En terwijl ik in de auto (en de file) zit op weg naar de plechtigheid, denk ik na over mijn zus bij de luchtmacht en kan ik alleen maar nog meer respect opbrengen voor haar. Wat is dat mens toch eigenlijk flexibel! Wat slapen betreft bijvoorbeeld. Het maakt haar niet zo snel uit waar en hoe, als ze maar kan slapen. In haar carrière bij defensie heeft ze al tijdens zoveel nachten in zoveel verschillende bedden op net zoveel verschillende plaatsen geslapen dat die het aantal nachten overstijgen dat ze in haar ‘eigen’ bed heeft geslapen (volgt u me nog?). Van de ene basis naar de andere. Een kazerne tussendoor? Net zo makkelijk! Defensie doet wel eens aan kruisbestuiving, vandaar het hoppen tussen de diverse strijdkrachten. Haar ‘klas’genoten kwamen dan ook uit Land,- Luchtmacht en Marine.
In september vertrekt ze weer naar Canada voor tig weken. Opnieuw een opleiding. En een kans om weer een stukje wereld te verkennen en mensen van verschillend allooi te ontmoeten. Maar…het is niet allemaal leuk. Ze heeft ook al een tijdje in voormalig Yoegoslavië gezeten. Dat was helemaal niet leuk. En als ze straks helemaal opgeleid en supergekwalificeerd is, mag haar baas van haar verwachten dat ze gaat naar gebieden waar ze haar expertise nodig hebben. En dat zullen niet altijd de leukste plekken op deze aardkloot zijn. Da’s dan wel weer minder, veel minder zelfs. Maar, wat er ook gebeurt: ik ben trots op d’r. Dat kan ook niet anders, want ik ben haar grote (in leeftijd en niet in lengte -of was het nou andersom? -) zus. En dat weet ze; dat ik trots op d’r ben. Maar ik wilde het toch nog even opschrijven. 😉
