Marty

Over verbroken banden

Een tijdje geleden alweer schreef ik dit:

schermafbeelding-2016-10-17-om-19-42-02

Maar overtreffende trappen zijn er altijd.

Geen contact meer

Wat was er nou eigenlijk dat er geen contact meer was? Geen idee. Het ‘enige’ wat zuslief en mij overkwam, was dat we onze ouders een jaar na elkaar kwijtraakten. Eerst Ma en toen Pa. Een groter verdriet heeft er tot die momenten in mijn leven niet bestaan. En ook sindsdien is daar nog niets in ‘ergte’ overheen gegaan. Maar een jaar na het overlijden van Pa riep iemand: “Nu moeten jullie het maar alleen doen, hoor!”. En dat was het.

Het is zoals het is. Jammer is het wel. Gênante momenten zijn er uiteraard als je elkaar zomaar ineens tegenkomt en na mijn enthousiaste begroeting de ander zich geen houding weet aan te meten. Zeer recent vroeg ik me ook af hoe dat dan moet als er nou iemand in de familie komt te overlijden. Hoe ga ik daar dan mee om? Word ik daarover ingelicht? Zou ik uitgenodigd worden? En als dat zo zou zijn, ga ik er dan heen of stuur ik alleen een kaartje? Nou ja, van dat soort dingen, dus. 

Niet geïnformeerd

Ik bedacht het me nèt, toen het ineens ook echt-echt werd. In mijn stamboomspeurtocht op internet stuitte ik namelijk op verontrustende berichten die er wel eens op konden wijzen dat er iemand overleden was: een zus van onze moeder, onze tante zo u wil. Anderhalve week geleden al notabene (het had ook ook net zo goed een jaar later kunnen zijn als ik niet gestamboomspeurd had). Een paar telefoontjes later bleek het inderdaad zo te zijn. En de realiteit bleek dat wij echt niet zijn ingelicht. Nou ja, wij zijn dan ook ‘maar’ de dochters van een overleden zus, waarom zou je die inlichten? Maar ook een andere zus wist van niets. Geen telefoontje, geen kaartje of desnoods een whatsappje whatever, nee niets.

Uh. Ok.
Waaat???

Dat is toch iets wat me maar moeilijk loslaat. De dood zou toch al dat familie-gezeik moeten overstijgen? Dat leg je toch naast je neer en je laat het aan die ander om er wel of niet iets mee te doen? Je kunt toch op zijn minst je eigen zuster informeren? Het gaat er bij mij gewoon niet in dat (hopelijk nog lang niet) niemand mijn zus op de hoogte stelt van mijn overlijden als we bijvoorbeeld dan ruzie (om wat dan ook) zouden hebben.

Wat had zij ervan gevonden?

Het houdt me bezig en ik vraag me werkelijk af wat onze moeder hiervan gevonden zou hebben. Wat zou ze tegen haar zussen en broer gezegd hebben? Een bloedverwant zulke essentiele informatie onthouden, past absoluut niet in mijn normen- en waardenplaatje. Zo ben ik niet opgevoed, zo hebben onze ouders het ons niet geleerd en daar ben ik trots op.

En de rest? Ze zoeken het maar uit.
Vandaag vond ik een blog waarin bevestigd werd dat onze familie hierin helaas niet uniek is. Die wetenschap helpt voor geen meter, maar dat we er niet alleen mee zitten is wel een klein beetje troost. Hier een stukje tekst dat ik uit die blog heb overgenomen:

…En daarmee basta? Nee, was het maar zo makkelijk. Ook het verlies van een familie(band) gaat een leven lang mee. Ik mis ze niet meer in mijn dagelijks bestaan, maar wat was het fijn geweest als ik mijn gezin twee keer per jaar richting Twente zou kunnen rijden, en dat we ons dan net als jaren geleden zouden verkneukelen om de herkenbare kaaklijnen, de lange ruggen, de waggelende loopjes, de schaterende lachsalvo’s. Het is zoals het is, maar blijft toch een pijnlijk punt in mijn leven. En waarschijnlijk ook in hun leven. Ik zie hun pijn, ik erken hun verdriet. Maar onze oevers grenzen niet meer aan elkaar. En ik laat het. Voor nu. …

Bron: http://www.daanwesterink.nl/blog/rouw-maakt-meer-stuk-dan-je-lief-is/

Over verbroken banden Meer lezen »

11 september 2016

Het was 1986, ik was 18 en voor het eerst in New York. Ik hield een reisdagboek bij dat ik later bij thuiskomst uittypte op de typmachine en waarvan ik de tekst bij de foto’s in het album plakte. Onvoorstelbaar dat ik met slechts twee filmrolletjes daar rondliep.

Maar het World Trade Center was er nog wel. Vandaag is het 15 jaar geleden dat het verdween en de wereld voorgoed veranderde.

Opdat we niet vergeten
New York – Manhattan – 1986

11 september 2016 Meer lezen »

Weekendje weg

Luxemburg
Zussenweekend @ Vianden en Luxemburg

Zo eens in de zoveel tijd gaan Zuslief en ik samen de hort op. In een paar uurtjes ging het idee van kamperen naar een stedentrip naar een pensionnetje in Luxemburg. Met een paar klikken een herberg geboekt, de auto volgeladen en huppekee op pad. Naar Luxemburg. Als kind hebben we regelmatig met onze ouders gekampeerd in Luxemburg, maar we gokken dat we 9 en 5 jaar oud waren. Nu blijven we voor altijd jong, maar toch. Al met al best wel wat jaartjes geleden.

