Als er toch iets is, waar ik steeds minder mee heb, is het de kerstperiode wel. Toen onze ouders nog leefden hadden we nog wel een soort van structuur. Ma ging naar de poelier. Pa zorgde voor gewoon, maar lekker eten. Eerste kerstdag bij hun, tweede bij ons of andersom. Uit eten gingen we zelden met die dagen en aan cadeautjes deden we soms. Spelletjes doen, een legpuzzel leggen. Allemaal niets bijzonders, maar toch wel erg gezellig.
Sinds zij er niet meer zijn krijgt het allemaal in toenemende mate minder betekenis voor me. Ons netwerk is niet meer groot; we worden ook niet overladen met uitnodigingen voor die dagen, dus we trekken ons terug met z’n tweetjes en soms met zuslief erbij, met zijn drietjes. Als dan gevraagd wordt: “En, wat gaan jullie doen met de kerst?”, en ik dan antwoord met “Uhh, niks”, dan wordt dat op de een of andere manier toch niet helemaal goed ontvangen. Het is gewoon anders sinds zij er niet meer zijn. Alsof het doel verdwenen is. Hadden we voorheen nog een soort van keuze om wel of niet te gaan. Die keuze is er niet meer. Wie weet hoe ze er nu bij hadden gezeten. 78 en 74 jaar oud. Onvoorstelbaar. Als ik vage kennissen hoor klagen over in gezondheid inboetende en voor hen steeds lastiger wordende (schoon-) ouders, doet het toch altijd een klein beetje pijn. Voor mijn gevoel kun je beter klagen dát ze er nog zijn, dan ze missen. Ik geloof niet dat mensen daar vaak bij stil staan.
Maar enfin, de feestdagen komen er weer aan. Op het werk is het zoals te doen gebruikelijk erg druk. Nog even dit, nog even dat. Teveel werk en te weinig tijd. Wel voldoende vrije dagen. Ik wilde in eerste instantie geen vrij nemen tussen de kerst en het nieuwe jaar, maar vandaag dacht ik: laat de boel de boel. Het draait niet alleen om mij, niemand is onmisbaar en ik dus ook niet. Bovendien sluit ik waarschijnlijk het jaar af met een gesprek over mijn ‘ontwikkelmogelijkheden’ en dan vooral op het financiële vlak. Ik zit al tijden aan het plafond van mijn salarisschaal, terwijl collega’s een vanuit aanspraken uit het verleden meer betaald krijgen dan ik. Hoewel ver buiten mijn comfortzone heb ik een gesprek aangevraagd. Ik ben echt te bescheiden voor dit soort dingen, maar een goed voornemen zo aan het eind van dit jaar vond ik dat ik maar eens voor mezelf moet gaan opkomen. Dus, vooruit met die geit. Nog even door die eindejaarsdrukte heen en dan even loslaten door lekker niks te doen.
