Als je hier net begint met lezen over onze ervaringen met Glastonbury 2017, kun je beter eerst hier en dan hier klikken. Dan hou je een beetje de chronologische volgorde van het festival aan. En oja, als je denkt dat je zo door deze post bent; fout! Tis een heel verhaal 🙂
Met de eerste twee dagen achter ons, stond de vrijdag in het teken van het verwelkomen van onze vriend die door omstandigheden later kwam (zie vorige posts). De planning was dat hij ergens halverwege de middag zou arriveren. Omdat het festival van uitslapen houdt, start alles pas tegen het middaguur. Lekker chill. Tot die tijd is het heerlijk struinen over het festival terrein, beetje shoppen, lekker lunchen. Het eten op Glastonbury is overigens supergoed. Ik weet niet of het ergens beter, diverser en uitgebreider kan dan hier.
De grote podia hadden vanaf vandaag hun programmering. We keken even bij de Pretenders, die kenden we. Chrissie Hynde zag er nog steeds goed uit en klonk alsof er geen tijd verstreken is sinds ze voor het eerst Stand By Me zong. Maar met 100+ podia was er natuurlijk maar een handvol bands die wij kenden. En dan kun je regelmatig verrast zijn door wat je ziet of hoort. Zo was er op die vrijdag de band Bo Ningen, een noise-rock band uit Japan. Die gingen he-le-maal uit hun stekker met een retegoed optreden en het publiek ging dus ook mee uit hun stekker. Degenen die mij kennen weten dat ik hier wel van hou: beetje herrie. Geweldig!
Verder struinend kwamen we bij een nieuw gedeelte: Cineramageddon. Een grote openlucht drive-in bioscoop, maar dan net een beetje anders. En ja: “Glastonbury is the only place in rain soaked Brexit Britain where an outdoor post apocalyptic drive-in cinema can possibly work.” (Julien Temple, de bedenker). Het was maar goed dat het beter weer was dan vorig jaar. Ik weet niet of het anders zo’n goed idee was geweest.
Je boekt een auto voor een film, dat is je stoel. Vanuit je auto kijk je naar dat grote filmscherm. De meeste auto’s zijn zo gepimpt dat ze zo uit een Mad Max film lijken te komen. Cineramageddon zou officieel geïntroduceerd worden door Johnny Depp. Helaas lukte het ons niet om van te voren een auto te reserveren. Zoals je op de foto ziet, was het aantal auto’s beperkt en de kaartjes waren ook hiervoor zo weg. Helaas pindakaas.
Aan het einde van de middag konden we gelukkig onze vriend verwelkomen, die na veel file onderweg eindelijk zijn auto mega-ver (dat dan weer wel) van het terrein kon parkeren. Maar okee, hij was er! Gauw gesetteld en op weg. Royal Blood, wow, wat een band. Wat een energie.
https://www.youtube.com/watch?v=PfkYMW0hVus
En daarna snel naar een gerucht. Want wat namelijk ook een dingetje is op Glastonbury, zijn de geheime optredens. Maanden van te voren gaan er geruchten over welke bands er misschien komen en op welk podium dan. Het lukte ons dit jaar om er bij een te zijn: Elbow in The Park. Optreden was vet, interactie met de mensen die zaten te chillen op The Hill. Supergoed, wat een mooi optreden.
Daarna huppekee naar Radiohead:
https://www.youtube.com/watch?v=uPqU7BBuHGU&t=1116s
Maar we stonden daar wel een klein beetje in dubio, want op een ander geweldig podium zou een hele vette show zijn: Arcadia met Metamorphosis. Aangezien je vanwege de grote afstanden niet even zomaar van het ene podium naar het andere loopt, moet je daar in je planning wel rekening mee houden. Dus na het grootste gedeelte van Radiohead gezien/gehoord te hebben, gingen we op weg naar Arcadia. De show daar duurde maar 26 minuten en aangezien dit de enige avond was waarop we dachten dit mee te kunnen maken, was het dus zaak om er op tijd te zijn.
ARCADIA FUSE GROUNDBREAKING SPECTACLE, CUTTING EDGE TECHNOLOGY, SCULPTURE, ENGINEERING, ARCHITECTURE, ADRENALINE AND BASS INTO VIVID SENSORY EXPERIENCES.
TRANSFORMING RECYCLED MILITARY AND INDUSTRIAL HARDWARE INTO DYNAMIC SCULPTURES AND ELECTRIFYING ARENAS, ARCADIA APPEAR IN CITIES AND AT FESTIVALS THROUGHOUT THE WORLD.
