Werk

Vandaag (en morgen) heb ik cursus in Wijk aan Zee. Bij revalidatiecentrum Heliomare. Een eind weg, dat zeker, maar o zo leerzaam. Het menselijk houdings- en beweginsapparaat, belasting en belastbaarheid, ergonomie. Geweldig om zo veel te leren van mensen die zoveel verstand van bewegen hebben. En goed om te horen dat alle bestaande theorieen (tiltechnieken enzo) overboord gegooid worden. “Het menselijk lichaam is bedoeld om te bewegen en omdat we te weinig bewegen geeft iedere extra beweging al snel een overbelasting”, zei de bewegingswetenschapper. Daar kun je inderdaad over nadenken.

Wijk aan Zee. Ingeklemd tussen zee en zware industrie. Want hoe lieflijk het dorpje ook oogt en hoe heerlijk het is om je lunchpauze op het strand door te brengen, het is toch een beetje vreemd om achter zo’n duinenrij de ‘wolkenfabriek’ van Corus te zien.

Ik heb ‘dàt’ formulier nodig.
– Hè, waarom?
Omdat ik dat dáárheen moet sturen.
– Maar dat hoeft toch pas als we een plan van aanpak hebben?
Nee, ik heb ’t nu nodig.
– Maar waarom dan?
Omdat ik de bedragen uit dat plan van aanpak daarin moet verwerken.
– Maar dat plan is er toch nog niet?
Oh…nee… maar tóch heb ik dat formulier nodig.
– Wat wil je daarmee doen dan?
Opsturen naar ‘hen’.
– Wat doen zij ermee dan?
Dié bedragen verder verwerken natuurlijk. (Ze zegt nog nèt niet: ‘Duhh’)
– Maar we hébben nog geen plan, dus we hebben óók geen bedragen.

Een stilte valt en ze kijkt me niet-begrijpend aan.

Wat moet ik met dit dossier doen dan, want nu snap ik het niet meer.
– We moeten afwachten óf dat plan komt, zoals ik al had aangegeven.
Oh…nou, dat moet ik even bij ‘die-en-die’ navragen, hoor…

:-S

Het heeft even geduurd, maar ze heeft nu wel een kamer mét uitzicht.

Het is bijzonder om te ervaren dat een nieuwe uitdaging en een nieuw verworven vrijheid motiveert. SmaRtie’s agenda raakt al aardig volgepland met zelfstandige zaken, steeds een beetje meer en steeds een beetje complexer. En complex is het zeker. Spitten in het verleden, zoeken, analyseren, mogelijkheden bekijken, gesprekken voeren, luisteren, coachen, onderzoeken, beoordelen, beslissen, beargumenteren én uitleggen. En een kei van een mentor die bijdraagt aan goede evaluaties. En als het zo boeiend is, dan is dat uurtje langer helemaal niet erg. Dan kijk je niet steeds op de klok, maar je realiseert je op een bepaald moment dat de werkdag over is. Yep, SmaRtie boft zeker! 🙂

“Goed nieuws over promotiedatum”, zo kopt het onderwerp van de brief die ik vandaag vanBaas ontving. “Recentelijk is het beleid ten aanzien van de aanloophonorering voor uw functie in opleiding heroverwogen. Deze heroverweging heeft geleid tot het besluit om de aanloophonorering te beperken tot één jaar (in plaats van de verwachte anderhalf tot twee jaar, red.)”. Dat betekent dat u met ingang van maart 2007 zult promoveren.

Goh, wat vervelend zeg.
😉

Stel dat werkplekbezoeken onderdeel uitmaken van je werk; het bezoeken van een werkgever, bijvoorbeeld een internationale leverancier van groente en fruit.

Je laat je door die werkgever inlichten, je krijgt een rondleiding op de werkvloer, je kijkt wat voor functies er in het bedrijf zijn, hoe werknemers hun werk doen en tegen welke gemakken en problemen ze aanlopen. En de informatie die je dan opdoet gebruik je weer voor het ontwikkelen van je functie Èn voor je dagelijkse werk. Dan klinkt dat leuk, toch? Nou, geloof mij maar, dat is het ook!

En geslaagd. SmaRts krijgt hiermee toegang tot een bijzonder computerprogramma dat baas verplicht is te gebruiken; een niet te begrijpen, maatschappelijk niet geaccepteerd, “verplicht-maar-omdat-er-geen-alternatief-is-gebruiken-we-het-toch-“programma. Geweldig. :-S

De afgelopen twee dagen waren er twee in het teken van ‘gespreksvoering’. Aangezien ik in mijn nieuwe functie te maken krijg met clienten en zeer waarschijnlijk met ‘slechtnieuwsgesprekken’ poogt men je hierop voor te bereiden door middel van video en rollenspel. Sparren met iemand die de rol aanneemt van agressieve, passieve, verdrietige klant.

Ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik vind het toch knap lastig. Een video die opneemt, jezelf terug zien op televisie en vooral: je stem terughoren. Jezelf (laten) beoordelen op je gedrag ten overstaan van een groep mensen. De agressieve klant die toch wel in je systeem blijft zitten, omdat je niet de juiste oplossing weet om dat intimiderende gedrag om te buigen naar meewerkend gedrag. De kleine overwinning die je behaalt als die ander de juiste reactie toont op de door jou gegeven feedback. Leerzaam, dat zeker, maar vooral erg vermoeiend.

De cursus van vandaag en gisteren vond plaats op een kantoor dat aan de tippelzone is gevestigd.

“Heb je dat bord gezien?”
“Welk bord?”
“Nou, dat van ‘begin tippelzone’?”
“Huh, is dat hiér?”
“Ja, gewoon hiér voor de deur!”
“Nou ja zeg…euh, ik ga vanmiddag buiten lunchen!”

😛