Bij mij lag de irritatiegrens vrij aardig aan de oppervlakte vandaag. En dan erger ik me aan de meest bizarre dingen. Zoals aan iemand die zwaar door zijn neus ademhaalt. En ondanks alle herrie blijf ik het dan horen en me er aan storen. Of aan iemand die als een kip zonder kop maar doorkwebbelt, interrumpeert en niet luistert. Of aan degene die onder z’n verantwoordelijkheden probeert uit te komen en die dan bij een collega neerlegt. Ik heb niet altijd zin om bitchy te zijn (hoewel ik het kán, ben ik het overigens zelden hoor) en dus tel ik tot tien en probeer de zaken weer te relativeren. En denk ik aan dat verhaaltje over die irritatiegrens:
“Ja eh, het zit eh zo. Ik had eh-vroeger heel veel vrienden, maar nou niet meer zo vanwege dat zij hadden gezegd dat de irri- irritatie-grens bereikt was. Ja, want vroeger toen ging ‘k met me vrienden, gingen we altijd naar hetzelfde café enzo, maar nou ze zijn naar een ander café gegaan en nou willen ze mij niet zeggen waar… waar dat, eh, is. Nou, maar dat vind ik helemaal niet erg. Nee, want nou heb ik veel meer tijd voor andere dingen te doen, enzo. Net als bijvoorbeeld laatst, was ik naar de bioscoop geweest en daar had ik een hele mooie film gezien en die heette… dat was ehm… Schindelers List heette die. Ja maar die is mooi, hoor! Dat was ’n hele mooie belangrijke film, want kijk de mensen praten altijd wel over de Joden enzo, terwijl, eh, nou die Duitsers dat waren ook geen lieverdjes, hoor!”
Ken je ‘m? “Het Bijbelverhaal’ uit de voorstelling ‘Hard en Zielig’ van Hans Teeuwen? Och man, wat kan ik hierom lachen! Hier kun je het hele verhaal beluisteren of downloaden.
