oeverlanden

Hoe verder?

20 april 2020

Tijdlijn

Dinsdag 10 maart 2020 ging ik voor het laatst met de trein en metro naar mijn werkplek. Woensdag was mijn vrije dag. Donderdag 12 maart had ik een opleidingsdag in Utrecht. Zakelijke Kredietverlening via de NIBE-SVV, dag 2 van de klassikale opleiding. Er waren nog geen straffe maatregelen met betrekking tot Covid-19, maar voorzichtig waren we al wel. Ik heb de docent geen hand gegeven. Anderhalve meter afstand van elkaar was echter nog niet aan de orde. Ik appte mijn collega’s dat ik vanaf dan vanuit huis zou werken. Iedereen stemde in en zou hetzelfde doen. De hamstergekte in de supermarkten sloeg toe.

De vrijdag is mijn thuiswerkdag en bleef ik sowieso al thuis. Op 15 maart werd iedereen opgeroepen om 1,5 meter afstand van elkaar te houden. Maandag 16 maart 2020 moest ik op bezoek bij een werkplek. Een bouwmarkt. Van te voren gebeld; weten jullie het zeker? Baas had nog geen standpunt ingenomen over het wel of niet doen van werkbezoeken, dus alleen op nadrukkelijk verzoek van werknemer en werkgever ben ik erheen gegaan. Op dinsdag 17 maart werd mijn fysieke afspraak in Amsterdam omgezet in een telefonische bespreking. Met zuslief heb ik die avond gekampeerd bij de wildkampeerplaats in de Oeverlanden. Allebei vrij op de woensdag en agendatechnisch de enige nacht dat we dit konden doen. Achteraf blij om hiermee even wat extra energie op te hebben gedaan.

Op 24 maart hebben we met een groep collega’s nog getracht een `Skype-bijeenkomst’ te organiseren, maar dat viel tegen. Videobellen lukte niet en een haperende verbinding maakte het er niet beter op. We besloten dit soort bijeenkomsten maar te verzetten naar een moment dat we elkaar weer fysiek kunnen zien.

Stilstand

Vanaf dat moment heb ik geen bijzondere reisbewegingen meer gemaakt. Thuisgewerkt, want dat kan ik gelukkig wel met de laptop. En, computernerd als ik ben, in een redelijk goed ingerichte werkkamer. Helaas kan ik niet extern inloggen op mijn Mac, maar moet ik de laptop van Baas gebruiken. Ik klaag niet, maar jammer is dat wel. Zo’n 13″ laptop-beeldscherm is niet fijn om naar te kijken. In de garage stond nog een 19″ beeldscherm uit (!) 2006. Ik moest een adapter aanschaffen om het beeld van de laptop door te kunnen geven. Het werkte.

Maar het beeld was niet scherp. Gelukkig mocht ik na twee weken een 22″ beeldscherm van kantoor ophalen. Maar maf blijft het nog steeds dat ik niet via mijn prachtige retescherpe Mac met 5k beeld kan werken.

Dus het werken kan, wel enigszins aangepast, vanuit huis gewoon door gaan. De etentjes, festivals, concerten en vakanties allemaal niet. Ook de grote bewegingen niet. Het wildkamperen was de laatste grote beweging. Wel probeer ik actief te blijven. Ik heb het hardlopen weer opgepakt, de skates uit het vet gehaald en probeer regelmatig in de buurt wat te wandelen en heb beertjes gehaakt voor de berenjacht. En tja, ik heb op het dakterras gekampeerd.

Boodschappen doen we alleen. De een naar de super, de ander naar de bouwmarkt. We volgen braaf de regels. Ziek zijn we nog niet geweest. Houden zo. Totdat er een vaccin is gevonden wat mij betreft.

Virtuele vriendschappen

Om niet helemaal afscheid te nemen van het grote wandelavontuur organiseert een van de wandelvrienden, Mark, regelmatig iets via Skype/Zoom. Een pubquiz, triviant. Leuk. Erg leuk om dat met een groep mensen te kunnen doen. De groep bestaat over het algemeen uit mensen uit Wales, Schotland en Canada en wij natuurlijk.

Mijn laatste les Zakelijke Kredietverlening ging via Virtual Classroom. Ook geen denderende verbinding; wel geluid, geen video. Zeer intensief. Japanse les gaat ook via Skype. Ook geen superoplossing, we zijn regelmatig onze sensē kwijt. Maar ach, alles beter dan helemaal niets.

