Dat ik in de trein bijzondere medereizigerstegenkwam wisten jullie al. Maar met de auto blijf ik schijnbaar ook niet van ze verschoond.
Op weg van Utrecht naar huis is het al frustrerend genoeg dat ik anderhalf uur doe over 65 kilometer. Als ik dan een vrachtwagen inhaal en de chauffeur toetert en hij begin flink te seinen en te gebaren, ga ik me afvragen wat er mis is. Had ik mijn grote licht aan staan? Nee. Ligt de uitlaat er onder uit? Nee, ook niet. Lekke band misschien zonder dat ik er erg in heb? Nee, ook niet. Ik laat mijn gas los en maak de afstand tussen hem en mij kleiner om er zo achter te komen wat er loos is. Op een bepaald moment heb ik oogcontact via achteruitkijkspiegel en buitenspiegel. Hij gebaart of ik hem zie. Ik knik bevestigend en gebaar ongeduldig wat er aan de hand is.
En ineens is daar dát gebaar. Dat internationale obscene gebaar. Verbouwereerd als ik ben, duurt het een seconde voor mijn hersens het beeld hebben omgezet in woord. Binnen weer een tel ben ik woest en geef zóveel gas dat ik me afvraag of mijn oude fordje dat wel kan hebben, maar het lukt. Tien seconden later is de truck uit mijn gezichtsveld verdwenen.
Pfff. Vrachtwagenchauffeurs….Heb ik weer.
