Ooit, in een vlaag van verstandsverbijstering, dacht SmaRts het ook maar eens te doen. Want ‘waar doen al die andere mensen het dan van?’ Rondom het overlijden van mijn ouders, geheel in de plukdedagwantmorgenbenjedood-stemming, belde ik de DSB-bank op; lage rente, je weet wel, van dié reclame. Ik wilde óók verbouwen en ik wilde óók een nieuwe auto. Sparen zou een eeuwigheid duren en het afbetalen van dat huis? Wie dan leeft, die dan zorgt!
Dus daar zat ineens zo’n mevrouw binnen die gretig gebruik maakte van SmaRts d’r nieuw verworven laatmaarwaaien-mentaliteit. Binnen no time zou SmaRts d’r hypotheek ongeveer verdubbeld (!) worden, maar ‘daar merk je per maand niets van want de rente is zóó laag…’ Ze was nog niet de deur uit of de paniek sloeg toe en het kwartje viel. Want wie doet er nou toch zaken met die ‘Dirk Scheringa Bende??’ Als een idioot alles weer afgezegd, een kapitaal aan aangetekende brieven weggedaan en nooit, nee, nooit (!) de polis van ze teruggekregen. Gelukkig bleef alles bij het oude. Behalve die polis dan. Die was bij hun. Grmpf. Maar…inmiddels verlopen en niet meer belangrijk.
En toch word ik zo ongeveer iedere maand gebeld door mensen van een callcenter die zeggen dat ze uit hoofde van de DSB-bank bellen. Mijn haren gaan overeind staan als ik die naam hoor en ik laat ze niet eens uitpraten. Ik wil er gewoon niets, maar dan ook niets mee te maken hebben. En vanavond belde er weer één. Verspilde moeite voor haar en voor mij. Nee, ´ze ging er dit keer écht voor zorgen dat ik uit de database verwijderd werd´. Ik ben bang dat het haar niet gaat lukken, want haar enige taak is afspraken regelen. SmaRts weet heus wel wat callcentermedewerkers doen. Grmpf.
