Hello Marty and Meriora, Peter says your route is fine now – you just have to come and walk it in May…..Best wishes, Sue and Ali
Na wat aanpassingen op onze laatste routesheet, hebben we op 8 december een mail gekregen met daarin de mededeling dat onze route is goedgekeurd. Yay! Of ik van te voren weer zo’n uitgebreid onderzoek ga doen naar onze route, weet ik nog niet. Maar voor nu is het fijn te weten dat we verder kunnen. Later meer!
Het was nog een heel gepuzzel; een nieuwe wandelroute door Schotland. Waar beginnen we en waar willen we eindigen? Bij de eerste crossing probeerden we niet al te ambitieus zijn. Dat willen we nu opnieuw niet, maar een klein beetje uitdaging willen we wel aangaan. Mount Keen was in onze vorige wandeling de uitdagende berg. Bij de volgende wandeling willen we minimaal nog zo’n berg beklommen hebben. Bovendien is het prettig als het landschap zo veel mogelijk natuurlijk blijft en niet stedelijk. Stedelijkheid brengt dan wel gemakken als connectiviteit, douchen en toiletten met zich mee, maar ook de verplichte lelijkheid van masten, gebouwen en auto’s. Ik heb liever wat meer ongemak en wat meer en langer natuur. In de afbeelding hierboven is de groene route die van vorig jaar. Dit jaar is het de oranje route waarlangs we van west naar oost gaan wandelen.
…
Ik schreef er al eerder over. En ik kan er ook heel veel woorden aan wijden, maar dat ga ik niet doen.
…
"Neh, dit was een eenmalig iets. Er zijn nog zoveel wandelingen die we willen doen..."
Met die mening kwamen we terug van ons grote wandelavontuur in Schotland. Ondanks dat iedereen zei dat het een ‘social event’ was en ‘highly addictive’. Nou, wij dachten dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen. Maar ergens na alle festivals en toen het werk alweer zo lang gaande was, ging het toch kriebelen. Vooral de contacten die we er aan hebben over gehouden zijn hartstikke leuk. De foto’s van de medechallengers in onze ‘not the A-team’ whatsappgroep deden er bovendien nog eens extra aan bijdragen. De een ging naar Schotland, de ander verblijft in Puerto Rico, maar ging wandelen op de Appalachian trail en weer anderen stuurden vergezichten vanuit de Franse Alpen. Daar zitten wij dan in ons gekke platte land. En dat van je tentje opzetten in the middle of nowhere is toch ook wel wat. Stiekem hebben we dus toch een beetje heimwee naar Schotland. Net zo stiekem was ik al op zoek gegaan naar een nieuwe route. Op 13 september was daar weer de oproep voor de TGO Challenge 2020. Na kort overleg besloten we om ons toch maar weer in te schrijven.
…TGO Challenge 2020 Meer lezen »
De inschrijving voor de TGO Challenge 2020 is weer gedaan. Nu is het wachten tot uiterlijk 31 oktober tot dat we weten of we opnieuw ingeloot zijn. Drukte op het werk maakte dat er nu pas ruimte is een weekje vrij te boeken waarbij wandelen het doel is.
…
Ik had de tocht al van dag tot dag doorgenomen en beschreven. Ineens is het vandaag en is de tocht alweer dagen achter de rug. Hoe ging het? Hier een korte beschrijving van de dingen die we meemaakten. Ik zal het niet te lang maken en ik zal linken naar een videootje op Youtube.
…TGOC 2019 40ste editie Meer lezen »
Het gaat nu opschieten. Ik hoef alleen aanstaande maandag nog maar te werken. Veel van mijn dagelijkse werk heb ik weg kunnen werken. Wellicht moet ik maandag nog iets overdragen aan de collega’s, maar ik geloof dat ik redelijk ‘schoon’ vrij kan nemen. Het blad van de katten-vereniging is sinds vanavond naar de drukker, dus ook dat kan ik loslaten. Zo ver de lopende dagelijkse zaken.
Dan is er nog de afspraak met de orthodontist. Ja, u leest het goed. Smartie moet aan de beugel. Nou ja, moet, moet…dat wil ik vooral zelf. Het fietsenrek onder begint een beetje scheef te groeien en ik hou niet van scheef. Niemand is als volwassene verzekerd voor orthodontie, behalve ik (en mogelijk wat collega’s) vanwege collectieve afspraken van Baas. Fijn dus. De ortho heeft gezegd dat hij mijn fietsenrek kan fiksen. Ook fijn. Dus na ons grote wandelavontuur mag ik eraan geloven. Ik ga dit weekend alleen nog wel verzinnen of ik dan alleen het fietsenrek onder ga doen of ook boven. Ietwat meerkosten maar veel goedkoper dan twee keer apart laten doen.
Verder ben ik druk met wat ik mee moet nemen op ons grote wandelavontuur. Hoe gaat het weer eruit zien in Schotland? Op dit moment sneeuwt het zelfs.
