserveren. Zoals je op de foto ziet, was het aantal auto’s beperkt en de kaartjes waren ook hiervoor zo weg. Helaas pindakaas.
…
Glastonbury 2017 vervolg II Meer lezen »
Als je hier net begint met lezen over onze ervaringen met Glastonbury 2017, kun je beter eerst hier klikken, want daar begon het verhaal van Glastonbury 2017.
De eerste twee dagen dus: de woensdag van binnenkomen op het terrein en de donderdag. De grote podia zijn dan nog niet bezet en sommige stages moeten zelfs nog afgebouwd worden. Die twee dagen zijn geweldig om de verschillende wijken te bezoeken en te zien hoe langzaamaan alle campingveldjes op het terrein vollopen.
Hoewel langzaam, er zijn campingveldjes waar een run op is zodra de hekken opengaan. Die liggen direct tegen een groot podium aan. Dan kun je vanuit je tentje alles meekrijgen, maar echt slapen ‘s-nachts is er dan natuurlijk niet bij.
Het terrein is groot. Héél groot. 900 acres is ongeveer 364 hectare of 3,64 vierkante kilometer zo je wil. Zie hier een afbeelding (let op, groot!) van het terrein. De pijl wijst waar onze tenten stonden.
…”900-acres used for the site with a perimeter of 8.5 miles, one million square metres of public camping space”…
Lees hier meer leuke weetjes over Glasto 2017 (in het Engels): https://www.expressandstar.com/entertainment/showbiz/2017/06/22/the-key-facts-and-figures-as-glastonbury-festival-marks-its-35th-year/#XU58M3rAtZQvSbdU.99
Ik was dus in de vorige post gebleven bij dat het opzetten van de tentjes zo vlot ging. Het is ook fijn als je (relatief) als een van de eersten op dat maagdelijk groene weilandveld aankomt. We hadden alle ruimte om te kiezen waar we wilden staan en we probeerden toch zo tactisch mogelijk kiezen. Een klein beetje ruimte voor je tent is fijn om te zitten, je tanden te poetsen, verzin het maar.
De twee tenten stonden vlot, maar we hoopten natuurlijk wel dat we de tent voor onze vriend niet voor niets zouden opzetten. Hoewel we het ook hadden begrepen als hij niet zou komen, gezien de situatie met zijn vriendin. Maar okee, de tenten stonden voor nu en het uitzicht was nog weids. Het werd warmer en warmer.
Met de tenten strak in de scheerlijnen, werd het tijd om het terrein te verkennen. Onderzoeken of er nog iets anders was dan vorig jaar en oja laten we eens kijken of we nu de dingen kunnen zien die vorig jaar hebben gemist, dat was het doel voor de middag.
Halverwege de middag zouden we teruggaan naar de auto om de rest van onze spullen te halen. Eerst op pad. Je zag op de kaart hoe groot het terrein is, dus even een rondje lopen is er niet echt bij. Je bent direct voor een paar uur onderweg.
…
Glastonbury 2017 vervolg Meer lezen »
Ja Pinkpop was er ook nog, maar hee, een Pinkpop met Justin Bieber als headliner…neh. Gelukkig waren er Greenday en System of a Down, want anders… Gauw maar over naar Glastonbury. Maar pas op, het wordt een heel verhaal.
Dat verhaal begon natuurlijk al in oktober 2016 bij de start van de verkoop van de kaartjes. Bij Glastonbury werkt het zo: je registreert je van te voren met foto. Want alleen dan mag je kaartjes kopen zodra de verkoop start. De verkoop gaat via de site van See-ticktets en hoewel gelinkt aan Eventim/Ticketmaster, werkt het toch anders. Er is geen wachtrij nee, het is gewoon ouderwets refreshen (f5-en dus) en hopen dat je ertussen komt. Als dat lukt, betaal je in eerste instantie een gedeelte van het kaartje, een ‘deposit’. In april daaropvolgend moet je dan het restant betalen. Doe je dat niet op tijd, dan ben je je deposit kwijt én je recht op dat kaartje. Want dat kaartje gaat dan de resale in.
