Al jaren wil ik een goed espressoapparaat. Ergens in de jaren 90 kwam ik bij iemand in Italië die een custom-made koperen espressomachine had. Prachtig. Ik kon me ook altijd verbazen over hoe lekker de koffie in Zuid-Europa altijd is. Een espresso, een ristretto, gewoon een ieniemienie beetje koffie, maar als goed gezet, dan is het gewoon altijd superlekker. Zo’n apparaat kost wat. Ook al jaren zoek ik daarom naar alternatieven en heb daarmee al een kapitaal uitgegeven aan concessies: filterkoffie-apparaten, een goedkoop espresso-ding waarvan de stoppen doorsloegen, Senseo’s en de laatste jaren vooral Nespresso’s.
Maar ook dat hele Nespresso-gedoe was ik zat. Het heet een club te zijn, maar als eerstedagslid komt men er maar bekaaid van af. Dure machines, even zo dure cupjes. Bovendien was er maar één smaak die ik echt lekker vond. Voor mijn gevoel was er nog een hele wereld buiten de cupjes; namelijk die van de vers gebrande bonen. het werd tijd om die eens te gaan ontdekken.
Wikken en wegen en wikken en wegen. Een bezoekje aan de duurste kookwinkel van Zuid-Holland en een overtuiging van Zuslief: ‘Doe nou eens geen concessies, doe nou eens wat je al jaren wilt!’, maakten dat ik overstag ging. Ik kocht ‘m gewoon: de Classika van ECM. Al jaren stond ‘ ie op mijn verlanglijstje en nu staat hij gewoon in mijn keuken. Met een molen ernaast. En weet je? Het eerste kopje koffie ging gewoon gelijk goed. Kan een mens lyrisch worden van koffie? Ja, echt wel.
Espresso is a miracle of chemistry in a cup – Andrea Illy
