Hoog bezoek
En ineens was daar dat mailtje, donderdag. Of wij geïnteresseerd waren maandag langs te gaan bij hen, want de staatssecretaris van SZW met beleidsambtenaar komt op bezoek. En nu heeft de staatssecretaris gevraagd of wij het leuk vinden om daar te zijn en in een kort gesprek onze rol van opdrachtgever toe te lichten.
SmaRts was trots. En vereerd dat ze dat mailtje ontving en wilde direct met ja antwoorden. Collega J. zei voorzichtig dat we dat misschien maar eerst moesten bespreken met Baas. Tegensputterend stuurde ik het mailtje door aan mijn leidinggevende en schortte mijn antwoord aan de vraagsteller op. Wachtend op antwoord bedacht ik me dat ik dan wel iets nieuws moet kopen om aan te trekken en verzon ook gelijk naar de voordelen die het heeft om een staatssecretaris in je netwerk te hebben. Je weet maar nooit.
Dus de vraag werd dus doorgespeeld. Maar die moest het eerst met die bespreken, want die was toch in overleg met die. Je snapt hoe dat gaat. En uiteindelijk kreeg ik uitsluitsel. Baas kwam en zei: “Nee, we doen het maar niet. En anders was ik wel gegaan en niet jij. En nee, negatieve publiciteit kunnen we momenteel niet gebruiken. Ze zoeken maar een andere opdrachtgever”.
Huppekee, zo gaat dat. En SmaRts is weer een illusie armer.
Vandaag was een suffe, maar gelukkig een halve dag werken. En die halve dag mocht ik opdraven in een overleg met een klant waarvan ik (mijn organisatie) opdrachtgever ben. Voorafgaand aan dat overleg beland ik voor een pc die niet de mijne is, om even wat op te zoeken op internet. Ik neem niet plaats op de bijbehorende bureaustoel, maar zak – geheel arbotechnisch onverantwoord – op mijn hurken. Ik hoor: “Hee, ik wist niet dat ze die strings ook in kant hadden!” En ik voel met mijn hand op mijn onderrug in dat stukje waar dan net mijn broek een miniem beetje open staat (maar waar mannelijke collega’s natuurlijk altijd op reageren) en roep enigszins opgelucht: “Ah joh, hou toch op, je ziet helemaal niks!”. En ik hurk en internet weer verder.
