Vanavond gezien/gehoord in Netwerk. Hoe nabestaanden vertelden dat ‘zijn laatste zeven maanden wel degelijk zinvol waren‘.
Het ging in dit geval om hun (schoon)vader: een man met een ernstige longaandoening, levensmoe en erg benauwd. De zieke man was verteld door thuiszorg en andere-‘niet-door-kennis-gehinderde-professionals’ dat palliatieve sedatie een snelle manier was om dat laatste stukje naar de dood sneller te overbruggen. Dus eigenlijk een alternatief voor euthanasie. Dat wilde hij wel. De huisarts was happig en wilde hieraan wel meewerken. Dat dit niet volgens de richtlijnen was (pas toepassen als je verwacht dat iemand niet meer dan twee weken zal leven) en dat doodgaan op deze manier (in zijn situatie) niet binnen drie dagen gepiept zou zijn, waren die professionals vergeten te melden. Interventie van de kinderen zorgde ervoor dat de palliatieve sedatie uiteindelijk niet doorging en dat het zelfs nog zeven maanden duurde voordat de man overleed. ‘En dat waren’, volgens de kinderen, ‘zinvolle maanden’. Ik vraag me dan af: Zinvol? Vanuit wiens oogpunt? Van hen of van hem?
Ik zeg wel eens dat ik vind dat de mens tot veel meer in staat is dan ‘ie vaak denkt. Maar dattie voor een ander bepaalt of zeven maanden langer leven met een slopende ziekte, wel of niet zinvol is… “Detail!” zul je zeggen. Of: “Daar ging het helemaal niet om!”. Daar heb je gelijk in. Het was een uitzending waarin aandacht werd gevraagd voor: het fenomeen palliatieve sedatie als uitweg voor euthanasie. Hierdoor fungeert het nu als een soort van passieve actieve euthanasie. En da’s helemaal niet goed. En da’s een discussie waar het laatste woord nog niet over is gezegd.
Ik blijf nadenken over zo’n klein iets als zeggen dat iemand zijn laatste tijd ‘zinvol’ is doorgekomen. Want dat hele dilemma kreeg ik -in mijn vorige leven als verpleegkundige- door patienten voorgelegd als een dokter de slechte boodschap had gegeven. Wel of niet chemo? Wel of niet doorgaan met behandelen? En wat als niet? En wat als wel? En ik kon er nooit antwoord op geven. Want ik had de pijn en andere symptomen niet. Ik hoefde de keuze niet te maken. En wie bepaalt nou uiteindelijk wat zinvol of zinloos is?
Nou ja, never mind. Laat mijn gedachten maar weer dwalen, er zit waarschijnlijk toch geen eind aan.
Edit: wat een lap tekst…
