Hoe het komt weet ik niet, maar als iemand me op de man vrouw af vraagt hoe lang het nou geleden is, moet ik altijd rekenen. …In 2001 ben ik begonnen met school; ze is nog bij de propedeuse-uitreiking geweest, dus ja: in oktober 2002 op d’r werk van het huishoudtrapje gevallen. In december erop de diagnose, zes weken later was het gedaan. Het was dus 2003… Vier jaar alweer. Al vier jaar bemoeit ze zich niet meer met de inrichting van het huis, wacht ze niet meer op Schiphol na een vakantie, heeft ze geen zin meer om een bakkie te komen doen (‘kom jij maar eens hierheen!’), kan ik ‘r niet meer blij maken met een bos rozen. Het blijft een dag om bij stil te staan, om nog eens extra aan ‘r te denken. Een dag voor de herinnering aan hoe het was, een dag voor mezelf en voor haar.