Ik trein alweer een aardig tijdje. En mijn intercity-rit duurt welgeteld 12 hele minuten. Mits er geen vertraging is natuurlijk. In die twaalf minuten wil ik graag een zitplaats en iets te doen. En da’s vaak een uitdaging die ik op een gecombineerde manier aanpak.
De forensen-spits-treinen van zo ergens een uur of vijf ’s middags vanuit Rotterdam zitten barstenvol. Als het me dan lukt om in de buurt van de stoelen te komen -soms strand ik al met 18 man ‘lepeltjelepeltje’ (ieuw!) op het balkon- zijn daar soms van die mensen die op de stoel aan het gangpad zitten, terwijl de stoel aan het raam nog vrij is. Gangpadzitters dus. En waarom doen ze dat? Omdat hun tas persé bij het raam moet ‘zitten’? Of misschien was net die ene raamzitter opgestaan en uitgestapt? Dan zou je toch denken dat ze doorschuiven? Misschien verlegen?
Ik heb er over nagedacht en ik denk het volgende: Ze hopen dat het voor de ander teveel moeite is om te vragen of ‘ie op die raamstoel mag zitten en over ze heen te klimmen op weg naar die stoel. Hah! Dan moet je net mij hebben. Want zocht ik niet én een zitplaats én iets te doen? Dus al moet ik over ze heen klimmen, maar die plek wordt voor mij. Nog leuker wordt het als dat hele ritueel zich herhaalt, omdat ík er in Dordrecht weer uit moet en de gangpadzitter niet. 🙂