Hier in de polder bevindt zich een kudde (heet dat wel zo?) paarden. Vaak ga ik er kijken. Ze hebben een flink stuk grond tot hun beschikking en kunnen er heerlijk ravotten. Soms lijken het wel wilde paarden zo gaan ze tekeer. Gefascineerd en vol respect kan ik er naar kijken. Ik ben geen ‘paardenmeisje’ en nooit geweest ook. Ik was altijd een beetje bang voor paarden; ik vond ze te groot. Ooit mocht ik op een pony van een vriendinnetje, maar er was geen zadel. Ze vertelde me hoe ik mijn ene been over de kont van de pony moest zwaaien. Ik zwaaide mijn been niet hoog genoeg en gaf de pony dus per ongeluk een schop tegen z’n kont. En ja hoor, hopla, daar ging ‘ie, in galop. En ik hing er half naast, me in paniek vastgrijpend aan de manen van het beest. Uiteindelijk moest ik me laten vallen. Nee, dat was niks voor mij. Maar foto’s van paardenbeesten en hun konten maak ik graag.
