De Walk of Wisdom is een vrij nieuwe pelgrimsroute die onafhankelijk is van religie en uitgaat van het idee dat alle mensen onderdeel zijn van dezelfde aarde. Het is de hoop van de makers dat de route uiteindelijk de hele wereld over gaat. Op 21 juni 2015 is gestart met een pioniersroute van 136 kilometer rondom Nijmegen.
Een pelgrimsroute in 8 dagen
Op vrijdag zijn we op ons gemak naar Nijmegen gereden. Rond het middaguur vonden we een parkeerplek waarvoor we niet hoefden te betalen en gingen we op weg naar de Sint Stevenskerk, het startpunt van de route. Daar aangekomen bleek de kerk gesloten wegens het plaatsen van levensgrote ramen in de kerk. We mochten toch even naar binnen en konden alsnog op de foto met de pelgrim. Mooi. Nu konden we echt starten.
Van dag tot dag
Dag 1. Het was even wennen om een sticker te volgen. Meestal lopen we op de de telefoon via een app langs een zelf gevonden route. Nu moesten we op een sticker letten om de al uitgestippelde route te kunnen volgen. Dat dat even wennen was bleek wel direct. Al na 200 meter bleken we de pelgrim verloren te hebben. Ons instinct trok ons naar de Waal, maar dat was dus niet de bedoeling. De route liep eerst naar de Sint Nicolaaskapel en daarná pas naar de Waal. Vlak na de Waalstranden werd het slecht weer. De lucht betrok, maar gelukkig was daar een theehuis. Tijd voor thee met taart. Na het wegtrekken van de bui konden we weer droog verder. Wandelaars in tegengestelde richting die het Nijmegenpad lopen, waarschuwden ons voor modderigheid na de uitkijktoren. De route was mooi: langs water & voor een groot deel onverhard. Fijn! Jammer van het weer, maar ach. We zijn wel wat gewend. We namen zonder er erg in te hebben de omleidingsroute om het homo-ontmoetingspunt. Misschien ook maar beter 🙂
We liepen uiteindelijk de Ooijpolder in en pakten bij Persingen het handveer. Dat natuurlijk aan de andere kant van het water lag. Met redelijk wat moeite kwamen we aan de overkant van het water waar de modderigheid pas echt heftig was. Een hele tijd probeerde ik mijn schoenen nog ietwat schoon te houden, maar op het moment dat de modder breder werd dan er aan pad beschikbaar was, zei een stem in mijn hoofd: ‘Die schoenen zijn niet waterdicht, je sokken ook niet. Maar ze drogen wel weer heel snel. Het is net als kopje onder gaan, één keer toegeven en daarna kun je het loslaten’. En zo geschiedde. Tot aan onze enkels in de modder, maar wel ontspannen omdat het was zoals het was. In Beek vonden we ons eindpunt van die dag: Hotel ’t Spijker. Koud, oubollig en ietwat gedateerd. Maar beter dan kamperen in de modder, kou en regen.
Dag 2. De volgende dag liepen we voor een deel over het Grote Rivierenpad op weg naar Kranenburg. Via de Duivelsberg. Die kenden we van eerdere wandelingen. Bij het restaurant konden we even op adem komen met een bak koffie. Bij Horst herinnerde ik me een waarschuwing voor loslopende honden op een te doorkruisen erf. Voorzichtig naderden we het erf, maar er waren geen honden te bekennen. En anders hadden we onze wandelstokken voor het geval dat. Het regende af en aan en ook was er flinke wind. Het regenjack deed ook dienst als windjack. Vroeg genoeg voor de lunch arriveerden we in Kranenburg. Ons hotel (Nimweger Tor) bleek een redelijk oninspirerend gebouw te zijn, maar de hotelkamer was wel zo groot als een superdeluxe suite. En vloerverwarming in de badkamer. Een rondje Kranenburg leerde ons dat onze landgenoten graag daar supermarkt boodschappen gaan doen. Wie had dat gedacht? Bovendien is Kranenburg een bedevaartsoord, onderdeel van de Camino (E8).
