“Zullen we nog eens een oefenrondje doen? Er wordt regen opgegeven”.
Want ja, omdat het in Schotland regelmatig regent -understatement- is het handig om ook dat eens te ervaren. Daarnaast was het wel weer eens tijd om een paar kilometertjes met de rugzak om te wandelen. Omdat ik in toenemende mate blaren loop in mijn ‘gebruikelijke’ wandelschoenen (Hanwag Tatra Lady volledig leer), leek het me goed eens nieuwe schoenen uit te proberen.
Nou ja, uitproberen. Van Zwerfkei, supermooie winkel, kreeg ik 6 (of 8?) weken de tijd om de schoenen uit te proberen. Maar dan moest ik ze wel alleen binnen dragen. Tja, dat is lastig uitproberen. Maar, in de winkel zaten ze als pantoffels, lelijkere schoenen vond ik niet (ja, echt erg) en omdat comfort doorslaggevend was, ging ik akkoord met deze niet zo mooie grijs/blauwe La Sportiva’s. Met Gore-tex, volledig waterproof en nog eens extra Nik-waterproofing. Als ik daar het Schotse weer niet mee zou doorstaan…?!
Nat, regen, kou en asfalt
De nieuwe La Sportiva’s
Enfin. De planning was een rondje Dordt van huis naar het uiterst zuidelijke puntje van Dordt bij de Moerdijkbrug, daar waar vroeger ‘MC Laveloos‘ zat. Of nog zit, maar dat weet ik eigenlijk niet. De naam staat in ieder geval niet meer groot op de bunker en verder ben ik niet zo op de hoogte van motorclubs.
Vanwege het van dag tot dag beschrijven van onze grote wandelavontuur kwam ik er niet aan toe te schrijven over de kleine wandelingen die we de afgelopen tijd maakten. We hebben er al vele wandelkilometers op zitten; dagwandelingen, maar ook meerdaagse tripjes waarbij we in ons tentje overnacht hebben. Onze laatste serieuze poging tot overnachten was op 19 januari 2019. Toen bedachten we om eens te kijken hoe het is om met lage temperaturen te gaan kamperen. In Schotland kan het immers ook in mei nog koud zijn in de bergen.
21,6 kilometer van Dordrecht naar Strijen Sas
De route leidde ons via veel asfalt in Dordrecht naar de prachtig aan het Hollands Diep gelegen paalkampeerplaats ‘De Oeverlanden’. De wandeling was echt mooi. Het weer was helder met wel wat koude wind, maar ach, als je wandelt, heb je het al snel warm. Tijdens de lunch ontvingen we al een beetje een voorbode van wat ons die avond te wachten stond: een koude snijdende wind die maakte dat we ons donzen jack aan moesten trekken onder ons regen/windjack. Onderweg maakten we kennis met twee mensen die de Camino vorig jaar hebben gelopen in 4 maanden tijd. Wàt een leuk gesprek was dat.
Via het laarzenpad, de uitkijktoren en de Schotse Hooglanders, zijn we langs het Hollands Diep gelopen, tot onze enkels in de bagger, met uitzicht op industrieterrein Moerdijk aan de overkant van het water. Via zompig terrein arriveerden we bij de trekpont waarmee we op de paalkampeerplek kwamen. De waterpomp stond er nog en deed het wonderwel. Bruinig water dat wel, maar joh, er was water!
In het ondergaande zonnetje hebben we onze nieuwe lichtgewicht tentjes opgezet en ingericht. Daarna hebben we getracht een vuurtje te stoken. Al het sprokkelhout dat we konden vinden was helaas te nat. Riet brandt bovendien niet, maar schroeit en dus maakten we zonder kampvuur ons eten klaar. Tja en dan?
Het mantra was om het bed in te duiken voor we het koud zouden krijgen, maar we waren eigenlijk net iets te laat en voor het mooie was het ook iets te koud. Na een uur in onze merinowollen onderkleding in de lakenzak in de slaapzak in de tent waren we nog niet warm. We besloten op dat moment dat kamperen bij -7 graden gekkenwerk was. Ik heb het thuisfront opgebeld en die is ons komen halen.