Telefonisch of via whatsapp krijgen we regelmatig berichtjes met vragen hoe het met ons is of we worden gebeld. Zo doen wij dat ook. Even bellen, even whatsappen of even op anderhalve meter afstand vragen hoe het gaat. Het is nu eenmaal niet anders en iedereen doet zijn best contact te houden nu we allemaal thuis zitten. Zelf uit de meest onverwachte hoek (familie van moeders kant) komen er vragen. Van de kant waarvan ik het vooraf het meest zou verwachten, (bepaalde vrienden) helemaal niet. Jammer, maar we weten wel gelijk welke waarde we voor hen hebben in tijden van crisis 🙂

Vakantie => tuin

Nu de vakantie naar Japan definitief niet doorgaat, hebben we besloten die berg geld aan de tuin te spenderen. Hoog nodig na 20 jaar. Ophogen, vijver kleiner, grotere vlonder en een overkapping zodat we hoogzomer ook in de schaduw buiten kunnen eten, start 1 juni. Om alvast wat voorbereidend werk te kunnen doen (want dat scheelde in de prijs), heb ik vandaag besloten om na morgen gewoon twee weken vrij te nemen. Fijn om alvast te beginnen met die tuin en ik merk bovendien dat ik in toenemende mate moeite heb met mijn werk los te laten. De grenzen tussen werk en privé zijn er bijna niet als je alleen maar vanuit huis werkt (en een hoog arbeidsethos hebt). Morgen nog een dagje bikkelen en dan lekker even loslaten. Zin in.

Blijf gezond allemaal.

Hoe verder? Meer lezen »

15 maart 2019

Paalkamperen bij -7 graden

Vanwege het van dag tot dag beschrijven van onze grote wandelavontuur kwam ik er niet aan toe te schrijven over de kleine wandelingen die we de afgelopen tijd maakten. We hebben er al vele wandelkilometers op zitten; dagwandelingen, maar ook meerdaagse tripjes waarbij we in ons tentje overnacht hebben. Onze laatste serieuze poging tot overnachten was op 19 januari 2019. Toen bedachten we om eens te kijken hoe het is om met lage temperaturen te gaan kamperen. In Schotland kan het immers ook in mei nog koud zijn in de bergen.

21,6 kilometer van Dordrecht naar Strijen Sas

De route leidde ons via veel asfalt in Dordrecht naar de prachtig aan het Hollands Diep gelegen paalkampeerplaats ‘De Oeverlanden’. De wandeling was echt mooi. Het weer was helder met wel wat koude wind, maar ach, als je wandelt, heb je het al snel warm. Tijdens de lunch ontvingen we al een beetje een voorbode van wat ons die avond te wachten stond: een koude snijdende wind die maakte dat we ons donzen jack aan moesten trekken onder ons regen/windjack. Onderweg maakten we kennis met twee mensen die de Camino vorig jaar hebben gelopen in 4 maanden tijd. Wàt een leuk gesprek was dat.

Via het laarzenpad, de uitkijktoren en de Schotse Hooglanders, zijn we langs het Hollands Diep gelopen, tot onze enkels in de bagger, met uitzicht op industrieterrein Moerdijk aan de overkant van het water. Via zompig terrein arriveerden we bij de trekpont waarmee we op de paalkampeerplek kwamen. De waterpomp stond er nog en deed het wonderwel. Bruinig water dat wel, maar joh, er was water!

In het ondergaande zonnetje hebben we onze nieuwe lichtgewicht tentjes opgezet en ingericht. Daarna hebben we getracht een vuurtje te stoken. Al het sprokkelhout dat we konden vinden was helaas te nat. Riet brandt bovendien niet, maar schroeit en dus maakten we zonder kampvuur ons eten klaar. Tja en dan?

Het mantra was om het bed in te duiken voor we het koud zouden krijgen, maar we waren eigenlijk net iets te laat en voor het mooie was het ook iets te koud. Na een uur in onze merinowollen onderkleding in de lakenzak in de slaapzak in de tent waren we nog niet warm. We besloten op dat moment dat kamperen bij -7 graden gekkenwerk was. Ik heb het thuisfront opgebeld en die is ons komen halen.

Wat hebben we geleerd: op een Lidl-crivit slaapmatje moet je niet denken dat je het warm hebt in de winter. Een donzen slaapzak met een comfort temperatuur van nul graden gaat ‘m ook niet worden, zelfs niet met thermo lakenzak. De buitentent van de tent moet (en kan) dichter tegen de grond om tocht tegen te gaan. En: niks mis mee om niet eigenwijs te zijn en af te blazen als iets gekkenwerk lijkt. Tijd om de uitrusting nog eens goed onder de loep te nemen, maar daarover in een volgend bericht meer. Hieronder nog een paar foto’s van een verder prachtige wandeling.

De Kiltunnel, gratis voor voetgangers 🙂
Door de bagger op weg naar de paalkampeerplaats
Het prachtige Oeverlanden natuurgebied bij het Hollands Diep
Schotse Hooglanders in de vlakke polder.
Het trekpontje naar de overkant.
Het opzetten van de tentjes.
Een van de twee tentjes opgezet, ze staan prima!
Een (mislukte) poging om een fikkie te stoken, het sprokkelhout was te nat.

Oeverlanden Meer lezen »