Werk

Het is alweer even geleden dat ik in de categorie ‘Ambition’ schreef. Die postjes gaan veelal over het werk. Vooropgesteld: ik werk nog steeds en met heel veel plezier. Maar mijn werk laat het gewoon niet toe om er open en bloot over te schrijven. Dat heeft vooral met de inhoud van mijn werk te maken. Soms maak ik mensen blij, meestal maak ik mensen bewust en heel soms (gelukkig niet vaak) worden mensen boos. Het werken met mensen, noem ze cliënten, vraagt nu eenmaal om discretie.

In maart 2006 gestart in deze baan vanwege die grote klus die binnenkort afgerond lijkt te zijn. Vernieuwingen en veranderingen binnen de organisatie zijn aan de orde van de dag. Omdat Baas voor een groot gedeelte afhankelijk is van de beslissingen die in Den Haag genomen worden, weet je bij ons nooit hoe het er volgend jaar uit zal zien. Dat is afwisselend te noemen en spannend en ietwat onzeker, maar positief uitgelegd ook wel weer een uitdaging (of een test op je flexibiliteit :-)). Vooruitlopend op het einde van de klus, had SmaRts vanmiddag dat gesprekje bij die andere manager. Dezelfde functie, dezelfde Baas, andere vestiging en andere doelgroep. Een héél andere doelgroep. Daarmee dus ook andere werkzaamheden. Daar waar de nadruk eerst lag op het zo goed mogelijk afronden van die klus, zijn de steekwoorden bij deze andere doelgroep vooral speciaal, begeleiding, netwerken, school, aandacht, verstandelijk, aanpassen.

Maar enfin, dat gesprekje dus. Of mijn verwachtingen van het werk en die doelgroep wel in overeenstemming waren met de werkelijkheid. Althans…dat was mijn insteek. Het verliep iets anders. Had ik namelijk vanochtend geroepen dat het een oriënterend gesprek was (dat van die verwachtingen), bleek ik later op de ochtend al de enig overgebleven kandidaat te zijn (uhm…was ik al kandidaat dan?) en draaide het gesprek zelf eigenlijk meer om de vraag wanneer ik kon beginnen. SmaRts gaat weer verkassen dus. Nieuwe uitdaging, nieuwe kansen. Opnieuw onderhandelen tussen managers: de één wil me ‘gisteren’ al hebben en de ander wil me nog niet laten gaan. En opnieuw staan er alweer opleidingsdagen in mijn agenda. Leuk!

Hi SmaRts,
Geef me effe een belletje!
Belangrijk!
S.

Natuurlijk heb ik linea recta gebeld:
‘Geef me je privé-email (-in plaats van dat via Flickr, bedoelde hij-), dan ga ik je vanavond of morgen een mail sturen. Ik zeg nog even niks, maar het gaat over Polaroid.’

Ik ben h-e-l-e-m-a-a-l niet nieuwsgierig hoor….aaaarghhhh!!!

“…Tenslotte moet vermeld worden dat SmaRts leergierig en pro-actief is. Zij signaleert knelpunten in kennis bij zichzelf, elders binnen de organisatie en in procesgangen. Zowel in- als extern is zij zeer ondernemend…” Het is weer zover; de beoordelingsronde is weer daar. Baas doet zijn best om in ieder geval ieder jaar een beoordelingsgesprek te laten plaatsvinden. Altijd weer een beetje spannend. Enerzijds kwaliteit en anderzijds kwantiteit. Een twee-akter dus, waarvan ik het eerste deel sinds vrijdag, met goed gevolg, achter de rug heb. Morgen volgt het tweede, kwantitatieve, deel. Doe ik wel genoeg en doe ik het volgens de gestelde normtijden? Ik weet nu al dat dat niet zo is. Want ik besteed mijn tijd vooral aan kwaliteit, aan het leren van nieuwe dingen. Per slot van rekening ben ik nieuw en heb ik het vak nog niet helemaal onder de knie. Ik ben er overigens van overtuigd dat bepaald soort werk niet in tijdseenheden is uit te drukken. Simpelweg omdat je met één hele grote variabele factor werkt: mensen. Maarja, Baas denkt daar (vast) anders over.