Wat hebben we geleerd: op een Lidl-crivit slaapmatje moet je niet denken dat je het warm hebt in de winter. Een donzen slaapzak met een comfort temperatuur van nul graden gaat ‘m ook niet worden, zelfs niet met thermo lakenzak. De buitentent van de tent moet (en kan) dichter tegen de grond om tocht tegen te gaan. En: niks mis mee om niet eigenwijs te zijn en af te blazen als iets gekkenwerk lijkt. Tijd om de uitrusting nog eens goed onder de loep te nemen, maar daarover in een volgend bericht meer. Hieronder nog een paar foto’s van een verder prachtige wandeling.
De Kiltunnel, gratis voor voetgangers 🙂
Door de bagger op weg naar de paalkampeerplaats
Het prachtige Oeverlanden natuurgebied bij het Hollands Diep
Schotse Hooglanders in de vlakke polder.
Het trekpontje naar de overkant.
Het opzetten van de tentjes.
Een van de twee tentjes opgezet, ze staan prima!
Een (mislukte) poging om een fikkie te stoken, het sprokkelhout was te nat.
Dag 3: Zondag 12 mei 2019: Alltbeithe – Laddie Hut, 28,3 km
Dit bericht is onderdeel van een aantal berichten die gaan over de wandeltocht die mijn zus en ik in mei 2019 gaan lopen. Met deze berichten probeer ik mezelf voor te bereiden op de tocht. Door de route stap voor stap uit te schrijven, zie ik welke bijzonderheden we onderweg tegen gaan komen en kan ik alvast een beetje inplannen waar we wanneer zullen aankomen. Daarnaast hoop ik dat het voor jou als lezer ook leuk is om mee te gaan in onze voorpret. Op zijn minst hoop ik dat er een klein beetje informatieve waarde zit in deze berichten. Schotland is immers een prachtig land!
Vandaag wandelen we minstens 28 kilometer, dus het is opnieuw zaak om niet al te laat weg te gaan. We hoeven vandaag niet superhoog te klimmen, maar het hoogste punt vandaag is toch nog steeds een kleine 500 mtr. Bij zeg, een relatief trage 3 km per uur, zijn we zeker 9 uur onderweg. Misschien gaan we wel sneller, maar laten we even van langzaam uitgaan, dan kan het alleen maar meevallen. Willen we dus op een redelijk tijdstip op ons volgende eindpunt aankomen, is een vertrek vòòr 9 uur ’s morgens geen gek idee, lijkt me.
Continue along Easter Glen Quoich, cross the River Loyne at NH 091 055 (or if high up further) and go by the Mam na Seilg to the road towards Poulary – roadbridge over River Garry near Poulary – track to bridge (NN129 999 not yet on map) which connects to tracknetwork towards Wester Mandally – find campspot near Laddie Hut
Dag 2: Zaterdag 11 mei 2019: Barrisdale – Alltbeithe, 22.8 km
Dit bericht is onderdeel van een aantal berichten die gaan over de wandeltocht die mijn zus en ik in mei 2019 gaan lopen. Met deze berichten probeer ik mezelf voor te bereiden op de tocht. Door de route stap voor stap uit te schrijven, zie ik welke bijzonderheden we onderweg tegen gaan komen en kan ik alvast een beetje inplannen waar we wanneer zullen aankomen. Daarnaast hoop ik dat het voor jou als lezer ook leuk is om mee te gaan in onze voorpret. Op zijn minst hoop ik dat er een klein beetje informatieve waarde zit in deze berichten. Schotland is immers een prachtig land!
Na hopelijk een goede nacht, breken we onze tentjes -gezien de afstand die we moeten lopen- niet al te laat op en vervolgen onze weg over het pad langs Barrisdale Bay rechtsom met Loch Hourn aan onze linkerkant.
Route 250 SHT- Walk E to Runival – Kinloch Hourn (Heronry & Tea room)– cross river to Kinloch Hourn Lodge at NG 951 071 – follow path SE and N to the Allt Coire Sgoireadail – through to Glen Quoich – find campspot at shooting lodge at Alltbeithe
We lopen ietwat oostwaarts en dicht langs het water van het meer.
