TGOC 2022 – Deel 2

Wat we ervan maakten: Aviemore – Sandwood Bay

Na 5 dagen stopte onze Challenge. Ik heb ons afgemeld bij Challenge Control en we kwamen een dag eerder dan gepland aan in Aviemore. Uitermate teleurstellend. Zelfs van wildkamperen was het nog niet eens gekomen. Hoewel de nacht in de bothy aardig ‘wild’ was, maar nee. Niet in de zin van wildkamperen. We hadden in Aviemore inmiddels wel Mark’s auto tot onze beschikking. Dat is een luxe waarmee een roadtrip ineen een goed alternatief voor onze challenge leek. Afhankelijk van het herstel van Zuslief zou wildkamperen ineens weer een optie zijn in combinatie met dagwandelingen.

Aviemore

10 km gewandeld

De eerste hersteldag vond plaats in en rond Aviemore. Phil bleek ineens snotverkouden en bleef in zijn hotelkamer. Zuslief kon trailrunschoenen van Mark lenen en haar tenen kregen daarmee iets meer ruimte. we hebben een korte maar prachtige wandeling gemaakt naar Loch Morlich, met uitzicht op CairnGorm. Een rondje rondom Loch an Eilein en Loch Gamhna. We besloten de middag met een educatief bezoekje aan het Reindeer Centre en. een rondje Cairngorms skicenter waar we bijna van de berg afvlogen, zo hard waaide het. In de avond ontmoetten we Martha en Chris die nog lekker met hun Challenge bezig waren en vanwege het slechte weer hun route moesten aanpassen. We aten in het enige restaurant dat open was én plaats had: Indiaas, mét plakkende vloerbedekking. Ieuw.

13 km gewandeld

De tweede hersteldag werd een iets langere en pittigere wandeling naar An Lochan Uaine en Loch á Gharb-Choire.

Known locally as ‘the green loch’ this is one of the most beautiful spots in the Aviemore area. Legend has it, the bright green colour comes from pixies who wash their clothes in the water – although the other theory revolves around algae, which isn’t as much fun.

Het weer was fantastisch en de omgeving ook. Wel ietwat wrang omdat we hier een stukje van de geplande route liepen. Leuk om te zien wat we misten, maar pijnlijk in het besef dat het hierbij bleef.

Ik had een close encounter met een baby adder die ik voorzichtig naar de kant van het pad heb gedirigeerd omdat ik veel te bang was dat iemand erop zou gaan staan. An Lochan Uaine lag als eerste op onze route en is een toeristische trekpleister. De meeste dagjesmensen komen ook niet verder dan dat. Iets verderop ligt het eveneens en daardoor onbevolkte wonderschone Loch á Gharb-Choire. Dat was de plek waar we voor onze lunch een wrap hebben gegeten. Bijna kon ik het pad aanraken dat naar de Lairig Ghru leidt, maar helaas, ook zover kwamen we niet. In de namiddag ontmoetten we Esther, Keith en Annabel, maar ook Benny uit de groep Amerikanen. Zuslief’s voeten waren aan het herstellen. Hoe leuk het was om alle Challengers tegen te komen, het was ook pijnlijk om steeds maar weer te vertellen dat en waarom we waren uitgevallen. Het werd tijd voor loslaten en een andere omgeving.

Sandwood Bay Beach

13,5 km gewandeld

De volgende ochtend hebben we de rugzak gepakt en gingen op weg naar eindbestemming voor die dag: Sandwood Bay. We zouden wildkamperen op een, zo beloofden Phil & Mark, spectaculaire plek. Yeah! Eindelijk. We namen de toeristische route ernaar toe. Bij de Crask Inn, die eigenlijk ook een kerk is, dronken we koffie en thee met cake. We moesten opschieten want er moest een dienst van start.

Having been donated to the Scottish Episcopal Church by its previous owners, The Crask retains a religious role for local residents and guests. Morning Prayer takes place if visitors request it and Evening Prayer takes place every day at 5pm. Informal church services take place on the 3rd Thursday of each month at 12 noon, followed by a shared lunch. All visitors are welcome to join if they wish.

Verder naar het noorden zagen we munro Ben Hope en speerden we voorbij Dun Dornaigil (een broch uit de ijzertijd). Ik nam een foto, maar wist pas waarvan toen Duitse toeristen ons aanhielden om te vragen waar dit broch te vinden was. Vlak voor Durness bezochten we de Smoo Cave. Een bijzondere grot omdat het eerste deel van de grot uitgesleten is in de rots door de werking van de zee, terwijl het tweede deel is ontstaan door een kleine zoetwaterstroom. In Durness zelf namen we even een kijkje bij de John Lennon Memorial Garden. Ik had geen idee dat het bestond 🙂

We vervolgden onze route en zagen onderweg de bergen Cranstackie, Foinaven, Arkle en Ben Stack. Vanaf het punt dat we tegen 17 uur bij Blairmore de auto parkeerden was het nog zo’n 7 km wandelen naar onze beoogde kampeerplek. Het pad was goed, we ontmoetten enkele wandelaars, met of zonder hond, en Zuslief ging nog steeds goed op de schoenen van Mark. Het leek een prachtige avond te worden. Redelijk wat wind, maar geen regen en een redelijk heldere lucht.

Ongeveer aan het eind van het pad, iets voor het strand en zo’n meter of 60 omhoog, steekt een stuk graniet uit de grond en dat leek ons een prima windbreker. Ervoor lag een vlak stuk gras en dat maakte het een perfecte plek voor de tenten. Bovendien keken we uit over het strand en de zee. Wat een geweldige plek.

We hebben snel de tenten opgezet, de matjes opgeblazen en zijn naar beneden gelopen. Daar hebben we genoten van het strand, de zee en het uitzicht. Er doemden echter donkere wolken op en even leek het of het heel erg slecht weer werd. Mark is naar het Loch gelopen om water te tappen voor ons avondeten en wij gingen de tenten nog steviger vastzetten. De bui ging gelukkig aan ons voorbij. Het werd een avond met whisky, chocola en de zon die de zee inzakt. Met het knipperende licht van de vuurtoren van Cape Wrath aan de horizon beoordeelden we dit als een geslaagde wildcamp. Het verzachtte de pijn van het uitvallen een heel klein beetje.

In een volgende post schrijf ik hoe ons avontuur verder verliep. Iets met een vogelreservaat, een camping aan het strand, het beklimmen van een berg. En hoe we via de beste pie-shop van Schotland, Glenfinnan naar Glen Nevis gingen om daar opnieuw te wildkamperen. Maar ook over een destilleerderij en een t-shirt in Montrose.

Tot de volgende.