Lukt het je dus niet om de eerste keer in oktober een kaartje te scoren, dan heb je in april dus nog een kans -hoewel klein- in de resale. Nou, het ging voor geen meter in oktober. In ieder geval niet zoals het jaar daarvoor. Binnen no time waren alle meer dan 100.000 kaarten verkocht. Uitermate teleurstellend, ook al wisten we niet eens wie er zouden optreden.
Tijd voor een plan de campagne. Natuurlijk gingen we ook voor Pinkpop, maar een groot festival, daar zouden we eigenlijk gewoon bij moeten zijn. We besloten dat Roskilde het dichtst bij de ervaring van Glastonbury kwam en voor die verkoop liep het eigenlijk helemaal geen storm. Met alle gemak van de wereld kochten we daar kaarten voor. Ook van Roskilde was toen nog geen line-up bekend, maar we verwachtten dat het op zijn minst de prijs van een kaartje waard moest zijn. Maar het bleef knagen; het was eigenlijk toch maar de noodzakelijke vervanging van dat ene grote festival. Maar niet getreurd, huppekee, get on with it. Luxe probleem! En zo gingen we voort.
Toen werd het april 2017: de resale van Glastonbury stond in de agenda. Alledrie hadden we blijkbaar nog niet definitief psychisch afstand genomen van Glastonbury, want toen ik de avond ervoor aan beide heren vroeg: “Zal ik morgen toch nog een poging wagen?”, kwam er een volmondig “Ja!” Dat de line-up van Roskilde een beetje mak bleef, speelde zeker en vast een rol (in retrospectief had het wel mijn enige kans geweest om Chester nog met Linkin Park te zien, maar helaas).
Daar zat ik op die zondagmorgen vroeg. In mijn up in een afgesloten computerkamer. Ingelogd op de mac en supergeconcentreerd te wachten op dat moment dat de verkoop zou starten. 1000x de tijd gecontroleerd, want tijdsverschil. Creditkaarten klaar, registratiegegevens klaar, talismannen (passen en bandjes van Glasto 2016) naast me op het bureau.
Iets van 35.000 kaarten (het exacte aantal wordt nooit verteld) beschikbaar en een veelvoud daarvan aan mensen die ook een kaartje wilden. Hoe groot was de kans? Geen idee. Refresh = F5 en op de Mac is het apple+R. Rammen op dat toetsenbord en hopen en duimen en hopen en duimen, wat een zenuwentoestand! Ik snap wel dat die mannen dat aan mij overlaten. Die ene heeft helaas al jong een hartinfarct doorgemaakt en de ander zou het ervan krijgen.
…
Juni 2016 stond voor ons in het teken van de grote festivals.
Als eerste was daar Pinkpop. Het was opnieuw geweldig. De line-up was wellicht wat minder spectatucalair, maar het weer zat mee (behalve de zondag dan) en de sfeer was gewoon weer top. Hebben we alles gezien wat we wilden zien? Nee. Zo gaat het steeds. Zo’n festival laat zich -ondanks appjes en zorgvuldige planning- niet echt sturen. Bandjes gezien die niet op de planning stonden, maar hartstikke leuk bleken en andere bandjes niet gezien omdat we stonden te schuilen voor een wolkbreuk. Red Hot Chili Peppers waren leuk, Rammstein indrukwekkend en Paul Mc Cartney was gewoon Paul Mc Cartney. Skunk Anansie was super (mee op de foto gegaan!), Lionel Richie gezellig, John Newman top. En nog veel meer. Hier de officiële aftermovie om een impressie te krijgen:
De zondag was dus qua weer wel een beetje prut. Er waren al een paar fikse buien geweest. We hadden poncho’s bij en op het festivalterrein was er eigenlijk niets aan de hand; regen is maar vocht en dat is echt niet erg. Op de plekken waar veel mensen liepen werd het wel wat drassig en daarna toch goed modderig. Zo ook op de camping. Omdat er veel mensen in de loop van de zondag vertrokken en dus ook al hun spullen pakten, was het terrein aardig modderig geworden. Gelukkig stonden we op een plek dichtbij de uitgang. Opnieuw hebben we ervoor gekozen om pas op maandagochtend te vertrekken en die laatste nacht nog gewoon op de camping door te brengen. Relaxed, op het gemak en weet je, je wordt toch vroeg wakker. In alle rust ’s morgens de spullen gepakt en op weg. Helaas zat een van ons met de auto vast en kon pas weg met behulp van een tractor. Toch ook wel weer wat om eens die hele modderige kant van zo’n festival te zien. HAHAHA. Wisten wij veel wat ons in Glastonbury te wachten stond!