Onderweg genieten van broodjes ei en mijmerend over die tijd: “Weet je nog, die spoorwegovergang bij Weiswampach, dat stationnetje waar we warme chocolademelk dronken? En die trap naar dat oorlogsmonument, die resten van dat vliegtuig? En die camping dan! Met terrassen en dichtbij Clervaux, hoe heette die camping ook alweer en zou die er nog zijn?” Met alle tijd van de wereld bedachten we dat we best eens konden gaan zoeken naar die camping. De eerste leek qua positie te kloppen, maar niet toen we erover liepen. De tweede klopte wel. Even gesproken met de beheerster en die bevestigde ons gevoel. Dit moest ‘m zijn, de enige met terrassen. Vriendelijke vrouw, gaf ons een kaart met foto’s van vroeger mee en een foldertje van de camping. En ja, die visvijvers waren er niet altijd geweest, hoewel ik me wel kan herinneren dat Pa op forel in een kweekvijver ging vissen.

Omdat er mooi weer voorspeld was, hebben we ook de gasbarbecue meegenomen. En de koelbox natuurlijk. We hebben heerlijk ergens in een veld de stoelen neergezet en lekker gepicknickt. Echt een vrij gevoel om dat zomaar in een weide in the middle of nowhere te doen.

Behalve dat zijn we ook nog eens cultureel verantwoord bezig geweest: het Chateau van Vianden bezocht, een wandeling door Luxemburg met een rondleiding door het paleis van Groothertog Henri en ons weekendje afgesloten met een rondje in het reuzenrad op de kermis van Luxemburg. Al met al weer een heerlijk zussenweekend. Die houden we er in!

 

Weekendje weg Meer lezen »

Reclame

Ik heb een nieuwe pagina aan deze site toegevoegd. Je vindt ‘m in de koptekst naast de link naar de ‘Over Smarts’-pagina en de Linkjes. Het is een pagina die informatie geeft over een heerlijke gîte in de Jura in Frankrijk. Het plaatsen van deze informatie is een goedevriendendienst, niet commercieel bedoeld. Maar wel als tip om er eens lekker uit te zijn.

Dus:
Ben je op zoek naar rust, natuur en de authentieke Franse sfeer, ga dan zeker even op die pagina kijken!

IMG_1806
Offlanges, een van de huizen achter de kerk tegenover de gîte.

Reclame Meer lezen »

Loopwedstrijd

Loopwedstrijd in New York, met een groep. We krijgen aanwijzingen op papier, maar het wordt al schemerig, dus ik kan het niet zo goed lezen en daar baal ik van. We moeten een parcours rennen, dat gaat door de stad, maar ook over weilanden waar veel water op ligt en die onderbroken worden door slootjes. Het lijkt van niet maar toch vriest het. We gaan van start en bij het eerste slootje blijk ik licht genoeg om al glijdend (slidend) naar de overkant te kunnen. Onder de andere deelnemers zijn collega’s, maar ook M. is er bij.

Op een bepaald moment stoppen we bij een of ander cafe, want daar moeten we wat te eten en drinken krijgen. Daar aangekomen blijkt dat er maar beperkt stoelen zijn en die zijn allemaal al bezet. Ook kan de uitbaatster mij niet van eten voorzien, want de magnetron kon maar zoveel maaltijden tegelijk aan en dus moet ik maar wachten. Ik vind het heel oneerlijk. Iedereen zat aan een goed gevulde tafel te eten en ik krijg niets. Ik ben teleurgesteld en word boos en loop weg naar buiten via de achterdeur. Ik hoor haar achter me aan komen en ik roep nog hoe jammer ik het vind dat ze voor mij niets heeft. Ineens realiseer ik me dat we Engels spreken. “I’ll file a complaint!”, roep ik nog, Ze is er niet van onder de indruk en roept dat ik er maar mee moet leven en loopt van me weg.

Ik ren verder en het valt me op dat er meerdere auto’s over de stoep rijden zonder licht, terwijl het midden in de nacht is. Een van die auto’s scheert rakelings langs me heen. Ik maak een gebaar en zie nog net dat er een oudere dame achter het stuur zit. De auto speert voorbij en komt diagonaal aan de overkant van de brede straat tot stilstand tegen een hek. Ik zie een deur open gaan en er springt iemand uit die wegrent. Dan ineens blijken er ook veel politieagenten in burger te zijn. Ze willen gaan surveilleren in de binnenstad en gaan een kijkje nemen bij de auto. Ik loop met ze mee. De auto blijkt gekaapt, er zitten mannen in die gewond zijn geraakt door de klap tegen het hek. Op de plek waar ik de oudere vrouw zag, zit nu een kaper.

Ik moet doorlopen, de wedstrijd is immers nog niet gedaan. De agenten waarschuwen me, het is niet veilig in de met blauwe neon verlichte binnenstad, maar ik moet door.

Loopwedstrijd Meer lezen »

Scroll naar boven