En ineens ben je hier. Maar dat kan toch niet? Je bent overleden, uiterst dood zelfs. Ik heb het zelf gezien. Ik was er bij toen je lijf ermee ophield. Toch geeft iets of iemand ons blijkbaar de gelegenheid om nog eens bij elkaar te zijn. Ik ben dankbaar want het voelt goed om je te zien, heerlijk vertrouwd.
Van een afstand kijken we samen naar al de mensen die afscheid van je nemen. Zij zien je niet en ik groei in het besef dat ik de enige ben die je wel kan zien. Het is alsof de wereld om ons heen stil staat. Alsof we ons in een andere dimensie bevinden. Je knipoogt naar me en je lacht. Ik weet dat je een pesthekel hebt aan dit soort gelegenheden. “Het gaat alleen maar om de centen”, riep je altijd en “Ik merk er toch niets van als ik dood ben!”. En nu ben je hier; op je eigen crematie nota bene.
Ik vind het verschrikkelijk om straks opnieuw afscheid van je te nemen. Ik wil je niet kwijt, ik wil je zo graag bij me houden. En zoals altijd voel je me haarfijn aan. Je komt naar me toe en je omhelst me stevig. Je troost me en vertelt me dat het allemaal goed zal komen. Dat je er altijd voor me zult zijn. Mijn hart breekt opnieuw als je mijn droom en mijn leven weer uitloopt. Ik ben bang en vrees dat dit onze laatste ontmoeting is geweest.