Betekent dat, dat als ik niet blog, ik ook niet besta? Integendeel. Dat het hier allengs rustiger wordt, betekent dat ik opnieuw de balans opmaak. Voor mijn gevoel is alles al geschreven, alles al gereageerd en resten slechts de (na)beelden van het meegemaakte, die dan her en der op plekken van het WWW of waar dan ook terecht komen. Het met woorden bloggen heeft geen prioriteit meer. Geen bijzonder verhaal duwt zich meer uit mijn brein. Niet nu. De beelden nemen die plaats in en nog meer de behoefte álles in die beelden uit te proberen.
De foto’s, de films, de plastic camera’s en de scanner. Leuke en vaak -tot mijn plezier- onbegrepen speledingen. Stelt u zich voor: SmaRts komt terug van de winkel alwaar de middenformaat film ontwikkeld is. Ik haal de film uit zijn houder, hou ‘m tegen het licht en bekijk wat ik er op vastgelegd heb. De collega die -net gewend aan haar mobiele telefoon- er naar kijkt en wijfelend vraagt of dit nu ‘digitaal’ is. Of de andere collega, die naar mijn Holga of Diana kijkt, een display mist en vraagt: “Maar hoe weet je nou of je foto gelukt is? Dat is toch helemaal niet handig?”. En ja, ze heeft helemaal gelijk, maar ik vind het zo leuk om oud en nieuw bij elkaar te brengen. Oude film, oude toestellen, scannen en soms digitaal bewerken. Super, en zeker als je ineens € 75,- met een foto wint 🙂
Steeds vaker roepen mensen: “Je moet er wat mee gaan doen!”. Maar nee, ik vind het leuk om te fröbelen. Ik vind het leuk om een beetje te rommelen. Ik heb geen zin in het maken van ondernemersplannen om me bijvoorbeeld als zelfstandig fotograaf te gaan vestigen. Ik heb ook geen zin om op zoek te gaan naar opdrachten om mezelf te verkopen. Laat mij maar lekker freewheelen. Tegenwoordig dus iets meer in beeld dan in woord. U moet maar kijken (in plaats van lezen 😉 )
