Zoals ik al schreef: van de trap gevallen. We zijn twee weken verder en het gaat steeds een beetje beter. Maar wat gebeurde er nou?
Zondag 1 maart. Heerlijk weer. Lekker naar Rotterdam geweest, naar de Markthal. Thuisgekomen gegeten en even omkleden. Het huis heeft twee woonlagen en twee vaste trappen met aan beide zijden van de trap armleuningen die ik eigenlijk altijd vasthoud. Verkleden doe ik op de bovenste, noem het de zolder. Ik doe iets gemakkelijk aan, trek sokken en sloffen aan en wil weer naar beneden. Zodra ik half op de eerste traptrede stap voel ik dat ik niet goed op de trede land. Mijn voet glijdt weg en daarmee raak ik alle houvast kwijt. Blijkbaar had ik alleen rechts de armleuning vast of misschien zelfs wel helemaal niet? Hoe dan ook: mijn benen schieten onder mijn lijf en ik land hard met mijn rug en ribben op een trede eronder. Omdat ik nergens meer houvast heb, glij ik door en stuiter van de ene trede naar de ander, nog steeds op rug en ribben. Wel 9 treden, gok ik.
Au.
Onderaan de trap voel ik zoveel pijn dat de adem me benomen wordt. Wederhelft komt geschrokken naar boven rennen en vraagt wat er gebeurd is. Ik kan er met horten en stoten net uitkrijgen dat ik van de trap ben gevallen en dat ik snel op bed moet gaan liggen omdat ik anders flauw ga vallen van de pijn. Hij helpt me naar bed en daar kan ik op adem komen. Op mijn rug is dan een flinke schaafwond te zien, maar eigenlijk niet meer dan dat.
Ik ga naar de woonkamer en neem preventief een paracetamol en een brufen in, want ik gok dat dit heel erg zeer gaat doen. Ik stuur een mail naar de collega’s met de mededeling dat ze er ernstig rekening mee moeten houden dat ik die maandag niet op het werk kom. Ik schrijf eronder dat ik er van uit ga dat ik er de dinsdag wel weer zal zijn.
Die nacht om 03:00 uur word ik wakker van de pijn. En ik moet plassen. Maar ik kom met geen mogelijkheid mijn bed uit. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik kan niet draaien, ik kan niet omhoog komen, ik kan mijn benen niet naast het bed hangen. Ik neem opnieuw een paracetamol en een brufen in omdat ik denk dat als die een beetje ingewerkt zijn, ik het wel red naar het toilet. Een kwartier later probeer ik het opnieuw. Met hulp van wederhelft en heel voorzichtig en behoedzaam bewegen lukt het met om met veel moeite de badkamer te bereiken. Hij kan het niet aanzien. Op de opmerking van wederhelft dat hij een ambulance gaat bellen roep ik resoluut nee. Ja ik heb pijn, want ja, ik ben gevallen. Maar naar het ziekenhuis? Ben je gek geworden. Ik moet en zal het alleen doen. Ik denk namelijk dat ik niets gebroken heb, maar wel gekneusd. Ik moet ontspannen, dan zakt de pijn. De pest is dat het ontspannen voor geen meter lukt.
Wederhelft overtuigt mij in het bellen van de huisartsenpost. Nou ja, het was ik die de huisartsenpost moest bellen of hij de ambulance. Nou, dan is de keuze snel gemaakt. Huisartsenpost is zondagnacht een assistente. Die even vraagt of ik mijn tenen nog voel en wat voor medicatie ik al heb ingenomen. Op mijn opmerking dat ik niet kan ontspannen en misschien valium nodig heb, ging ze overleggen met een dokter. Uitkomst: paracetamol en brufen is heel goed, aan een spierontspanner kan ze me niet helpen. “Wij zijn er tot 8 uur als u ons nog nodig heeft”. En daar kan ik het mee doen.
Drie dagen later ben ik toch maar naar mijn eigen huisarts geweest. Die begreep niet dat de huisartsenpost zich er zo gemakkelijk van af had gemaakt. Dat hoort niet als je zo de trap af gestuiterd bent. De huid op mijn rug, mijn billen is mooi paars gekleurd. Ook blauwe plekken op been en ellebogen. De huisarts is vooral onder de indruk van de blauwe plekken op mijn rug/ribbenkast. Nee, er zijn geen foto’s gemaakt. En nee, ik geloof niet dat er iets gebroken is, hij ook niet. Ik heb nog nooit in mijn leven een bot gebroken, niemand in ons gezin. Ik ben gewoon van een sterk beendergeslacht. Maar er kan wellicht ergens een stukje afgeschoten zijn, er kan een bot geschaafd zijn. De blauwe plekken worden minder. Ik heb ook het eerste bezoek aan de fysio achter de rug. Hij denkt aan iets met het SI-gewricht als ik aanwijs waar die ene venijnige scherpe pijn zit. Geen idee hoe ik me dat moet voorstellen. Ik ken het van vrouwen die bekkeninstabiliteit hebben na zwangerschappen, maar tot die categorie vrouwen behoor ik niet.
Een enkele oefening kan ik doen, andere nog niet omdat die te zeer doen. Het slapen gaat voor geen meter omdat ik niet op mijn rug kan liggen of kan draaien in bed. Maar 4 keer 1,5 uur slapen is toch ook 6 uur op een nacht en dat voldoet wel even. Werken doe ik niet, dus er is niet heel veel om erg moe van te worden op het moment. Mijn collega’s nemen mijn werk waar en dat is wel iets wat helemaal nieuw is voor mij. Ik ben zelden lang ziek. Meestal in het weekend of als ik vrij ben en soms neem ik er een vrije dag voor op. Nu al twee weken en ik gok dat het me volgende week ook nog niet gaat lukken als ik voel hoe moeilijk het bewegen nu nog is.
Ik was moe, ik vergat dingen en ik had een vervelend trillend ooglid. Tekenen dat ik (overver)moe(id) was? Maar ik luisterde zeer waarschijnlijk niet goed genoeg naar mijn lijf en dan komt daar toch dat moment met de hamer, of de kosmos die er een voetje voor steekt (letterlijk!). Dan knetter je van de trap af en moet je wel stilstaan. Want wie niet horen wil, moet maar voelen.
