Dutch Mountain Trail Deel I

101 km en 7 (voor ons 8) toppen in 4 dagen

Wisselende diensten van Zuslief maakten dat onze werkagenda’s niet helemaal synchroon liepen. Maar de noodzaak om kilometers in onze benen te krijgen als voorbereiding op de Schotlandwandeling is er wel natuurlijk. 4 dagen achtereen ging niet, maar het lukte ons om twee weekenden in januari te vinden waarin we beiden vrij waren. Om voor 2 x één weekend naar de Vogezen of verder te rijden, zijn we gek genoeg. Maar dat is absoluut niet realistisch als je kilometers wilt wandelen. Limburg leek wel haalbaar en de Dutch Mountain Trail stond al een tijd op mijn wensenlijstje. Ik kreeg Zuslief enthousiast.

Een pittige bergwandeling langs de hoogste toppen in de regio. Een 101 km lange route door alpenweides, langs snelstromende beken, rotswanden en met spectaculaire vergezichten vanaf elke top. Oostenrijk? Nee, Zuid-Limburg! Op de Dutch Mountain Trail waan je je in de bergen, maar dan dichtbij huis.

NKBV

Het werden dus twee weekenden in januari: deel 1 op een zaterdag (nieuwjaarsdag) en een zondag én deel 2, twee weken later op een vrijdag en een zaterdag en eventueel de zondag nog om door Maastricht te struinen. De Dutch Mountain Trail dus. Inmiddels een erg populaire route die voor een groot deel over onverharde paden loopt en daardoor op sommige plekken een meters breed modderig pad is geworden. Het is een ruige tocht in de categorie: ‘Waarom gemakkelijk als het ook moeilijker kan?”.

De route start in Eygelshoven en gaat via Vaals, Gulpen en Mheer naar eindpunt Maastricht. Wij kozen ervoor om vroeg in de ochtend vanuit Dordrecht met de auto te vertrekken en die op het startpunt te parkeren. Voor het eerste weekend betekende het dat we onze auto in alle vroegte in het donker parkeerden op het station(netje) van Eygelshoven.

Wat uitrusting betreft droegen we ditmaal onze rugzak (GG/Osprey) met daarin proviand voor 2 dagen en verder alles wat we ook op een meerdaagse hike meenemen. Behalve de tent, mat en slaapzak, omdat we in een hotel zouden overnachten. We droegen onze reguliere wandelkleding: legging, Merino laagjes, fleece vest, (nep)donzen jack en onze zwaardere Hanwag boots. En ja, de wandelstokken (wij wel, Klaas 🙂 – Klaasloopt.nl). Hieronder volgt een impressie van deel 1 van onze trail.

Dag 1: Eygelshoven – Vaals (26,4 km)

Nog in het donker strikken we de veters van onze schoenen, doen de rugzakken om en gaan op pad. Om het station heen stappen we direct op een stuk van de Via Belgica in de voetsporen van de Romeinen. Via Belgica is de naam die in de twintigste eeuw is gegeven aan een 400 kilometer lange oude Romeinse heirbaan. De Via Belgica liep van Boulogne-sur-Mer via onder andere Arras, Bavay, Tongeren, Heerlen en Maastricht naar Jülich en Keulen. Binnen de huidige landsgrenzen kwam de Via Belgica in Nederlands-Limburg bij Maastricht de grens over om haar weg te vervolgen langs Meerssen, Valkenburg en Voerendaal. Om daarna via Heerlen en Landgraaf bij Rimburg de grens met Duitsland over te steken.

Na een klein stukje parallel aan het spoor lopen we bij Landgraaf via de Hopelerweg het Strijthagerbeekdal in. Het wordt steeds een beetje meer dag en de klimmetjes in de Limburgse heuvels maken dat we het niet koud hebben. Op een glooiende weide gehuld in ochtendnevel wensen we onze Britse wandelvrienden via Whatsapp alle goeds voor het nieuwe jaar. We lopen door Park Strijthagen. Aan de overkant van het water liggen Mondo Verde en Snow World. En de drafbaan. Ik krijg een beetje Pinkpop vibes.

Al snel worden we afgeleid door een hindernis. Dames in de Facebookgroup van de Dutch Mountain Trail waren hier al druk over: ‘Het oversteekje‘. Ja, het is inderdaad een glibberig oversteekje en met witte sneakers zul je hier zeker een probleem hebben. Wij vinden het wel meevallen. Vlak daarna gaan we verticaal de Wilhelminaberg op. Waarom? Omdat het kan, de route zo is en omdat dat (inderdaad) bijdraagt aan het ‘berggevoel’. De grond is redelijk droog. Wel vraag ik me af hoe dit moet op een regenachtige dag. Met stijgijzers?

Vanaf de Wilhelminaberg is het Pinkpop gevoel compleet. Mooi zicht op de drafbaan. Was het maar weer zover! Enfin. Het was pas 09:30 uur. Maar, onze eerste top (225m) is in the pocket. Op naar de tweede van die dag en naar ons eindpunt. Nog een hele dag voor ons en nog een flink aantal kilometers te gaan.

Ein gutes neues!