Dag 3. Bij het verlaten van Kranenburg was de weersvoorspelling opnieuw niet zo goed. We liepen richting Reichswald. Het was stil op straat. Zondagochtend. Was iedereen naar de kerk? We kwamen langs de plek die heeft gemaakt dat Kranenburg een bedevaartsoord is: daar waar een hostie zou zijn uitgespuugd en waar uiteindelijk het Christus-beeld in de kerk uit is voortgekomen. Ja ja. Het blijft ‘geloven’, he? Het Reichswald is prachtig, hoewel het bij zonnig weer waarschijnlijk nog mooier zal zijn. Tijdens een dikke bui aten we lekker een pannenkoek bij Milsbeek. Via de Romeinse villa bij Plasmolen geraakten we bij onze B&B voor die nacht. Het was een kletsnatte dag vandaag.
Dag 4. Al vroeg vertrokken op de volgende dag bleek zus haar betaalpasjes vergeten. De mevrouw van de B&B kwam ons ermee tegemoet, aardig! De dag begon droog en met een zonnetje, dat werd eens tijd. Ons regenjack kon voorlopig in de rugzak blijven. De Sint Jansberg is waanzinnig mooi. Wat een prachtig gebied is dat. Bij de Mookerheide moesten we voorrang verlenen aan een groepje Hooglander kalveren. Ook liepen we vanaf hier in Tweede wereldoorlog herrinneringsgebied. Militaire begraafplaatsen, monumenten en het Airborne-pad. We passeren Jachtslot Mookerheide in het uiterste puntje in het Noorden van Limburg. Via Groesbeek, Heumensoord en het zweefvliegveld lopen we naar Malden. Ineens stoplichten, gedoe met auto’s, asfalt en mensen. Even wennen weer, die bewoonde wereld. Al snel konden we doorlopen naar de Hatertsche vennen. Ook dat is een prachtig gebied. Maar toch, aan alle kanten hoorde ik auto’s. ‘Nederland is te klein voor het aantal bewoners’, zeg ik tegen mezelf. Ja, we proberen krampachtig vast te houden aan postzegeltjes natuur. Maar hoe lang kan dat nog? Zuslief gaf aan dat ze zich niet helmaal happy voelde. We kwamen -hoe toepasselijk bleek later- via een kapel met koortsboom aan bij ons logeeradres in Alverna.
Dag 5. Zuslief had koorts en vertrok na het ontbijt naar huis. In overleg met haar besloot ik door te wandelen en ook voor haar vogelringetjes te verzamelen. Ik hoopte dat ze snel zou opknappen zodat ze wellicht nog zou kunnen aansluiten. Ik belde al lopend onze volgende logeeradressen en meldde haar af. Zuslief volgde mijn live-locatie vanaf haar bank. Ze moest aan de antibiotica en prednison vanwege een bijholteonsteking. Balen. Ik ging op weg. In je up lopen gaat toch veel sneller dan met z’n twee, dus ik was al snel in Grave. Daar deed ik een bak koffie met lekkers en liep al snel op Velp en het Emmausklooster aan. Ik heb de enig overgebleven Kapucijn in het klooster ontmoet. De broeders hebben het klooster verkocht aan een vastgoedbedrijf. De dagelijkse gang van zaken hebben ze uitbesteed aan een bedrijf dat iets doet voor mensen met een achterstand op de arbeidsmarkt. Ik zat aan tafel met een paar dames van de ‘Tuinweek’. Vrijwilligers die een week lang de tuin van het klooster opknappen, tegen kost en inwoning. De coördinator verzorgt soms diensten en nodigde me uit voor een meditatief momentje in de ochtend. 😊
Dag 6. Na een wonderbaarlijk goede nacht was daar het bezinningsmoment: een voordracht, 20 minuten in stilte zitten en daarna zingen. Mét de dames van de tuinweek. Die te luidruchtig waren in de ogen van de coördinator en nu in revolte gingen. Hilarisch. Hen achterlatend ging ik weer op weg. Via Keent en daarna Neerloon waar een begrafenis werd aangekondigd door kerkklokken. De route maakte een uitstapje naar Ravenstein. Wat is het daar leuk zeg! Ik deed een bak koffie bij een Italiaan en ging weer op weg. Het miezerde een beetje buiten. Ik liep op Niftrik af. Hier liepen we met het Roots Natuurpad ook en redde ik een drijfnatte koolmees van het asfalt. Via de westkant van Wijchen liep ik richting Leur. Ik kwam natuurlijk veel te vroeg op mijn B&B aan, maar met de code kon ik naar binnen. Mijn gastvrouw heeft naast haar b&b ook een praktijk voor voetreflexologie én is pedicure. Er stond een voetenbad voor me klaar. Was dat even geweldig? Ik maakte er dankbaar gebruik van. Daarnaast besloot ik om gewoon in mijn up te gaan dineren bij de Leurse Hof. De gegrilde spitskool met beurre noisette kan ik van harte aanbevelen.