Dag 2: Barrisdale – Alltbeithe
Ongeveer halverwege het meer, passeren we Runival. Daar staan wat gebouwen, maar of ze nog een functie hebben, kan ik nergens goed terugvinden. Over Runival schreef onze ‘vetter’ het volgende: The wooded Eilean Mogh-sgeir near Runival is a heronry so you may see some of the birds along the shore.
Onze TGOC in 2019. Het grote wandelavontuur. Hierboven de volledige route in een kaartje, maar ook in een excel van dag tot dag. Ik ben nogal visueel ingesteld (joh?!), dus voorbereiden doe ik ook graag met afbeeldingen. Door zaken vast te leggen, hoop ik ook dat ik niets vergeet. Bovendien is het een mooi naslagwerk voor als we straks de tocht gelopen hebben.
Onze route is goedgekeurd. Nu heb ik het vooral druk met het boeken en vastleggen waar we eens in de zoveel dagen fatsoenlijk kunnen douchen. Denk daarbij aan B&B’s en campings. We hebben overigens een route waarin in het middenstuk eigenlijk niets van dat te vinden is. Wildkamperen dus en zorgen dat we genoeg eten bij ons hebben. Douchen is overrated, dus daar maken we ons niet zo druk over 🙂
De wandeling is een uitdaging, maar het plannen van de route ook
Ons grote wandelavontuur is gedeeltelijk georganiseerd, maar het meeste is zelfvoorzienend. Een van de zaken die moet, is een akkoord op de door ons uitgestippelde route. Daarbij moeten we starten vanaf vooraf bepaalde startpunten en de finish is eveneens in vooraf bepaalde dorpjes. Tijdens de tocht worden we geacht minimaal 4 x in te bellen naar de organisatie om te laten weten hoe het met ons gaat; dat we niet verdwaald zijn. Feitelijk gaat het erom dat we nog leven, we lopen immers door vrij onherbergzaam gebied. De wandeling is een uitdaging, maar het plannen van de route uiteraard ook. Het begint met de reis, de vlucht, de accommodatie. De keuze van het dorp waarin we willen starten is daarbij belangrijk. Hoe komen we in dat dorp en is vanaf dat dorp een goede wandelbare route uit te stippelen? Het is als het uitstippelen van een rondreis. Als we de startplaats weten, kunnen we de weg ernaartoe regelen en wellicht een verblijf ter plekke. Als we de route weten en ook wat de behapbare stukken daarin zijn, dan weten we ook waar we moeten wildkamperen of waar we ons kunnen overgeven aan de luxe van een bed & breakfast of hotel met bijbehorend toilet en douche.
Waar we ook rekening mee moeten houden is de bevoorrading onderweg. Onherbergzaam als het er is, kun je niet zomaar overal boodschappen doen. Op welke dag en hoe laat komen we aan in zo’n dorpje. Is er een winkel of een hotel. Kunnen we daar iets kopen of is het handiger spullen er van te voren heen te zenden? Jullie willen niet weten hoeveel bookmarks ik inmiddels heb onder het tabje TGO Challenge. Ik gok een stuk of 50 en ze variëren van lichtgewicht tenten tot het zelf dehydreren van maaltijden tijdens een meerdaagse trekkingtocht. Het op- en uitschrijven van onze route hier op mijn webstek, maakt ook dat ik in mijn hoofd de route heb gelopen. Ik hoop zo goed voorbereid te zijn op de dingen die we gaan tegenkomen. Lastige dingen, maar ook bezienswaardige dingen.
Als startplek hebben wij gekozen voor Mallaig:
Een plaats aan de Schotse westkust, gelegen in de lieutenancy area Inverness. In 2011 had Mallaig 806 inwoners. Het dorp heeft een belangrijke vissershaven en veerhaven.
