Kettingbotsing

14 september 2023, N214 bij Giessenburg, ongeval met meerdere voertuigen.

Er zijn van die dingen die je liever niet ziet op bucketlists. Een kettingbotsing bijvoorbeeld.
Nou, ik kan die van mijn lijstje afvinken.

Overleg

14 september. Gewoon een donderdag. Vandaag stond een vakoverleg gepland in Oud-Zuilen. Zo’n zes keer per jaar organiseer ik dat, met 2 andere collega’s, voor maximaal 40 vakgenoten. De locatie wisselt nogal. Soms hebben we dat overleg in saaie kantoorgebouwen en soms in een wat mooiere locatie. Nadeel van die mooiere locaties is dat die vaak minder of niet goed met het OV te bereiken zijn. Dat is ook met Oud-Zuilen het geval. Ik zou dus de auto hebben die dag en wederhelft nam de trein.

Het traject Dordrecht – Utrecht is ALTIJD druk. Het maakt niet uit op welke dag of op welk tijdstip. Meestal is er file op de A15, ook op de A27 en dan opnieuw op de A2. Voor het stuk tussen Dordrecht en Noordeloos en andersom is de N214 dan een prima alternatief. Het is een 80-kilometer weg en hoewel dat minder snel rijdt dan 100 km per uur, rijdt het vaak wél gewoon door.

In de ochtend was ik door file op de grotere wegen al genoodzaakt om over de N214 te rijden. In een prachtig ochtendzonnetje was ik niet de enige. In de bekerhouder stond een zakje drop. Omdat dat vervelend was met schakelen trok ik het zakje uit de bekerhouder. Niet zo slim, want ik trok het veertje los waardoor de hele bekerhouder los kwam. Ojee, moest ik vanavond vertellen dat ik iets losgetrokken had. Sjonge, ik gebruik de auto eens, zeg. Wist ik veel wat er nog zou komen.

Na een goed vakoverleg ging ik tegen 16u weer op weg naar huis. Tot Vianen snelweg en daarna binnendoor. Eerst tot Lexmond en daarna er bij Noordeloos opnieuw vanaf om via die N214 naar Dordrecht te rijden. Tasje met laptop op de bijrijdersstoel, mijn telefoon ernaast aan de oplader. Het was nog steeds prachtig weer en ik reed dit keer in het avondzonnetje. Ik was niet de enige die de alternatieve route nam. Bijna iedereen die mijn kant op moet, gaat vaak via deze weg. Druk op de weg dus en dat betekent weer dat je al een heel eind vóór het enige stoplicht op die weg in de rij met wachtende auto’s moet aansluiten. Dat deed ik dus ook. Achter mij sloot een rode personenauto aan.

Klap!

Zonder te weten wat er gebeurde vloog er van alles om me heen. Het volgende moment realiseerde ik me dat de auto in beweging was en ik die niet onder controle kon krijgen. De auto bewoog in grote snelheid naar de linkerrijbaan. Het stuur luisterde niet en het intrappen van de rem leverde geen stilstand op. Ik trok in een reflex hard aan de handrem. De auto kwam op de linkerrijbaan tot stilstand. Vrij. Hoewel er verkeer was op de linkerrijbaan kon ik op tijd tot stilstand komen voordat ik frontaal (ook nog eens) op een tegenligger knalde. Omdat ik een schroeilucht rook, zei mijn instinct dat ik snel uit de auto moest. Ik maakte mijn gordel los en vloog de auto uit zonder ook maar iets mee te nemen. Wat was er in ‘s-hemelsnaam gebeurd!?

Ik keek om me heen en realiseerde me dat er een aanrijding moest zijn geweest. Ik stond stil, dus er moest iemand achterop me zijn geklapt. Ik voelde een scherpe pijn aan mijn scheenbenen en borst was pijnlijk. Met een snelle scan zag ik dat er een vrachtwagentje Type Ducato 35 boven op de auto achter mij was geklapt. Die is doorgeschoven naar mij en door de klap naar het fietspad aan de rechterzijde. Ik tegen mijn voorganger en door naar de linkerrijbaan. Het vrachtwagentje schoof door naar mijn voorganger en die daardoor weer tegen zijn voorganger. De chauffeur van één vrachtwagentje let niet op en vervolgens vier auto’s op elkaar.

Crashdetectie

Mijn telefoon had uitzichzelf 112 gebeld. De crashdetectie van de iPhone 14 werkt dus. Hulpdiensten werden opgeroepen en een grote vrachtwagen blokkeerde het andere verkeer. Want terwijl wij betrokkenen verdwaasd over de rijbaan liepen, zagen andere weggebruikers zich genoodzaakt daar doorheen te rijden omdat ze anders te laat bij hun gekookte aardappeltjes zouden zijn. Ja echt.

Alle betrokkenen waren gelukkig nog heel, op wat schaafwonden na. Het vrachtwagentje bleek een Pools kenteken te hebben en had naast de chauffeur nog een bijrijder. Later vernam ik van de andere betrokkenen dat de bijrijder gedronken zou hebben. De chauffeur niet. Maar het kan natuurlijk zijn dat ze in de paniek die er was snel van plek hebben gewisseld. Wie zal het zeggen. Omdat ik pijn op mijn borst had, moest ik mee met de ambulance. Dat protocol geldt om uit te sluiten dat ik geen cor contusie had. Dat bleek 4 uur later na x-foto’s en echo’s gelukkig niet het geval.

Enfin. Ik ben nu iets meer dan een week verder. De pijn aan mijn onderbenen kwam van de klap van de airbags. Die kleuren nu langzaam van rood naar groen naar zwart naar bruin naar geel. Zo ook mijn linker arm en -schouder. Mijn borstbeen is nog steeds erg pijnlijk, dat is het meest vervelende. Maar ik heb een engeltje op mijn schouder gehad dus ik klaag verder niet. En onze oude, maar superfijne auto? Die rijdt nooit meer. Net als de andere auto’s die bij het ongeval betrokken zijn geweest. Dat is wat er gebeurt als een vrachtwagentje zonder te remmen met een snelheid van minstens 80km per uur op een rij auto’s inrijdt. Mijn verzekeraar is druk bezig zodat ik gecompenseerd word voor de schade. Dat is administratief even gedoe, maar inmiddels loopt het.

En dan die bekerhouder die ik ‘s-ochtends lostrok.
De ironie.