Ik moest er met de trein naar toe. En ik was best nerveus. Het zou een heel chique feest zijn met allerlei hele dure mensen.
Het feest wordt gegeven ter gelegenheid van zijn verjaardag. Ik ken hem niet. Bij aankomst stap ik op hem af om hem te feliciteren. Ik ben onder de indruk: een hele mooie man. Iets ouder dan ik, strak in een zijden pak. Hij heeft een heel mooi gezicht, net op vakantie geweest-bruin en een charisma van heb-ik-jou-daar. Ik val als een blok. Op een bepaald moment komt hij naar me toe en het spel begint. Hij informeert en ik ontwijk en doe verlegen. Hij wijkt niet meer van mijn zijde en de spanning groeit. Ondertussen vraag ik me af hoe het komt dat juist deze man zo in mij is geïnteresseerd en ik ga geloven dat ik in de life-versie van Assepoester terecht ben gekomen. Het feest loopt ten einde. Nog een laatste dans. Een andere vrouw vraagt hem, nog voor een van ons iets kan zeggen. Beleefd en gastheer als hij is, zegt hij ja en ze gaan de dansvloer op. En ik besluit dat het dan maar zo moet zijn en vertrek. Nog voor de deur hoor ik mijn naam. Ik schrik en draai me om. Hij is me achterna gekomen. Hij vraagt of we elkaar nog eens zullen zien en geeft me zijn telefoonnummer. Met een buik vol vlinders stap ik opnieuw in de trein. Bij het eindstation word ik wakker.