Glastonbury 2017
Ja Pinkpop was er ook nog, maar hee, een Pinkpop met Justin Bieber als headliner…neh. Gelukkig waren er Greenday en System of a Down, want anders… Gauw maar over naar Glastonbury. Maar pas op, het wordt een heel verhaal.
Dat verhaal begon natuurlijk al in oktober 2016 bij de start van de verkoop van de kaartjes. Bij Glastonbury werkt het zo: je registreert je van te voren met foto. Want alleen dan mag je kaartjes kopen zodra de verkoop start. De verkoop gaat via de site van See-ticktets en hoewel gelinkt aan Eventim/Ticketmaster, werkt het toch anders. Er is geen wachtrij nee, het is gewoon ouderwets refreshen (f5-en dus) en hopen dat je ertussen komt. Als dat lukt, betaal je in eerste instantie een gedeelte van het kaartje, een ‘deposit’. In april daaropvolgend moet je dan het restant betalen. Doe je dat niet op tijd, dan ben je je deposit kwijt én je recht op dat kaartje. Want dat kaartje gaat dan de resale in.
Lukt het je dus niet om de eerste keer in oktober een kaartje te scoren, dan heb je in april dus nog een kans -hoewel klein- in de resale. Nou, het ging voor geen meter in oktober. In ieder geval niet zoals het jaar daarvoor. Binnen no time waren alle meer dan 100.000 kaarten verkocht. Uitermate teleurstellend, ook al wisten we niet eens wie er zouden optreden.
Tijd voor een plan de campagne. Natuurlijk gingen we ook voor Pinkpop, maar een groot festival, daar zouden we eigenlijk gewoon bij moeten zijn. We besloten dat Roskilde het dichtst bij de ervaring van Glastonbury kwam en voor die verkoop liep het eigenlijk helemaal geen storm. Met alle gemak van de wereld kochten we daar kaarten voor. Ook van Roskilde was toen nog geen line-up bekend, maar we verwachtten dat het op zijn minst de prijs van een kaartje waard moest zijn. Maar het bleef knagen; het was eigenlijk toch maar de noodzakelijke vervanging van dat ene grote festival. Maar niet getreurd, huppekee, get on with it. Luxe probleem! En zo gingen we voort.
Toen werd het april 2017: de resale van Glastonbury stond in de agenda. Alledrie hadden we blijkbaar nog niet definitief psychisch afstand genomen van Glastonbury, want toen ik de avond ervoor aan beide heren vroeg: “Zal ik morgen toch nog een poging wagen?”, kwam er een volmondig “Ja!” Dat de line-up van Roskilde een beetje mak bleef, speelde zeker en vast een rol (in retrospectief had het wel mijn enige kans geweest om Chester nog met Linkin Park te zien, maar helaas).
Daar zat ik op die zondagmorgen vroeg. In mijn up in een afgesloten computerkamer. Ingelogd op de mac en supergeconcentreerd te wachten op dat moment dat de verkoop zou starten. 1000x de tijd gecontroleerd, want tijdsverschil. Creditkaarten klaar, registratiegegevens klaar, talismannen (passen en bandjes van Glasto 2016) naast me op het bureau.
Iets van 35.000 kaarten (het exacte aantal wordt nooit verteld) beschikbaar en een veelvoud daarvan aan mensen die ook een kaartje wilden. Hoe groot was de kans? Geen idee. Refresh = F5 en op de Mac is het apple+R. Rammen op dat toetsenbord en hopen en duimen en hopen en duimen, wat een zenuwentoestand! Ik snap wel dat die mannen dat aan mij overlaten. Die ene heeft helaas al jong een hartinfarct doorgemaakt en de ander zou het ervan krijgen.
…
Onverwacht resulteerde dit toch in een afspraak die nog plaats moet hebben. Fijn. Al was het maar omdat sommige informatie sinds 13 jaar een eigen leven is gaan leiden. Met die wetenschap in mijn achterhoofd ontstond een behoefte aan het bundelen van relevante informatie. Maatje A5, dubbel geprinte pagina’s en alle uit de categorie: herinneringen, mijn vader en mijn moeder. Het is een klein bundeltje van 34 pagina’s geworden. Op die pagina’s staan dierbare herinneringen, anekdotes, foto’s. Fijn om weer eens terug te lezen. Leuk om te bundelen als een soort eerbetoon aan mijn ouders. En bovenal: een leuke bezigheid op een druilerige zondag. Ik was weer van de straat.
