Klasse

Vooropgesteld: ik heb er een gruwelijke hekel aan als mensen over mij (of iets dat mij raakt) oordelen zonder ook maar één woord met mij gewisseld te hebben. Hekel is eigenlijk een woord dat niet eens de lading dekt. Ik ben er gewoon allergisch voor.

Ik schreef het al eerder. Van mijn functie zijn er nog niet genoeg bij Baas. Vanmiddag had Baas blijkbaar een belangstellingsbijeenkomst geregeld voor (interne, als in: collega’s!) geïnteresseerden in mijn functie. En die zijn er. Het is namelijk de leukste baan die er is én wordt ook nog eens goed betaald. Daarbij komt nog eens dat er andere functies bij Baas zijn die wél gevaar lopen, dus de opportunist (! sorry, ik kan het niet laten :)) ziet zijn kans schoon.

Ik was vanmiddag laat op weg terug vanuit Rotterdam en schrok wakker uit het gewiebel van de trein over de rails, omdat ik ineens mijn functie hoorde noemen. Oren gespitst. Drie collega’s (die mij niet kennen) die op die bijeenkomst waren, praatten wat na. Wat ik opving was onder andere: “Mensen in die functie meten zich toch wel een bepaalde klasse aan, hoor”. “Ja, ze vinden dat zij er zijn en daaronder zit slechts het gepeupel”.

Squeeze me?!?

O, wat zou ik straks graag in de selectiecommissie zitten, dan zal ik ze eens een poepie van ‘mijn klasse’ laten ruiken!