De kleine neemt de bal onder zijn arm en geeft me een hand. Samen lopen we de flat uit.
‘Hoe heet je?’
‘Gerben,’ zegt hij. ‘Net als mijn vader, maar mijn vader is dood.’
‘Ik heet Wembley.’
Gerben heeft zijn tong uit zijn mond als hij schiet. Hij neemt geconcentreerd een lange aanloop, doet zijn uiterste best de bal door mijn poortje te spelen. Wanneer het lukt is hij uitzinnig van vreugde.
Ik wip de bal op en houd hem hoog. Op mijn dij, op mijn schouder en weer op de wreef.
‘Dat wil ik ook. Laat mij ‘s.’
Ik geef hem de bal. Hij houdt hem vast met zijn handen en laat hem op zijn knie vallen. De bal springt weg. ‘Een keer!’ roept hij uitgelaten. Hij rent erachteraan, pakt hem en laat hem weer stuiteren op zijn knie. ‘Twee!’ Bij tien mag ik weer met de bal. Ik pingel wat. Hij probeert de bal af te pakken, maar ik trek hem steeds met de onderkant van mijn schoen vlak voor hem weg. Gerben lacht en gilt. ‘Ik pak hem! Ikke.’
Ik probeer hem te leren koppen. Hij doet zijn ogen dicht en opent ze pas als ik de bal alweer gevangen heb. Ik laat hem trucjes zien
Edit:
Richard Osinga heeft het plan opgevat om zijn boek ‘Wembley” in zijn geheel online te publiceren. Niet in een stuk, maar in een paar honderd korte stukjes. De bedoeling is dat elk stukje op een ander weblog verschijnt, met een link naar het volgende stukje. Als je een weblog hebt, kun je meedoen. Het werkt heel eenvoudig. Geef je op en je krijgt een stuk van de tekst van het boek. Kopieer het en plak het op je eigen site. Om het hele boek online te krijgen hebben we 206 webloggers nodig, dus geef je op en geef het door.
