mijn moeder

Het is donderdag. Ik bel haar om negen uur op, zoals gewoonlijk, en dit keer is het niet goed. Ze is in paniek. Ze heeft niet goed geslapen en begint te huilen. Ze wil naar huis en beseft ineens dat alles zó snel gaat dat er een grote kans bestaat dat ze overlijdt in het ziekenhuis en dat wil ze ab-so-luut niet. Ze wil naar huis.

De troepen worden gemobiliseerd. Zuslief en ik zetten onze tanden vast in het systeem en we gaan aan de slag. Want ze moét naar huis. Dit weekend nog moet ze thuis zijn. De liaisonverpleegkundige blijkt nog niets geregeld te hebben en we worden boos. Nog diezelfde dag hebben wij de verpleegkundige gepasseerd en regelen we een bed, de thuiszorg, een ambulance en is de huisarts op de hoogte van wat er speelt. Het bed wordt diezelfde dag nog geleverd. Ma komt de volgende dag naar huis. Het scheelt toch een berg als je je een beetje boos en belangrijk maakt.

De ambulance is besteld en ze komen lekker op tijd. Met man en macht wordt ze op de brancard gehesen. Ze kan nog net staan en ineens zien we dat ze een stuk kleiner is dan voorheen. Haar rug is kapot en waarschijnlijk zijn er meerdere wervels gebroken en ingezakt. Het is een vreemd gezicht om ineens op die grote vrouw neer te kijken. Zij is blij dat ze naar huis kan. Opgelucht dat ze thuis kan zijn, in háár omgeving. We leven 20 december 2002.

Ik heb ooit eens het plan opgevat om ook het laatste stuk te schrijven, maar zover kwam het nooit. Hetgeen ik schreef eindigde hier. Bijna schoot ik vanavond in paniek, want ik bleek het .pdf met de tekst óók gewist te hebben (en geen backup, *stommeling*). Gelukkig heb ik ooit geweldige datarecoverysoftware aangeschaft en daarmee was het bestand direct gevonden (gelukkig!).

Want in deze periode is het, hoe gek het misschien klinkt, fijn om alles weer eens na te lezen. Er mee bezig te zijn, ze weer even dicht bij me hebben. Mijn geschreven verhaal stopt dan wel op 20 december, maar er is nóg een stuk: het gedeelte tot 26 januari 2003; de periode tussen aankomst thuis en de dag dat ze overleed. Een drukke tijd, een verdrietige tijd, maar wel een tijd waarin we in de schaarse momenten dat we met ons kleine clubje waren, wél alles bespraken.

Die laatste dagen. Zó ziek. Zo intens. En dan die laatste ochtend, die staat niet in mijn .pdf, maar wel al ergens op dit blog:
05:30 uur:
…Ik word wakker. Vreemd eigenlijk. Juist voor vannacht hadden we iemand geregeld. En waarom kan ik dan niet doorslapen? Gedesoriënteerd ga ik zitten en even later realiseer ik me dat ik in de slaapkamer lig waar ik jaren heb geslapen. Ik loop naar beneden…

…Het gaat niet goed met je, ik zie het, ik voel het. Zuslief is al wakker geworden. Ik wek pa en zeg dat het tijd is…

06:45 uur:
…We zijn bij je. En jij doet je ogen open, die al die tijd gesloten waren. Zie je ons nog? Ik hoop het, ik hoop het maar zo. Krijg je mee dat we bij je zijn en dat we met je meegaan tot het eind, want dat had ik toch beloofd? Dat we met je mee zouden gaan, zover als maar kon?

…Je wilde niet, maar het heeft je uiteindelijk gebroken. Trots mens, daar ga je…
Het is opnieuw 26 januari. 2011 dit keer. Dat betekent dat we alweer 8 jaar verder zijn. 8 Jaar.

Ik mis je.

18 oktober 1944 geboren. Het rekensommetje naar nu geeft 64 als uitkomst.
Onvoorstelbaar en onmogelijk in alle opzichten, en toch een feit.

26 januari 2003 – 26 januari 2008

Hoe het komt weet ik niet, maar als iemand me op de man vrouw af vraagt hoe lang het nou geleden is, moet ik altijd rekenen. …In 2001 ben ik begonnen met school; ze is nog bij de propedeuse-uitreiking geweest, dus ja: in oktober 2002 op d’r werk van het huishoudtrapje gevallen. In december erop de diagnose, zes weken later was het gedaan. Het was dus 2003… Vier jaar alweer. Al vier jaar bemoeit ze zich niet meer met de inrichting van het huis, wacht ze niet meer op Schiphol na een vakantie, heeft ze geen zin meer om een bakkie te komen doen (‘kom jij maar eens hierheen!’), kan ik ‘r niet meer blij maken met een bos rozen. Het blijft een dag om bij stil te staan, om nog eens extra aan ‘r te denken. Een dag voor de herinnering aan hoe het was, een dag voor mezelf en voor haar.

Hee, ik mis je weet je dat? ’t Is weer bijna die dag. Ik moet steeds veel aan je denken. En als ik aan je denk moet ik soms heel hard mijn best doen om je gezicht voor me te halen. En soms ook niet; af en toe kom je luid en duidelijk bij me binnen, vooral op de momenten dat ik het niet verwacht. Soms zie ik je zoals je ziek in bed lag. En soms zie ik je stralende lach, je schaterlach. Ik heb je zoveel te vertellen, ik heb alweer zóveel meegemaakt en ik heb je zoveel te laten zien. Zoveel waarvan ik zo graag wilde dat je onderdeel was. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.

“D’r zitten hier allemaal vliegen! Haal ze nou eens weg!” Geïrriteerd keek je ons aan. Je had een blos op je wangen. En je lijf deed zeer, zelf kon je er niet meer bij. Maar er waren geen vliegen. Althans, wij zagen ze niet. Jij wel. Onder invloed van morfine of ophoping van gifstoffen in je lijf zag jij vliegen. En vooral die ene dikke zat je dwars. Die moest weg.

“Haal ‘m weg!” riep je. En ik zei dat er geen vlieg was en ik deed de lamp aan om te laten zien dat er geen vlieg zat. Even geloofde je me. Maar toen ik het licht weer uitdeed was de vlieg ook weer terug. En weer vroeg je me om die vlieg weg te halen, die ‘vieze vette rotvlieg’. Ik zei nog dat ik er niet bij kon vanwege je bed dat in de weg stond. “Nou”, zei je, “Dan ga je toch een plank halen bij de Karwei? Dan leg je die op mijn bed en dan kun jer zo op staan om die vlieg weg te halen.”Ik zei dat die winkel al gesloten was. Ik dacht je daarmee wel om te tuin te leiden, maar je werd nog bozer en riep “Nou, echt niet, Karwei is open tot negen uur, maar je wilt het gewoon niet voor me doen!” En je hád gelijk; Karwei was nog open, d’r was alleen geen vlieg in de kamer.

Al mijn argumenten opgebruikt zuchtte ik en zei dat er geen vlieg was. “Rotmeid!” riep je, “Je wilt hem gewoon niet weghalen! Ga uit mijn ogen! Ik wil je niet meer zien!” En ik liep de keuken in, droeg de fakkel voor het moment even over aan vader en zus. Na een time-out van een aantal minuten, kwam ik bij je terug. Om te kijken of je alweer wat gekalmeerd was. Je begon te huilen en je pakte mijn hand. “Je bent toch niet boos op me?”, vroeg je me. “Natuurlijk niet, gekkie”, zei ik en mijn hart huilde mee.