Vliegen op Glasgow is dan het handigst. Easyjet brengt ons van Amsterdam naar Glasgow, waarbij we net in de middag aankomen en voldoende tijd hebben om door te reizen naar Mallaig. Want vanuit Glasgow ben je niet zomaar in Mallaig. Gelukkig is er de meest prachtige verbinding die je je maar voorstellen kunt: de West Highland Railway Line met de trein door het prachtige Schotse landschap. Een 5 uur durende treinrit, die onze challenge direct een soort van vakantiegevoel geeft. Hoewel het gaat om een fysieke uitdaging, denk ik dat we hier zo’n geweldige ervaring gaan meemaken, dat het mooi is om die te omlijsten met -op zijn minst- het idee van vakantie. Die treinrit gaan we zeker doen.
Glenfinnan Viaduct (van uit de Harry Potter films)
…
Lukte het al om de kaarten voor Glastonbury te scoren, het is ons ook gelukt om in te schrijven voor de TGO Challenge (The Great Outdoors Challenge). Whoohoo! Ik schreef er al eerder over, dus als je hier net pas komt lezen moet je eerst maar eens bij deze berichten beginnen. We mogen!
Natuurlijk willen we heel graag. Maar toen ik de ‘ping’ van de mail hoorde en zag dat we ingeloot zijn, sloeg mijn hart toch een slag over. Man, man, man, waar beginnen we nu weer aan?! We zijn geen bergbeklimmers of alpinisten, we komen van het platste land in Europa (toch?), wandelen doen we dan wel veel en graag en kamperen ook, maar mijn onzekerheidsmonster zegt altijd dat het nooit genoeg is voor zo’n tocht.
Met het behalen van mijn duikbrevetten in Australië heb ik ooit geleerd om onder water met kaart en kompas te navigeren. Maar dat is 25 jaar geleden. Tegenwoordig hebben we onze telefoon en navigatie-app die vertelt op welke locatie we ons begeven. Dus mijn actuele navigatievaardigheden? meh. Niet echt zeg maar. Maar, opgeven of terugtrekken is geen optie, want die woorden staan niet in het woordenboek van mijn leven. We zijn bovendien al aan het trainen en oefenen, dus gaan met die banaan!
Tijdlijn
Hiernaast zie je de tijdlijn van de Challenge. We weten al dat we ingeloot zijn en betaald hebben we ook al. Verder zijn we onervaren in deze wandeling, dus de deadline voor het inleveren van onze route is 18 februari 2019. Dan is er nog tijd voor aanpassingen, die er ongetwijfeld zijn, zodat uiterlijk op 11 maart de definitieve route ingeleverd kan worden. Dan rest nog een medische verklaring en op 10 mei start het hele gebeuren.
Voorbereidingen
Een aantal dingen kunnen echter niet wachten tot maart. Er zijn zo’n 400 deelnemers in deze challenge. De meeste mensen zullen het grootste deel van de route wildkamperen, maar eens in de zoveel tijd is het fijn om even te douchen en ‘gewoon’ te eten en te bevoorraden. Om te voorkomen dat alle accomodaties al volgeboekt zijn, is het handig om al snel te weten waar we gaan wildkamperen en waar we een hotel of B&B zoeken.
Bovendien moeten we onze aankomst organiseren: vlucht naar Glasgow, trein naar en hotel in Mallaig, de noodzakelijke ferry naar Inverie en bedenken hoe we dat aan het eind gaan doen. Blijven we in Montrose (ons beoogd eindpunt is Scurdie Ness) of gaan we een dag doorbrengen in Glasgow? Dat soort dingen. Dat betekent dat we het plotten van de route niet kunnen laten wachten. Maar om te kunnen plotten heb je kaarten en kennis van het gebied nodig. Peanuts toch? Ja, dat zou je denken, maar niets is minder waar. Eén rondreisje door Schotland met de auto, maakt je nog geen Munro-bagger.
Allemansrecht
Onderdeel van zo’n tocht plannen is kennismaken met de Schotse cultuur rondom het allemansrecht. In tegenstelling tot in Nederland en veel andere landen in Europa, is het in Schotland namelijk officieel toegestaan om te wildkamperen. Het is dus echt een recht welk is vastgelegd in de Land Reform (Scotland) Act 2003. Niks niet zoals in Nederland bij maar 6 paalkampeerplaatsjes van Staatsbosbeheer. Nee, je mag in principe overal komen en overal kamperen. Zelfs (of misschien vooral) in het Nationale Park Cairgorms.