Arcadia is een heel bijzonder stage. De show is oogverblindend. Hier wat stukjes van de drie delen, gelinkt vanaf de site van het podium. Klik op play om het filmpje te starten:
Landing (First Contact):
Metamorphosis (Evolutions & Transformations):
Finale (The Last Symphony):
Geweldig was het.
Met deze show sloten wij ook onze vrijdag af. Tijd om ons bedje op te zoeken en even alle indrukken te verwerken.
Zaterdagochtend begon nat. Opnieuw een groot dilemma: doen we onze kaplaarzen aan of niet. Kaplaarzen en Glastonbury zijn aan elkaar verbonden zoals mensen en lucht. Het een kan niet zonder het ander 🙂 We begonnen nat, maar zoals vorig jaar zou het niet worden. Een beetje miezer en verkoeling was trouwens best welkom na die hete dagen. Op ons gemak hebben we nog een rondje terrein gedaan en nog eens gekeken naar de dingen die wij wel al hadden gezien, maar onze vriend E. nog niet. Dus nog even terug naar de Southeastcorner.
De optredens die we op de zaterdag hebben gezien waren: de Kaiser Chiefs:
Liam Gallagher:
https://www.youtube.com/watch?v=QDaV029PMuE
The National:
en uiteraard de band waar ik enorm fan van ben, de Foo Fighters:
En met het afsluitende vuurwerk kwam daarmee een eind aan weer een dag vol prachtige optredens. Wat een bofkonten waren we toch dat we daar bij mochten zijn!
De zondag begon weer heerlijk.
Lekker vroeg de melkboer die met zijn megafoon de camping wakker maakte 🙂 : http://www.bbc.com/news/av/entertainment-arts-40392639/meet-the-milkmen-of-glastonbury (klik op de link).
De Britten gaan nergens zonder hun thee en daar moet melk in! Wij hadden gewoon onze brander met koffie bij. Ook lekker.
De laatste festivaldag was daarmee begonnen. Er stonden nog wat kleinere en grotere optredens op de agenda voor die dag. Genoeg te zien en genoeg te beleven. En opnieuw geruchten over een grote band op zondag: Arcade Fire of toch The Killers in the John Peel-stage? We zouden het gaan zien.Een overzichtje van de dag in plaatjes hieronder:
Het bleken inderdaad The Killers te zijn, die in het geheim zouden optreden. We waren er ruim op tijd, maar ook alle anderen. Die tent heeft maar een beperkte capaciteit en denk je dat we er iets van hebben gezien? Nee, maar wel gehoord. We zaten op een meegebracht stoeltje buiten de tent op het gras, heerlijk in de zon en het was goed zo. Nee, het was fantastisch!
https://www.youtube.com/watch?v=hK__li-8zjc
Dan Biffy Clyro op het Pyramid. Wow, prachtig, prachtig.
En hoewel niet mijn muziek, was daar dan toch de afsluitende headliner: Ed Sheeran. Discutabel; moet die nou een zo’n groot festival afsluiten? Omdat we er alledrie een beetje dubbel inzaten, vonden we een compromis: helemaal aan het eind van de iets hellende festivalweide voor het Pyramid-stage heb je een prachtig uitzicht naar beneden over het publiek. Daar zouden we gaan staan. Met die ondergaande zon werd het toch nog mooi :-). Hier een clip van Youtube van Shape of You:
Afscheid nemen van zo’n festival is moeilijk en we wilden er eigenlijk voor eeuwig blijven. Toch gingen we nog maar even naar daar waar het tot in de late uurtjes doorgaat. Bij Block 9 hadden we twee tenten van binnen gezien, maar de derde (die met het ‘kleurrijke’ personeel, de NYC Downlow), nog niet. De rij was te doen dus we gingen er maar voor. Zwoel, warm en alles wat je mag verwachten van de ‘naughty corner’. Niet helemaal mijn wereld, maar dat ze er kunnen feesten wordt hier wel duidelijk gemaakt: http://mixmag.net/feature/block9s-nyc-downlow-might-just-be-the-best-festival-arena-on-the-planet/
Restte ons de wandeling terug naar onze tenten. Via Shangri-La gelopen, nog even gedanst en meegenoten met Arcadia, een laatste frietje gegeten voordat we terugkwamen bij de tenten. We probeerden het zo lang mogelijk te rekken, want de dag erna zou de dag zijn van het vertrek. Weg van deze wereld van mooie vreemde maffe, vriendelijke, creatieve, shockerende, muzikale mensen. Daar waar de sfeer gewoon altijd goed is en niemand chagrijnig is. Zoals de wereld eigenlijk altijd zou moeten zijn.
Op naar de maandag, de dag waarop voor 175.000 mensen de Glasto-blues begonnen.
Maarrr….het was amazing.
