Als je hier net begint met lezen over onze ervaringen met Glastonbury 2017, kun je beter eerst hier klikken, want daar begon het verhaal van Glastonbury 2017.
De eerste twee dagen dus: de woensdag van binnenkomen op het terrein en de donderdag. De grote podia zijn dan nog niet bezet en sommige stages moeten zelfs nog afgebouwd worden. Die twee dagen zijn geweldig om de verschillende wijken te bezoeken en te zien hoe langzaamaan alle campingveldjes op het terrein vollopen.
Hoewel langzaam, er zijn campingveldjes waar een run op is zodra de hekken opengaan. Die liggen direct tegen een groot podium aan. Dan kun je vanuit je tentje alles meekrijgen, maar echt slapen ‘s-nachts is er dan natuurlijk niet bij.
Het terrein is groot. Héél groot. 900 acres is ongeveer 364 hectare of 3,64 vierkante kilometer zo je wil. Zie hier een afbeelding (let op, groot!) van het terrein. De pijl wijst waar onze tenten stonden.
…”900-acres used for the site with a perimeter of 8.5 miles, one million square metres of public camping space”…
Lees hier meer leuke weetjes over Glasto 2017 (in het Engels): https://www.expressandstar.com/entertainment/showbiz/2017/06/22/the-key-facts-and-figures-as-glastonbury-festival-marks-its-35th-year/#XU58M3rAtZQvSbdU.99
Ik was dus in de vorige post gebleven bij dat het opzetten van de tentjes zo vlot ging. Het is ook fijn als je (relatief) als een van de eersten op dat maagdelijk groene weilandveld aankomt. We hadden alle ruimte om te kiezen waar we wilden staan en we probeerden toch zo tactisch mogelijk kiezen. Een klein beetje ruimte voor je tent is fijn om te zitten, je tanden te poetsen, verzin het maar.
De twee tenten stonden vlot, maar we hoopten natuurlijk wel dat we de tent voor onze vriend niet voor niets zouden opzetten. Hoewel we het ook hadden begrepen als hij niet zou komen, gezien de situatie met zijn vriendin. Maar okee, de tenten stonden voor nu en het uitzicht was nog weids. Het werd warmer en warmer.
Met de tenten strak in de scheerlijnen, werd het tijd om het terrein te verkennen. Onderzoeken of er nog iets anders was dan vorig jaar en oja laten we eens kijken of we nu de dingen kunnen zien die vorig jaar hebben gemist, dat was het doel voor de middag.
Halverwege de middag zouden we teruggaan naar de auto om de rest van onze spullen te halen. Eerst op pad. Je zag op de kaart hoe groot het terrein is, dus even een rondje lopen is er niet echt bij. Je bent direct voor een paar uur onderweg.
Tegen een uur of drie zijn we terug gegaan naar de auto om de rest van onze spullen op te halen. Het was inmiddels zo rond de dertig graden en erg war,. De rijen waren geslonken, maar er kwamen uiteraard nog genoeg mensen binnen. De politie en brandweer deelden flesjes water uit aan de mensen die aankwamen. Met onze bolderkar konden we een berg spullen meenemen. Ook de stoeltjes, het tafeltje en het brandertje om een bakkie koffie mee te kunnen zetten. Woensdagavond hebben we afgesloten met het kijken naar het grote vuurwerk op ‘The Hill’ en we hebben vrij gebroken onze slaapmatjes opgezocht.
De donderdag was ook weer een prima dag. Er zijn meer podia gereed, nog steeds geen grote bands, maar er is al wel genoeg te doen op de kleinere velden en podia, zoals onder andere op het Theatre Field:
En ondertussen stroomde het terrein vol, de mensen bleven komen, het ging maar door. Mensen die aankomen, mensen die het terrein verkennen. Nog even en we zouden zo’n 175.000 mensen om ons heen hebben. Wij waren gelukkig al zover gesetteld dat we dat vanaf een afstandje konden aanschouwen :-):
En dan was daar die oproep voor de donderdagochtend nog. Je weet op zo’n groot terrein natuurlijk nooit waar je op dat moment bent, maar de donderdag is nog steeds een vrij relaxte dag. Het weer zou bewolkt, maar warm zijn en joh, waarom zouden we niet meedoen? Op ‘The Hill’, waar je ook een prachtig uitzicht hebt over het terrein, is het heerlijk vertoeven. Dus op tijd richting de plek waar het allemaal zou gebeuren. Een paar minuten stilte, een toespraak, een gebed, ja het was mooi.
Met de aanslagen van Manchester en London in gedachten, was dit een heel speciaal moment voor de Britten, en voor alle anderen die erbij waren. Het was goed georganiseerd en we hebben inderdaad een wereldrecord gehaald: ongeveer 15.000 mensen maakten een vrede-teken. Het werd gezien en geteld vanuit de lucht vanuit een helikopter. Het was tof om er onderdeel van te zijn én om mezelf later in de filmpjes en foto’s terug te vinden:
Na dit alles was het tijd om de Southeast-corner te verkennen. Hier gebeurt het allemaal na zonsondergang. We begonnen bij Block 9, volg die link en tjek de foto’s. Hier nog een eigen kiekje:
Onvoorstelbaar hoe kleurrijk het daar is, een lust voor het oog (en voor sommigen meer dan alleen voor het oog :-)), met een industriële vormgeving en hier en daar een flink politiek statement. Underground dance muziek. Wil je lekker dansen? Dan kan dat zeker hier.
Even verderop is Shangri La. Ook daar in het zuidoostelijke hoekje. Meer politiek gedreven, ietwat activistisch misschien zelfs. Een nog kleurrijkere, maar misschien ook wel dystopische wereld. Een wereld waarin je geconfronteerd wordt met wat er gaande is met de mens en zijn omgeving:
SHANGRI-LA 2017: ENVIRON-MENTAL
SHANGRI-LA IS THE META-NARRATIVE THAT STRIVES TO ILLUMINATE PROGRESSIVE CULTURE AND OTHER-WORLDLY ENTERTAINMENT.
Interactive installations and wrap around venues, ground breaking live art and performance, epic-scale subversive artworks and multifarious music programming unify to inspire and engulf its audiences.
Shangri-La holds a mirror up to the masses, challenging people in politics and play. Creating conversations, force-feeding the senses, expanding minds and opening hearts. There are No Spectators.
The fantasy field in the furthest corner of the festival has a deep history in outsider art and underground culture. This spirit continues to manifest in original and new ways to inspire the next generation of cultural revolutionaries and amplify the collective conscience.
Indrukwekkend.
Geweldig om te zien.
En soms bizar 🙂
Met de headliners die nog moesten komen was het maar de vraag of we hier in de avonduren nog terug zouden komen en gezien is gezien, je kan het maar afgevinkt hebben. De donderdag was hiermee afgesloten en rond middernacht hebben we ons mandje opgezocht. Inmiddels wisten we dat onze vriend vrijdag alsnog zou komen. Met zijn eigen auto, via een aparte ferryreservering. Beetje dubbel met vriendin nog steeds in het ziekenhuis, maar wij hadden gelukkig niet voor niets zijn tentje opgezet en het feit dat hij kon komen betekende in ieder geval dat het iets beter met haar ging. De vrijdag dus.
Maar daarover in een volgende post weer meer. Tot later!
Pingback: Glastonbury 2017 vervolg II – Smarts Blogt