Werk

Vandaag had ik les van Dokter Bernhard.
Echt waar. :-S

Construeer van houten palen en touwen een constructie, waar het gehele team gedurende ongeveer 20 seconden een meter van de grond kan verblijven.

Je kent het wel misschien? Een onderbreking in de introductiedag leverde behalve een kennismaking met een leuke groep een vette blauwe plek. Auch.

Mijn laatste werkdag daar is voorbij. Wat mails de deur uit en wat telefoontjes van mensen die me gedag wilden zeggen. Collega’s die zich zich tegoed deden aan de eitjes in het aardigheidje en een verhuisdoos(je) voor wat persoonlijke dingetjes die naar mijn nieuwe werkplek moeten. Veel zoenen en een enkeling die me verrassend lang omhelsde en twee hele mooie bloemstukjes. En dan is het grote afscheid niet eens gedaan, want vooralsnog is besloten dat uit te stellen tot een vrijdag in april, tijdens een etentje. Gezellig! En ik weet dat het tijd het voor een nieuwe uitdaging én ik heb er ook erg zin in én ik ben hemelsbreed niet heel erg ver van ze vandaan… maar toch zal ik ze missen.

Tijdens mijn zoektocht naar een leuk, klein en betaalbaar kadootje voor mijn vijftig aanstaande ex-collega’s, kwam ik bij Jamin in Dordrecht terecht. En ik ben niet zo reclamerig, maar dit keer maak ik daar graag een uitzondering op. Want geheel spontaan op mijn vraag om een klein en betaalbaar aardigheidje werd ter plekke, bij wijze van offerte, een kadootje voor net één euro vervaardigd. En op die inzet en prijs kon ik geen nee zeggen. Nog vanmiddag maakten zij voor mij een doos met 50 kleine kadootjes. Mij restte slechts het strikken van een kaartje met wat woordjes.

Gisteren ging de kogel door de kerk. En wel zó snel dat SmaRtie bijna geen tijd heeft om gedag te zeggen tegen haar collega’s. Aanstaande dinsdag verkast ze naar haar nieuwe werkplek. Of eigenlijk nog niet helemaal, want op die dag begint haar nieuwe opleiding. Maar ergens volgende week zal ze hopelijk haar nieuwe stekkie vinden. Snel dus. Aangezien SmaRtie zich deze week respectievelijk in Utrecht en Capelle bevindt, zal ze pas maandag in de buurt van haar naaste collega’s zijn om dan direct ook al afscheid te nemen. En ook al biedt het vooruitzicht veel mogelijkheden, vertrekken blijft lastig. Ze vertrekt namelijk niet omdat ze het slecht naar haar zin heeft. Ze heeft daar gewoon een stel geweldig fijne collega’s die, terugkijkend, in een hele speciale periode deelgenoot van haar leven zijn (geweest). Gelukkig zullen een aantal contacten blijven bestaan, daar gaat ze van uit. Maar het feit blijft: het zal haar lastig vallen komende maandag.

Ik besloot met: “Er zijn mogelijkheden en die gaan morgen bekeken worden”. De mogelijkheden bleken uiteindelijk onmogelijkheden. Maar Baas was niet op de hoogte van de onmogelijkheid, want hij was er afgelopen vrijdag niet. Ervan uit gaande dat hij daar vandaag achter zou komen, heb ik me dit weekend voorbereid op een uit-het-vel-springende-manager. Nu blijkt hij vanwege hele nare persoonlijke omstandigheden deze hele week niet aanwezig te zijn. En 21 maart nadert met rasse schreden. Dus het gaat lekker met SmaRtie’s overgang naar d’r nieuwe baan. Not. Maar het zal goedkomen. Echt waar…

:-S

8 maart, wereldvrouwendag. Mijn vrouwendag begon geweldig met een volledige lichaamsmassage van meer dan een uur. Onder het genot van Japansachtige ploingploingmuziek liet ik me heerlijk verwennen. Met de blokkades in mijn lijf viel het reuze mee. Wat knopen aan de rechterkant van mijn wervelkolom, maar ach, wie heeft dat nou niet? Het was heerlijk en met de opdracht dat gevoel vast te houden, stapte ik de auto in op weg naar het werk. Werk? Jazeker, op deze vrije woensdag moest ik even naar het werk. Want het werd tijd voor actie.

Een interne verplaatsing vraagt communicatie. Meestal tussen jouw meerdere en degene waar je naar toe gaat. Maar… De ontvangende leidinggevende is ziek. Waarneming wordt niet echt geregeld. Mijn baas zegt keihard dat hij niks uit eigen intiatief onderneemt, “…want dat moeten zijmaar doen. Zolang ik van hen geen officieel bericht krijg, geldt een opzegtermijn van twee maanden”. Het feit dat ik vanaf datum sollicitatie open kaart heb gespeeld doet niet ter zake. Ik ben geen partij. Het gaat allemaal boven mij om. En dat ik voor 21 maart ben uitgenodigd voor de eerste opleidingsdag voor mijn nieuwe baan is daarom niet helemaal in overeenstemming met de situatie zoals die nu is.

Actie dus.

Vandaag ging ik naar het werk om tot afspraken te komen. En op deze dag kwam het tot een zeldzaamheid, namelijk een stemverheffing (jaja, ze kan het wél hoor!) naar mijn manager (“…dus je laat me niet gaan?!”). Vlak daarna twee managers die elkaar dan toch telefonisch te woord stonden en uiteindelijk een telefoontje naar mij dat er een dialoog op gang gekomen is. Er zijn mogelijkheden en die gaan morgen bekeken worden.

Man, man, man.
’t Is tijd voor een nieuwe massage.

Wie kent het niet? Als je doelen stelt moeten ze SmaRt zijn. Een iets andere smart dan de smart van SmaRts (volgt u het nog?), maar wel zoiets.Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch, Tijdgebonden. Als je dat volgt bij het stellen van je doelen, moet het wat gemakkelijker gaan, zeggen de goeroes. Vandaag op het werk bleek maar weer eens hoe waar het tegendeel is, met de doelen die het management stelt.

Specifiek? Nou, nee. Er is inmiddels een waslijst met zaken die niet duidelijk zijn.
Meetbaar? Nou, nee, ook niet echt. Er heerst niet echt een gevoel dat zaken goed gemeten worden.
Acceptabel? Nee, een volmondig nee. Er is voor sommige doelen geen draagvlak.
Realistisch? Ook niet nee, er moeten teveel ballen in de lucht gehouden worden en dat kan niet.
En tenslotte tijdgebonden? Neuh, nog voor het één is uitgewerkt wordt het volgende al weer verzonnen.

Het is ook lastig, dat snap ik best, maar draagvlak kun je het beste creëren door mensen te betrekken bij het maken van je doelstellingen, lijkt mij. Maar ja. Wie ben ik?

En sinds vandaag is het officieel!
Zonder al te veel te verklappen:
professional, arbeid, ziekte, arbeidsomstandigheden.
Dit is nog niet de helft in een notedop.
Ik heb dus niet voor niets dat diploma gehaald!

 

“Nog even geduld.

Ik moet nog wat dingen afstemmen.
Knipoog…”

Aldus zijn antwoord op mijn mail waarin ik vroeg wanneer hij zou weten met welke kandidaten hij doorgaat. Jullie willen vast niet weten wat zijn antwoord was toen ik ‘m gekscherend terugmailde dat ik ‘dan wel zal horen wanneer ik kan beginnen’…