Ik mag tijdelijk even naar Utrecht van baas. In de ochtendspits met de auto. De trein zou een optie kunnen zijn, ware het niet dat mijn eindbestemming met het openbaar vervoer dramatisch slecht te bereiken is. Dus ga ik met de auto. Via de A15 naar de A27. Twee stroperige snelwegen. Over 60 kilometer doe ik in de ochtendspits anderhalf uur. 40 kilometer per uur, dat is om vrolijk van te worden toch? En mijn auto heeft slechts een radio en pré-cd-cassetteding, maar geen casettebandjes meer. Da’s dus veel van radiozender wisselen (al dat gewauwel op de vroege ochtend, grmbl) en jezelf bezighouden om verveling tegen te gaan.
Met bijvoorbeeld het dashboardkastje reorganiseren, de snoeppapiertjes opruimen of het binnenspiegeltje afdoen en huppekee, raampje naar beneden en de buitenspiegel ook maar even. Nóg maar weer een keer de ruitensproeier aan en wissen maar. Ik moet natuurlijk ook nog opletten wanneer we weer een metertje verder mogen opschuiven. En voor dat laatste heb ik het soms wel eens te druk met mijn antivervelingsakties, zodat ik soms opkijk om te zien dat ik wel twíntig meter door kan rijden! Dus euh, mocht je nou achter die (niet meer zo-) rode Ford rijden waarin iemand zit, die met alles bezig lijkt te zijn behalve met de file waar ze inzit, dan heb je dikke kans dat je achter mij rijdt.
😉