De weersverwachting biedt weinig aanknopingspunten en zojuist las ik op Facebook dat er een oud Schots gezegde is dat zegt dat je je warme kleding niet moet opbergen tot het juni is. Misschien dan toch maar die waterproof wanten inpakken?
Keuzes, keuzes. We zijn in ieder geval gebonden aan de maximale 15 kilo die we mee mogen nemen het vliegtuigruim in. Het lichtgewicht dagrugzakje kunnen we uiteraard nog vullen met wat we willen. Maar toch. Heel veel meer kunnen we niet meenemen en willen we ook niet.
Een van onze nieuwe Social Media wandelvrienden heeft daarnet een video gemaakt met hoe hij zijn rugzak inpakt. Handig. Goed om te zien dat ik dat ongeveer op dezelfde manier doe. Wel ben ik extra voorzichtig met mijn donzen slaapzak. Die gaat eg wel in een waterproof zak en daarnaast nog eens in een waterproof bagliner. Iets met het zekere voor het onzekere.
Verder zijn het vooral de laatste dingetjes: alle kaarten downloaden op de telefoon, dubbelzijdig uitgeprinte kaarten op A3-formaat in een waterproof map als reserve voor wanneer de telefoon het niet meer doet, wraps en kaas kopen, alle reserveringen (vliegtuig, treinen, hotels, B&B’s en campings) organiseren zodat ze bij de hand zijn. Extra voer voor onderweg is geregeld en wordt vooruit gezonden. Ik moet nog achter een spuitbus aan om mijn regenjack extra waterproof te maken en iets dat teken tegen gaat.
Op onze Hiking Sisters pagina heb ik een foto gezet van wat een twee weken zelfvoorzienend & wandelend mens zoal meeneemt in de rugzak.
Nou ja, hoe dan ook. Het gaat opschieten. Ik voel me er klaar voor en het voelt tegelijkertijd ook alsof ik er nog lang niet klaar voor ben. Maar het komt goed. We hebben tenslotte niet voor niets al die kilometers in de voorbereidingen gelopen.
Nog een week te gaan Meer lezen »
Al lang te voren vastgelegd: een paar dagen bivak in de Ardennen. Zomaar op de bonnefooi via Viewranger een route uitgestippeld alsof het onze route in Schotland is. België is een land waar iets meer wildkampeerplekken zijn dan Nederland: bivak of -zo u wilt- op z’n Franstalig: bivouac. Om de Schotse Hooglanden in wandelervaring een klein beetje te benaderen, leek de Ardennen het meest geschikt om te wandelen.
Op zaterdag vroeg zijn we vroeg vertrokken met de auto. Onderweg een goeie bak koffie gedaan in een soort van pub naast en boven een oorlogsmonument en door op weg naar Hives, waar we dachten ergens de auto te parkeren. Hives bleek echter een dorp te zijn waar geen publieke parkeerplaats was, behalve dan de stoep voor iemand’s huis. We zijn daarom maar doorgereden naar het volgende gehucht (en hebben zo wat kilometers van onze eerste wandeldag afgesnoept) en we hebben uiteindelijk naast een boerenbedrijf de auto weggezet. Met een briefje achter het raam wanneer we terug zouden zijn en een telefoonnummer erop voor het geval iemand die 25-jaar oude Nederlandse Twingo wilde wegslepen.
…Bivak in de Ardennen Meer lezen »
“Zullen we nog eens een oefenrondje doen? Er wordt regen opgegeven”.
Want ja, omdat het in Schotland regelmatig regent -understatement- is het handig om ook dat eens te ervaren. Daarnaast was het wel weer eens tijd om een paar kilometertjes met de rugzak om te wandelen. Omdat ik in toenemende mate blaren loop in mijn ‘gebruikelijke’ wandelschoenen (Hanwag Tatra Lady volledig leer), leek het me goed eens nieuwe schoenen uit te proberen.
Nou ja, uitproberen. Van Zwerfkei, supermooie winkel, kreeg ik 6 (of 8?) weken de tijd om de schoenen uit te proberen. Maar dan moest ik ze wel alleen binnen dragen. Tja, dat is lastig uitproberen. Maar, in de winkel zaten ze als pantoffels, lelijkere schoenen vond ik niet (ja, echt erg) en omdat comfort doorslaggevend was, ging ik akkoord met deze niet zo mooie grijs/blauwe La Sportiva’s. Met Gore-tex, volledig waterproof en nog eens extra Nik-waterproofing. Als ik daar het Schotse weer niet mee zou doorstaan…?!
Enfin. De planning was een rondje Dordt van huis naar het uiterst zuidelijke puntje van Dordt bij de Moerdijkbrug, daar waar vroeger ‘MC Laveloos‘ zat. Of nog zit, maar dat weet ik eigenlijk niet. De naam staat in ieder geval niet meer groot op de bunker en verder ben ik niet zo op de hoogte van motorclubs.
…Nat, regen, kou en asfalt Meer lezen »