Na Park Strijthagen lopen we over een fietspad dat bezaaid ligt met vuurwerkresten. Ongelooflijk hoeveel plastic daar nog aan zit. En dat verdwijnt allemaal de natuur in. Ik vind vuurwerk helemaal niets en al die meuk die blijft liggen is voor mij een extra reden om het te verbieden. We steken de N300 over en wandelen langs Gaia Zoo en zo de Anstelvallei in. We lopen langs het water van Cranenweyer. Stadsnatuur met op dat moment, het liep tegen 11 uur, redelijk wat bezoekers die hun roes hebben uitgeslapen en de vuurwerkwalmen moeten laten wegwaaien. Nee, serieus; de mensen zijn vriendelijk en iedereen begroet ons met een een vriendelijke nieuwjaarswens.

Kasteel Erenstein duikt voor ons neus op. Dat is ook de plek om een trail-angel in Kerkrade in te schakelen. Ja, ze is thuis en ja, we kunnen een bakkie komen doen. Dat betekent voor ons wel een paar kilometers meer, maar een bakkie koffie is fijn. Zeker omdat op nieuwjaarsdag echt alles dicht is. Goed vooruitzicht dus.

Drakentanden

Haus Heyden komt in zicht en even daarna zien we de reusachtige Toblerone-brokken (of drakentanden) langs de grens met Nederland. Betonnen driehoeken als tankversperringen in de jaren dertig door Hitler daar geplaatst als deel van de Westwall.

Na koffie en Limburgse vlaai lopen we door Orsbach, waar het een drukte van belang is. De enige koffietent is wel open en heeft een buitenterras en dat zit helemaal vol. We bekijken de kerk van Orsbach en verwonderen ons om de lokale kunst. Even daarna hebben we een prachtig uitzicht en kijken we naar de heuvels van Plombières. Tegen 16 uur lopen we de Schneeberg op, onze tweede top (257m) van vandaag. Bij het hoogste punt hangen een paar bergschoenen in de boom. Iemand was er duidelijk klaar mee. Wij nog niet. Nog een klein stukje afdalen naar Vaals. Als we het bos uitkomen, staan daar mensen met hun twee geiten aan de lijn; ze worden uitgelaten. Ja, echt.

De dagen zijn niet lang in januari. We vragen ons af of we voor het donker n ons hotel zullen zijn. Dat lukt ons en in Vaals lopen we over de grens Nederland weer in.

De eigenaar van het hotel is een alleraardigste Griek en heeft ook een Grieks eethuis in hetzelfde pand. Het hotel blijkt een DMT-hotspot te zijn. We hebben een topkamer. We eten uiteraard heerlijk Grieks met een ouzo van de zaak. Eten volgens de regels: niet in het eethuis; er was immers nog een lockdown gaande. We mogen in een apart deel van het hotel van ons diner genieten. Daarna lekker uitrusten, we zijn moe.

Dag 2: Vaals – Gulpen (25,6 km)

We slapen redelijk (waarom hebben hotels toch altijd van die slechte matrassen?!) en we starten de dag met een ontbijt. Tegen 9 uur lopen we het hotel uit en lopen in Vaals weer over de grens met Duitsland. We lopen naar het drielandenpunt. Tegen 09:30 uur komen we daar aan en het is er stil en verlaten. De Vaalserberg is onze derde top (322m). Het uitzicht is slecht, er zijn weinig plekjes met een doorkijkje of een mooi panorama. De toren is bovendien dicht, dus we gaan maar verder. Net na Wolfhaag lopen we België in.

Bij de Hoogweg en ‘De Hoeje Driesj‘ lopen hooglanders in de wei. Het gras is door hen kapotgetrapt en we lopen tot ons enkels in de modder. Maar prachtig is het er wel. Eindelijk uitzicht en we krijgen het gevoel alsof we in een alpenweide lopen. Het Vijlenerbos volgt. Op een bankje daar genieten we opnieuw van het uitzicht én van een snack. En we verwonderen ons over geloofszaken vanwege een beeld van Jezus aan het kruis met daaronder de tekst:

Voorbijganger bedenk! Bij alles wat gij doet of laat, dat Jezus Christ eens uw rechter is.

We lopen verder het Holsetterbos in. In warmere periodes kun je hier hazelwormen tegenkomen. Of de hazelmuis. Of berghut ’t Hijgend Hert. In dit deel van het bos is het druk. Krijsende kinderen, honden met modderige poten die tegen ons opspringen. De berghut laten we daarom maar voor wat die is en lopen verder naar De Hatzelder. Ook hier weer een fenomenaal uitzicht. Eerlijk is eerlijk, tot nu toe is de route prachtig! We boffen ook dat het droog is. Bij Mechelen schijnt de zon zelfs. Door naar Wittem en we pakken daar de wijngaardenroute bij het Wiengetske.

In de Eyserbosschen vinden we onze volgende top (197m), die vierde alweer. Langs landgoed kasteelhoeve Cartils lopen we Gulpen in. Dan is het maar een klein klimmetje naar de Gulperberg met daarop het Mariabeeld, onze vijfde en laatste top (157m) van dit weekend. Wat rest is de wandeling naar het busstation om daar de bus te nemen naar waar de auto staat. Na kort overleg geven we toe aan onze vermoeide lijf en pakken decadent een Uber terug naar de auto. Dan nog bijna twee uur rijden voor we weer thuis zijn.

Deel 1 van onze trail zit er op. De Dutch Mountain Trail is nu al een aanbeveling waard. In een volgende blog schrijf ik over dag 3 en 4.