Ik moest in Rotterdam rennen naar de metro die al stond te wachten. Bij aankomst op het Centraal Station moest ik rennen naar de stationshal; het regende. Daar aangekomen zag ik op het grote bord dat de trein naar Dordrecht binnen een minuut zou vertrekken. Mensen-en-tassen-ontwijkend vloog ik de trap op naar het betreffende perron. Gelukkig stond de trein er nog en met een plof liet ik me hijgend op een bankje vallen. De conducteur blies op zijn fluitje. Toen de trein zich in gang zette, duurde het een seconde voordat mijn hersens een signaal afgaven dat er iets niet goed was gegaan: de trein reed, dat wel, maar helaas de verkeerde kant op.
Haastige spoed…
