Vandaag was ze op het werk; de moeder van Ilse. Ik heb natuurlijk met ‘r gesproken. En ik hoef jullie niet te vertellen hoe hartverscheurend haar verdriet is. Het blijft gemeen.
En ineens herken ik mijzelf als iemand bij wie de tranen zó *knip* mijn ogen verdrinken. Watje dat ik ben…
Hert is verschrikkelijk om het verdriet van een ander te zien en de wetenschap te hebben dat je niks kunt doen om dat verdriet weg te halen.
Machteloosheid.
En die tranen ? Laten zien dat je een mens bent, geen watje ….
Zijn van die s**t momenten, dat je vaak niet verder komt dan “hoe gaat het nu met je?” of “hoe voel je je nu?”, en hopelijk begrijpt die ander je dan..
En je bent zeker geen watje, je maakt mij niet wijs dat jij liever als een soort robot door het leven zou willen stappen. Geef elkaar, en jezelf, de ruimte om je gevoelens te tonen.
En het ervaren van zulke heftige dingen maken gewoon dat je emoties dicht aan de oppervlakte liggen. Dat is het volgens mij. Voorheen (2 á 3 jaar terug) kon ik niet huilen, nooit, want ik was stoer. Nu ben ik nog steeds stoer *kuch* , maar huil ik.
Nou SMARTS JIJ bent geen watje!!!, een intens verdriet wordt een onderdeel van je leven, je raakt het niet kwijt om te ‘overleven’ moet je huilen en moet je *soms* stoer zijn uit ‘zelfbescherming’
Klopt denk ik Smarts; iedere heftige ervaring brengt een beetje emotie dichterbij en verder (sneller) naar boven…
Voordat Robin er was, kon ik op de SEH ieder kind makkelijk helpen, hoe zwaar gewond ook…, daarna stond ik met de tranen in m’n ogen, een brok in m’n keel en een knoop in m’n maag mijn werk te doen.
@ XAn: Ja. Zo werkt het volgens mij…Tot watjes zullen we verworden…allemaal! :$
Ik ben ook een watje, maar dat stoort me helemaal niet.
D’r is geen ontkomen aan gewoon… 😉
Hoeft ook niet.
Wat knap dat ze al naar haar werk kwam. Zou in haar plaats niet weten wat te doen, hoewel ik ook wel snap dat je verder moet wens haar verder veel sterkte en liefs
Nou, ze kwam zich alleen even laten zien. Anders is het straks helemaal zo moeilijk om terug te komen. Dat is het toch wel denk ik….
ik zou ook brullen, het is toch ook niet eerlijk 🙁
sommige dingen zijn gewoon niet eerlijk
Het hele leven is niet eerlijk.
tja, daar ben ik het (nog) niet mee eens.
Het leven is niet altijd oneerlijk, maar bij dit soort dingen vraag je je altijd af waarom dingen gaan zoals ze gaan…
Je bent geen watje,je bent menselijk
vind het vreemd dat je de foto van dat babytje plaatst.
Waarom Marion?