Afgelopen maandagavond na mijn cursus werd ik door een collega gebeld.
“Zit je? A. is gisteren onverwachts overleden.”
“Hè? Wát zeg je?”
“Je hoort het goed. A. is gisteren overleden…”.
A. heeft in januari zijn 45ste verjaardag gevierd. Gelukkig getrouwd en vader van twee kids. Gek op Feyenoord, internet en auto’s en een kei in zijn werk. Nooit te beroerd om een stapje extra te doen, altijd opgewekt en integer, nooit klagend. Een van de weinigen die ook op vrijdag werkt, net als ik. Een stille meelezer op dit blog. Hij reageert reageerde altijd op het werk op de postjes die ik schrijf. “Hee, ik las dat…”.
Afgelopen woensdag zijn er al heel veel mensen van A. afscheid wezen nemen. Met zo’n 60 à 70 collega’s hebben we vrijdag tijdens de plechtigheid ons medeleven betuigd aan de familie van A. De onderlinge verbondenheid op mijn werk is, voor zo’n immense organisatie, op zijn minst bijzonder te noemen.
Er zaten een flink aantal bedrukte gezichten hier en gesprekken vol ongeloof.
En inderdaad alleen maar positieve geluiden over deze man. Moet een heel bijzonder mens geweest zijn…
45.. veel te jong
🙁