…
Over muziek en andere schone kunsten Meer lezen »
Voor het eerst van mijn leven ga ik naar Glastonbury. Eind juni. Maar vorig jaar schreef ik ook de belofte dat ik voortaan ieder jaar zal proberen kaartjes te veroveren voor Pinkpop. Maar met Glastonbury in het vooruitzicht, zou ik dan nog wel Pinkpop doen? Foo Fighters hadden al aangekondigd pas in 2017 weer naar Pinkpop te komen. En headliner Paul McCartney is wel tof, de Red Hot Chili Peppers en Rammstein ook, maar om daar toch weer zoveel geld aan uit te geven… Het festivalgevoel is toch een apart dingetje. Bij het idee alleen al maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap, dus ja! Wel doen!
Maar dan het verkrijgen van die kaarten. Die wachtrij! Bij Ticketmaster schrijven ze dat er een wachtrij begint, maar dat die precies om 10:00 uur bij de start van de verkoop ververst wordt. Waar je dan in de nieuwe digitale wachtrij terecht komt, wordt onwillekeurig bepaald. Een loterij eigenlijk.
Heel eigenwijs log ik toch al om 09:15 uur in op de Ticketmaster-site. Met mijn computer, de iPads en de telefoons. De computer draait op bekabeld internet, de iPads op wifi en de telefoons op het 4g-netwerk van KPN. Direct na het inloggen verscheen op alle schermen de melding dat ik in de wachtrij stond. En dan maar wachten tot het 10:00 uur is. Niet verversen, geen andere schermen open. Het werd heel even spannend omdat mijn telefoon bedacht dat hij ge-updatet moest worden.
Internetbankier-apparaatje bij de hand en zeer gefocust en geconcentreerd starend voor de schermen van mijn apparaten.Om 10:00 uur werd inderdaad de wachtrij ververst. Schrikken, want hoe lang zou het duren voordat ik door kon naar het koop-scherm? Nou, dat duurde welgeteld wel 1 hele minuut. Ik mocht op mijn iMac direct door naar het kopen van tickets, terwijl alle andere apparaten in de wachtrij bleven staan. Ik hield mijn adem in: als het allemaal maar goed zou gaan en er geen foutmelding zou komen. Direct drie weekendkaarten gekocht en toen om 10:05 uur de bevestiging per mail kwam, durfde ik weer adem te halen. Ik had ze opnieuw binnen! Whoohoo! Ik kon daarna zelfs nog 4 vrijdagkaarten voor een collega kopen. Mijn bankrekening is overigens niet zo blij met mij vandaag: 3 weekendkaarten en 4 vrijdagkaarten is toch al gauw zo’n kleine 1000 euro. Wow.
En of je nu wel of geen invloed hebt op de wachtrij door vroeg in te loggen? Werkelijk geen idee. Ik weet alleen dat ik het altijd op deze manier doe en het lukt mij steeds weer om aan kaarten te komen. Soms via de 4G, soms via wifi en dit keer gewoon via de bekabelde iMac. Misschien is het karma; ik koop wat ik nodig heb en niet meer. Aan doorverkoop van kaarten doe ik niet en mocht het onverhoopt wel een keer gebeuren, dan doe ik dat altijd voor de originele kostprijs. Ik doe niet aan woekerprijzen. De kosmos weet dat en laat mij daarom altijd gelijk door in de wachtrij van Ticketmaster. Echt waar.
😀