Dromen

Marty!!

Slechts één keer en luid en duidelijk.
En ik was direct klaarwakker.
Ik schoot mijn bed uit en keek door het raam: niemand.
Ik ging de trap af naar beneden en keek opnieuw door de ramen: weer niemand.
Zes uur vanochtend. De hele wereld lag nog op één oor.

Ik droom vaak. En vaak als ik niet in een keer doorslaap. Bij de tweede keer in slaap vallen is het meestal raak. Vaak zijn die dromen heftig. En met heftig bedoel ik dan dat ze vaak erg gekleurd zijn door emoties, door gevoel. En ze gaan niet weg uit mijn hoofd. Ik vergeet ze niet. Vanochtend ook zo. Ik werd wakker, maar besloot nog niet uit bed te gaan. Het was nog te vroeg. Ik viel weer in slaap.

Om ergens in een vreemde stad te belanden (was het Parijs?) met mijn ouders. Met allebei. -Ik geloof niet dat ik eerder een droom had waarin zij samen voorkwamen.- We moesten naar een station. Om een trein te halen, ik denk de Thalys of de TGV. In ieder geval een trein die niet ieder uur ging. Ik reisde met mijn vader, mijn moeder ging alleen. Of wellicht was ze zelfs al op dat station, dat gedeelte blijft een beetje wazig. Wat me wel duidelijk werd, was dat ze zich allebei erg vreemd afhankelijk van mij opstelden. Vreemd ja, want dat waren ze niet. Ze konden hun boontjes goed zelf doppen. Maar enfin, ik nam Pa op sleeptouw. Maar we konden niet zo snel, want dan kreeg hij last van de benauwdheid die ‘m op het laatst zo dwars zat. En uiteindelijk kwamen we daar op dat station, waar mijn moeder al op ons wachtte. Maar de trein niet; die reed vlak voor onze neus weg. En hetzelfde herhaalde zich bij de tweede trein. En ik voelde me verschrikkelijk schuldig voor dat missen van die treinen, want ik was immers verantwoordelijk.

Het was uiteindelijk dus niet lekker wakker worden. Wat moet een mens nou toch met die slaap-waak-avonturen? Is er een dromendokter in de zaal?

Ik kijk op het scherm naar een foto. Er ligt een lijf in bad, maar ik zie net het gezicht niet. Het lijf is dus soort van anoniem en kan iedereen zijn. Op de een of andere manier kijk ik vanuit een liggende positie. Lig ik in bed? Ook ik ben te zien voor wie de juiste apparatuur (cam?) heeft. Maar ik kijk slechts naar een foto en niet naar bewegend beeld. Dat betekent dat de ander ook geen bewegend beeld kan ontvangen.

Ik staar een hele tijd naar die foto en laat het beeld op me inwerken. Tot ik me ineens bewust wordt van iets dat niet klopt. Zag ik nou een beweging in die foto? Ik concentreer me en ja, ik zie beweging en mijn hart slaat drie keer over. Ik voel me betrapt. Het lijf van de foto stapt dan ineens uit bad en uit de foto en ik realiseer me dat niet ik alleen de hele tijd naar dat lijf heb liggen kijken, maar dat lijf dus ook naar mij…

(Wat een bizarre logica bestaat er toch in dromen…)

We moesten er een eind heen rijden. En er eenmaal aangekomen een parkeerplekje zien te vinden. En betalen, want er liepen veel parkeerwachters te controleren. Het was een mooie dag, de zon scheen. En het water leek kalm. Het was een groot water, had een beetje weg van het IJsselmeer, maar zo heette het niet. Het heette de Wuijster. De auto ergens op een dijk gezet en we (ik?) liepen langs het water. Het volgende moment lig ik in het water, dat nog steeds heel kalm leek. Maar bizar genoeg zorgde ÈÈn zwemslag ervoor dat het water mij (ons?) zo’n driehonderd meter van de kust sloeg. Beetje paniek en terugzwemmen dus. Vlak langs de kust dreef een touw met boeien. Vasthouden dus was het devies. Dat lukte mij, maar jou niet. Ik schreeuwde naar je dat je je moest vasthouden, maar dat ging maar net. Ik wilde naar je toe zwemmen om je te helpen, maar dat lukte me niet, ik moest me vast blijven houden aan het touw. Ik riep dat je dat touw om je heen moest slaan, maar elke keer als je dat probeerde pakte het water je op en smeet je een eind uit de kust. Ik raakte wanhopig en wist niet meer wat ik moest doen om je te helpen….

Zonder geluid te maken klimmen we langs de lemen gevel naar boven. Via het raam klimmen we naar binnen. Ik heb het idee dat we ergens in het noorden van Zuid-Amerika zijn. Ik was hier schijnbaar al eerder geweest en na mijn ontdekking wil ik je deelgenoot maken van wat ik te weten ben gekomen. Ik zeg je stil te zijn, want ik wil de vrouw des huizes niet laten schrikken. Het interieur is een beetje oubollig en de kleur geel overheerst, maar dat kan ook het zonlicht zijn. Ze is niet alleen, er is nog meer familie in het huis. Ze merkt onze aanwezigheid en luidruchtig en hartelijk worden we welkom geheten. We worden vol trots voorgesteld aan een blonde dame van middelbare leeftijd. Zij stelt zich voor als SmaRts. En dat is heel bijzonder. Want ik heb bijna geen familie meer, laat staan familie die ook nog eens SmaRts heet…

Yep, SmaRtie droomt wel vaker en wel vaker zo gedetailleerd. Maar wat moet een mens toch met al deze (on)kennis? Het voelt als het bewegen tussen twee werelden. Het is niet echt, maar het is ook niet onecht.

Bestaat er een water dat de Wuijster heet? Ik heb best nog veel familie, maar familie deelt familienamen en geen voornamen. Het blijft maar raar.

…”En gaat het wel goed met je?”

Hiermee besloot ze haar antwoord op mijn sms-je.
Nieuwsgierig berichtte ik haar terug en vroeg hoe ze daar nou bij kwam.
Verrassend bleek haar antwoord:

“Ik had gedroomd dat jouw overburen mensen hadden gekidnapt en in hun huis gevangen hielden en dat jij daar getuige van was. Jij had aangifte daarvan gedaan en de politie had tegen hen gezegd dat jij dat had gedaan. Dus nu zaten ze achter jou aan en was je niet veilig….”

Iemand (buiten mijn zusje om) die nú eens keer over mij droomt, in plaats van dat ik altijd maar over een ander droom. Erg apart in ieder geval om te beseffen dat je in iemands onderbewustzijn rondwaart.

Daarnet toen ik thuis kwam heb nog wel even stiekem bij onze overbuurtjes naar binnen gekeken. ’t Is daar kraamtijd. Ik geloof nooit dat ze de kraamverpleegster zullen kidnappen, maar ja, je weet maar nooit…

Alles nog steeds goed hoor, hier!
😉

Als SmaRts ergens voor gaat, dan doet ze dat ook met volle overgave.
Zo erg zelfs dat ze er over droomt.

Ze zat op een mooie zeilboot ergens in een mediterrane omgeving. Lekker briesje, aangename temperatuur en een strakke blauwe zee. Mét haar fototoestel. Want ze moest met een korte sluitertijd het opspattende zeewater fotograferen dat ontstond op het moment dat die hele mooie man vanaf de boot zo de zee in dook.

:-S