Dit keer geen rukkende reiziger, maar een gravende. Twee vingerkootjes diep en verschrikkelijk ongegeneerd. Op zijn gemak graaft hij en datgene wat hij heeft opgegraven wordt tussen wijsvinger en duim rondgedraaid. Op het moment dat ik geïrriteerd opzij kijk, kijkt hij mij aan met een onbegrijpende blik (‘doe ik wat verkeerd ofzo?’). We naderen een station, net op het moment dat de vinger eruit komt (met opgraafsel) neemt iemand tegenover hem plaats. Onhandig, want hij heeft ook nog een krant in zijn handen, gaat hij verzitten. Als ik het volgende moment opkijk, zit hij rustig zijn krantje te lezen en is het opgraafsel ‘handig’ verdwenen. Joost mag weten waar en nee, ik wil het niet weten!!