Zoiets gaat het worden.
Kennis van de termen die gebruikt worden op de kaarten is overigens ook handig. Als ik al die termen en namen zie, lijkt het wel of ik in een van de delen van Lord of the Rings terecht ben gekomen. Het is Schots-Gaelisch volgens Wikipedia:
abhainn = river allt = stream beag = small bealach = col beinn = hill/mountain creag = crag dearg = red doire = wood drochaid = bridge druim = ridge dubh = dark/black
eas = waterfall eilean = island faol = wolf fear/ban-sgrùdaidh = vetter gleann = valley lochan = small lake moine = moss, bog monadh = upland moor mór = big spate = high fast water uisge-beatha = whisky
Kijk naar de namen, dat bedoel ik dus 🙂
Tot zover het bericht dat we ingeloot zijn en dat het feest van Het Grote Wandelavontuur gaat beginnen. Wees gewaarschuwd. Er zullen hier nog veel woorden te lezen zijn die daarover gaan. Wordt vervolgd.
Zuslief en ik zouden de Montferlandse toppenroute gaan wandelen. Op papier een prachtige route en volgens verschillende sites op internet duidelijk aangegeven met bordjes. We wilden heel graag de kaart erbij, maar als een idee de avond ervoor geboren wordt -zoals dat bij ons vaak het geval is- is het maar de vraag waar en of je die kaart nog ergens kunt scoren. Downloaden was in ieder geval geen optie, de kaart is blijkbaar alleen te koop.
Opnieuw kwam Zuslief uit haar nachtdienst en reden we direct door naar Uitspanning ’t Peeske, ons startpunt voor de route, prachtig gelegen in de Montferlandse bossen bij Beek. Het beloofde opnieuw een prachtige dag te worden, het zonnetje scheen en bij het uit de auto uitstappen bleek een jas eigenlijk al niet nodig.
Het herfstseizoen in al haar pracht
Herfst op haar mooist
De bossen zijn op dit moment prachtig mooi. De volle herfstkleuren, de vallende bladeren. De paddestoelen en niet te vergeten: oppassen voor de eikels en dennenappels die uit de boom vallen. Ieder seizoen heeft zo haar charmes, maar de kleuren zijn in de herfst toch wel het mooist.
Geweldig toch, die kleuren.
… maar er was iets met de bewegwijzering.
De bewegwijzering
Ja, dat was dus een dingetje. Er zijn op deze route blijkbaar 18 toppen. We hebben er welgeteld 2 gezien. Hoe dan? Nou gewoon, verkeerde bordjes gevolgd. We volgden de bordjes van de Montferlandse Toppen Wandelroute. Die we kwijtraakten toen we Duitsland in liepen en daar alleen nog maar de blauwe Top Route zagen. ‘Ach, Duitse versie’, dachten we. Om vervolgens helemaal in de war te raken toen we de (fiets)bordjes met Rondje Montferland zagen. Onbedoeld hebben we dus een combinatie van de drie routes gelopen waarbij we eind van de middag op een of ander fietspad kwamen dat naar onze zin veel te lang duurde. Omdat we klaar waren met de verschillende bordjes en met alle fietser, mountainbikes en scootmobielen op ons pad, hebben we de eerste afslag het bos in genomen en hebben onze eigen route bepaald. Zo. Rust om ons heen en veel beter.
Deze dus niet.
En deze ook niet.
De enige echte.
Resultaat
Tegen een uur of vijf ‘s-middags was de koek op. Niet zo gek, Zuslief rechtstreeks uit haar nachtdienst. Een eind rijden en dus ook nog een eind terugrijden. Een hoop verwarring rondom de bewegwijzering, maar…gelopen hebben we. De telefoons gaven aan het eind van de dag toch mooi zo’n 21 kilometer aan en dat in zulk heuvelachtig gebied. Trainingsmissie toch geslaagd. Op naar de volgende!
In every walk with nature, one receives far more than he seeks.
John Muir
Volg onze wandelingen, kijk mee op mijn Polarsteps of die van Zuslief.