We hadden een feestje. Erg leuk, ik hou wel van feestjes. Niet alleen vanwege het feestje, maar ook vanwege het feit dat ik allemaal weer collega’s zou zien die ik al een hele tijd niet meer gezien heb. Ik ben al wel een tijd in dienst van Baas, maar verkeer uiteindelijk toch vaak niet zo heel erg lang op dezelfde werkplek. Dat betekent dat ik al aardig wat collega’s ken. Volgens de collega met wie ik was, is dat een understatement: ‘Tis niet normaal zoveel mensen als jij kent!’

Een feestje is voor mij dus een soort van reunie. Geweldig. Baas mag dit best vaker doen. Leuk om iedereen weer te zoenen, te zien, te spreken, te horen. De avond was veel te snel om! En bovendien leuk om te netwerken. En dát kan wel eens iets gaan opleveren. Ik wacht nog even af 😉 Vooralsnog leverde de hele avond me, behalve veel plezier en ge-update contacten, gare stembanden op. Nee! Niks met leeftijd te maken: ben nog steeds 29+!!

Ik schreef al genoeg over mijn werk en de opleiding die ik ervoor volg. Zo’n anderhalf jaar na de start was het nu tijd voor een eindevaluatie in de vorm van een eindgesprek. Een gesprek met een commissie van wijze heren die mij vakinhoudelijk gingen beoordelen op mijn houding, mijn gedrag, mijn kennis. Aan hen moest ik de keuzes die ik maak in mijn werk verantwoorden. Waarom heb je dit gedaan? Hoe ben je tot die beslissing gekomen? Waar heb je dat vandaan en hoe heb je dat vorm gegeven?

Een positief resultaat maakt dat ik me binnen het vak mag registreren en na een x-aantal jaren zelfs kan laten certificeren. Altijd handig voor het geval Baas binnen mijn beroepsgroep met boventalligheid te maken krijgt en ik die arbeidsmarkt op persoonlijke titel moet gaan verkennen en veroveren.

En je raadt het vast: dat gesprek was vandaag. Goed bedoelde waarschuwingen over mijn gesprekspartners naast me neer leggend, besloot ik het gesprek open in te gaan; klaar om de feedback op mijn functioneren met open armen te ontvangen (mijn lessen gesprekstechniek lagen me immers nog vers in het geheugen). Ik had de dag mee: één van de wijze heren was verlaat. Dat gegeven vatte ik op als een 1-0 voor mij. Ik was er immers ruim op tijd en goed voorbereid. Toen het gesprek uiteindelijk van start ging, liep het als een trein. Hier en daar een kritisch puntje, maar niets waarvan ik direct onder de indruk was of erger: van mijn stuk raakte. Integendeel. Enigszins teleurgesteld dat we het ‘hier’ niet over hebben gehad en ‘daarover’ ook niet, eindigde het gesprek met de toezegging dat ik vanmiddag mobiel op de hoogte gebracht zou worden van hun oordeel. Collega’s waren overtuigd van een goede afloop – “Doe mij maar slagroom van de Hema!” – en vroegen zowat iedere tien minuten of er al bevestiging was. En net toen ik riep dat kwart voor 4 wel een mooie tijd was om mij in te lichten, kwam daar dat verlossende telefoontje met de mededeling: Gefeliciteerd, je bent er door!

“Volwas”, zegt mijn wijze mentor. Nadrukkelijk en gelukkig niet ´volwassen´, want dat wens en hoop ik eigenlijk nooit te zijn, ook al word ik binnenkort 29+

🙂

“Ik had niet verwacht dat er iemand van jullie zou zijn”, zei ze. Eigenlijk was ze zelfs een beetje nijdig dat ik er was. Meer dan een half uur te laat komen, maakt sowieso al geen goede indruk. Niet bij degene aan wie ze haar diensten verleent en zéker niet bij mij; degene die haar diensten betaalt. Yep. Leuke binnenkomer. Gna.

De afgelopen twee dagen mocht ik doorbrengen aan de Katholieke Universiteit te Leuven. Ik was er niet eerder geweest, maar zal er zeker vaker heen gaan. De hele stad ademt Universiteit. Je wandelt van faculteit naar faculteit. En je kunt er uiteraard goed uitgaan, zoals dat hoort in een studentenstad. Gelijk welke dag; het gaat daar tot in de late uurtjes door. Klik op de plaatjes voor grotere versies.