Dag 7. Na een prima ontbijt kon ik er weer tegenaan. Van Zuslief vernam ik dat ze zich weer iets beter voelde en dat ze die avond naar het logeeradres zou komen om de laatste dag mee te wandelen. Fijn voor haar en gezellig! Ik liep naar Hernen. Opnieuw over de route die we kennen van het Roots natuurpad. Het was droog, maar niet echt warm. Ik brandde een kaarsje in de kerk van Hernen. Na kasteel Hernen kwam ik aan in Bergharen. Wist ik veel dat dit een erkend bedevaartsoord is? Nu dus wel. Ik nam een kijkje bij de kapel. Het was nog steeds erg stil, geen mens te bekennen.
Net buiten Bergharen twijfelde ik tussen route en pelgrimssticker. Ik besloot de pelgrimssticker te volgen. Een hond kwam al kwispelend op me af en leidde me naar een huis. Het huis staat tegen een heuvel en de hond wilde dat ik hem naar boven volgde. In een voortuin stond een bordje: ‘B&B De Donk’ met daarop de tekst: ‘Pelgrims welkom in de berghut‘. Boven op de heuvel staat inderdaad een chalet. Bescheiden als ik ben durfde ik niet naar binnen. Ik liep terug en sprak de mensen aan die beneden in de tuin werkten. Ja hoor, ik mocht er gebruik van maken, ‘want daar is het immers voor!’. Heel graag maakte ik gebruik van het toilet, dronk ik koffie, en genoot ik op het verandaatje van het uitzicht terwijl ik mijn broodje at. Wat een cadeautje was dit. Ik liet een kleine bijdrage achter in de fooienpot. Van daar was het via Druten nog een klein stukje wandelen naar Afferden waar Zuslief ook naar toe zou komen. Als opwarmertje voor de volgende dag struinden we samen een paar kilometer in het overstromingsgebied dichtbij ons slaapadres.
Dag 8. Er werd regen voorspeld. We lieten de auto van Zuslief bij Afferden staan. Het plan was om naar Nijmegen te wandelen en daarna de bus terug te nemen naar de auto. Zo gezegd zo gedaan. De route liep voornamelijk over de dijk met hier en daar een uitstapje in overstromingsgebieden. Maar het regende eigenlijk steeds. Dus even ergens zitten of genieten van het uitzicht was er niet bij. Al vlot liepen we Nijmegen in. We staken de Waal 2x over en arriveerden al vroeg weer bij de Sint Stevenskerk. Daar kregen we een stempel op ons certificaat en het laatste vogelringetje. Daarmee kwam onze pelgrimswandeling zo’n 150 kilometer na de start ten einde. Wat restte was de bus terug naar Afferden en met de auto terug naar huis.
Wat vond ik er van?
De route van de Walk of Wisdom is erg mooi. Een groot deel van de route gaat over onverhard pad. Met als nadeel dat het erg modderig is als het regent of geregend heeft. Er is voldoende mogelijkheid om langs de route te overnachten of te eten en te drinken. Alleen op de laatste dag vonden wij niets dat open was tot dat we in Nijmegen kwamen. De route is goed aangegeven. Hier en daar misten we soms een sticker en was die niet direct goed zichtbaar. Ook loopt de bestickerde route soms net iets anders dan de GPS-route, maar we zijn slechts 1x 1 km van de route gelopen.
Helaas waren veel kerken gesloten. Je zou anders verwachten op een Pelgrimsroute. Ook dat heeft wellicht met de tijd van het jaar te maken. Het verzamelen van de vogelringetjes ging goed. Daar waar iets gesloten was, was er steeds een vogelhuisje met daarin de ringetjes. Al met al was het een mooie wandeling in een afstand die goed te doen is en ook per dag goed te verdelen. In deze periode van het jaar was het erg rustig. We hebben maar heel weinig mensen gezien. Slechts enkele andere pelgrims. van de mensen die we tegenkwamen liep niemand de route in één keer.
Maar alles samenvattend: het was heel goed en wat is Nederland toch mooi!
