Wat we ervan maakten: Sandwood Bay – Montrose. Na 5 dagen stopte onze Challenge. Ik heb ons afgemeld bij Challenge Control en we hebben geprobeerd er een vakantie van te maken. Het eerste deel van de alternatieve Challenge lees je hier.
Sandwood Bay – Handa Island – Stac Pollaidh
20 mei 2022, 16 km gewandeld
We werden al vroeg wakker en de ochtend werd bepaald door pech. Door een gekke stap viel Mark op zijn tent en brak een tentstok van zijn Big Agnes. Jammerdebammer. Gelukkig had hij zijn gloednieuwe dcf Trekkertent in de auto voor als het repareren niet zou lukken. Zuslief scheurde bovendien haar slaapzak op twee plekken en had een tent waarin het dons lekker rondvloog. Ze heeft het opgelost met sporttape, maar toch…ook een beetje jammer. Ze riep dat het voor haar tijd is een andere hobby te zoeken.
Na een koffie en een reep als ontbijt, hebben we de tenten opgeruimd en de rugzakken ingepakt. We legden opnieuw de 7 km lange route terug naar de auto af. Het was niet zonnig, maar wel droog. We reden naar Tarbet om daar op een rubberboot te stappen naar Handa Island.
In de prehistorie werd Handa gebruikt als een begraafplaats, er zijn nog steeds overblijfselen van een kapel met de naam Trà igh an Teampaill wat Strand van de tempel betekent. Op zijn hoogtepunt had het eiland 65 inwoners en had het een parlement gelijkaardig aan dat van Saint Kilda, de oudste weduwe was de Queen van het eiland. Maar de aardappelshongersnood van 1846 dwong de inwoners te emigreren.
Betalen voor het bezoek doe je voor de overtocht met de boot en voor het huren van een verrekijker. Aangezien we nooit gedacht hadden dit te doen, wilden we heel graag die verrekijker huren. Bovendien sponsorden we daarmee Scottish Wildlife Trust. Grappig weetje: ook al is het een vogelreservaat, ook op dit eiland geldt het ‘Right to Roam‘. Maar uiteraard zul je zelf moeten regelen dat je op/van het eiland (af)komt als de boot niet gaat.
Op het eiland is een route uitgestippeld. Mooi en veilig genoeg voor de bezoeker en voor de (broedende) vogels. We zagen veel grote jagers (Stercorarius skua), in het VK ook wel Bonxie genoemd, ontzettend veel zeekoeten en alken. Ook een prachtige ieniemienie orchidee en een wegduikende grijze zeehond. Maar ons hoogtepunt was natuurlijk de Puffin (Papegaaiduiker). De iPhone is absoluut prut als het gaat om telemogelijkheden. Maar een beetje creatief ben ik wel, dus ik gebruikte de verrekijker als lens. Niet top, maar wel beter. Voor wie ze niet kent, ik heb wat duidelijker fotootjes van Puffins gepikt van internet.
We hebben er een paar uurtjes rondgelopen. Prachtige natuur, oude historie en veel vogels. Met de rubberboot voeren we terug naar het vasteland waar Phil op ons wachtte en toch wel spijt had dat hij niet was meegegaan. Het werd tijd voor een late lunch in de beste pie-shop van Schotland. En eerlijk is eerlijk, de mushroom-redwine-chestnut pie was erg lekker. Jammer dat het begon te regenen en we ‘m in de auto moesten opeten. Van de pie-shop was het nog maar een klein stukje naar de Shore caravansite in Achmelvich Bay, Lochinver. Die was niet zo goed uitgerust als de campsite in Cannich, maar deze was weer aan het strand 🙂
We hebben de tentjes gepitcht, gedoucht, wasje gedaan en opnieuw even genoten van bereik boven op de berg boven de campsite. Op het strandje een fles wijn open getrokken en wat snacks gegeten bij wijze van avondeten. We zaten nog vol van de pie. We knoopten een gesprek aan met iemand die een drone bediende en die heel graag aan ons wilde demonstreren. Toen de tent in. Ik kon niet slapen en heb een tijdje liggen lezen. Toch fijn, die e-reader mee!
21 mei 2022, 8,5 km gewandeld
Vroeg opgestaan en op weg naar Stac Pollaidh, ook wel Stac Polly genoemd. Op de P voor de toegang tot het pad hebben we ontbeten met een magnifieke Stac Polly als backdrop.
At just 612m high Stac Pollaidh must be Scotland’s finest mini mountain, tucked away near the wild and rugged west coast in the shadow of hulking giants Cul Mor and Ben More Coigach. You can park at its base and walk to the east summit in less than an hour.
