Hij gaat net zo ver terug als zij. Op die eerste vakantie leerden we hem kennen. En al die vakanties die volgden was het: Huppekee de auto in en op weg naar de Alpen. Hij regelde het appartement en leerde ons canyoning-en en bergbeklimmen. Nog nooit kwam hij hierheen; “hij zag op tegen dat platte land”. En tja, je kunt de geit wel uit de berg halen, maar de berg niet uit de geit (verzint ze even ter plekke).
Maar ergens in de afgelopen vier, vijf jaar, raakte ik ‘m kwijt. Email bleef maar terugkomen en de telefoon van zijn shop deed het niet meer. Niet meer te vinden op het internet. Ik probeerde het onlangs met een kaartje naar het laatste adres dat ik van ‘m had. En ineens is daar dat mailtje gisteren. In april ga ik hem opzoeken. Het wordt hoog tijd.
“If you’re going to San Fransisco, make sure to wear some flowers in your hair!”