Het pad naar de oost-summit is prima te doen. Aan het eind wordt het wat rotsachtig, maar met een redelijke conditie en wat ervaring in klimwandelen is het zeer goed te doen. Helaas durfde Zuslief zo’n 25 meter voor de summit niet meer verder en ze bleef op het pad op ons wachten. De summit is een cairn op Torridonian zandgesteente en vanaf daar heb je een prachtig uitzicht op de grote bergen in de nabijheid. Werkelijk adembenemend en niet van de wind dit keer. Het was (nog) niet al te druk met bezoekers. Omdat Zuslief toch wel moeite had met deze berg zijn we dezelfde weg teruggelopen in plaats van om de berg heen. Ondanks dat, was ik toch wel erg blij met deze ochtend.
Eten deden we bij Delilah’s en terug op de campsite begon het te regenen. lekker vroeg de tent in en verder met mijn boek.
Stac Pollaidh – Invergarry – Glen Nevis – Montrose
22 mei 2022, 10 km gewandeld
6:00 weer op en tent al ingepakt. Op weg naar Ullapool via Ardvrek Castle en Knockan Crag National Reserve. In Ullapool even langs het Caledonian Hotel gelopen waar we eerder verbleven en daarna ontbeten in een hip tentje op Argyll Street. Toen door naar de Gallery van Rue, de vader van de eigenaresse van Delilah’s waar we de avond ervoor dineerden. Op 100 meter afstand staat daar de vuurtoren en met regelmaat zie je de ferry naar Stornoway op de Buiten-Hebriden varen. Het begon te regenen en dus de auto in op weg naar de volgende bezienswaardigheid: de Corrieshalloch Gorge
This mile-long canyon, through which the River Droma rushes, takes its name from the Gaelic for ‘ugly hollow’. But that’s as far from the truth as can be. Corrieshalloch is one of the most spectacular gorges of its type in Britain and provides striking evidence of how glacial meltwater can create deep gorges. Just a short drive from Ullapool and only an hour from Inverness, this is the perfect place for a family adventure!
A short steep walk will bring you to a Victorian suspension bridge, where you can gaze down over a series of crashing waterfalls. Corrieshalloch Gorge is designated a National Nature Reserve in recognition of the spectacular gorge and the surrounding woodland. It’s also home to a nationally rare species of cranefly, which benefits from the wet dead wood in the shaded areas of the property.
Via een erg toeristisch bezoek aan Urquhart Castle, waar we eerder langskwamen in de Loch Ness ferry en dat ik al eerder heb bezocht maar mijn reisgenoten allemaal niet, reisden we door naar Invergarry, onze eindbestemming. Daar stond een bed voor ons klaar in het Saddle Mountain Hostel. Wat een superdepuper goed georganiseerd hostel is dat zeg! Echt een aanrader.
23 mei, 10 km gewandeld
Via Glen Finnan, het Commando memorial, naar het Jacobite momument gegaan. Ook daar was ik al eens geweest. Toen moesten wederhelft en ik door de Bog banjeren, maar nu lag er een mooi pad naar het treinviaduct. Van daar hebben we een niet al te lange, maar best mooie wandeling in dat gebied gedaan. Het zonnetje scheen, dat hielp ook wel. Tegen half 4 kwamen we aan bij de P in Fort William waar het pad naar An Steall (de waterval) begint. Ook dit is weer een pad dat niet al te veel uitdagingen kent en goed te doen is voor zowat iedere wandelaar.
Ons doel was om ná de waterval een mooi plekje te vinden op onze tent op te zetten en zo geschiedde. De laatste wildkampeerspot van deze vakantie alweer. Nog even genieten dus.
De volgende dag, 24 mei (9 km gewandeld), reisden we via een destilleerderij in Tomintoul (spreek uit: Tomintaul) naar Montrose. Dichtbij de plek waar we met onze voeten in de Noordzee zouden staan als we de Challenge succesvol hadden afgerond. De boeking bij het B&B hebben we laten staan en ook onze reservering voor het afsluitende diner voor de dag erna. Het t-shirt en de mok lagen te wachten, maar uiteraard geen certificaat. Ietwat pijnlijk om al die mensen te zien die het wel hebben gehaald, troostrijk om de mensen te ontmoeten die ook eerder moesten stoppen en bovenal was het erg leuk om gewoon de mensen terug te zien die we kenden.
Al met al was het niet halen van de Noordzee via de geplande route jammer, maar hebben we er ondanks dat tóch iets moois van gemaakt. Geen 350 km, maar toch zeker wel 215.
Gaan we de challenge nog eens doen? Als het aan mij ligt, wil ik het zeker nog eens doen. Of Zuslief het nog eens wil doen? Dat zal ze zelf moeten bepalen.
